ΤΑ ΆΝΘΗ ΠΟΥ ΘΕΣ

Οταν θελεις να γεμισεις το ανθοδοχειο της ζωης σου και δεν βρισκεις λουλουδια, μην το γεμιζεις με σκατα. 
Μόνος σου καλύτερα. 
Βρωμαει λιγοτερο

ο φόβος για τους φοβισμένους

Δεν φοβαμαι τίποτα περισσότερο, από τους φοβισμένους σκυφτούς ανθρώπους.
Αλλά μάλλον όχι.
Περισσότερο φοβάμαι, σε επίπεδο τρόμου θα έλεγα, την τραγικότητα της ίδιας τους της συνήθειας.
Το ότι σκύβουν έχοντας ξεχάσει το γιατί.
Οτι φοβούνται "κάτι" και δεν θυμόνται τί.
Αλλά φοβούνται.
Περισσότερο απ'ολα τον ίδιο τους τον φόβο!
Η τραγικότητα της συνήθειας
Είναι τόσο τρομακτικοί!
Τόσο ανόητα φοβισμένοι.
Τόσο εύκολα σκυμμένοι!
Είναι απειλητικοί απέναντι στους όρθιους.
Τους φοβάμαι!

Σώπασε, φοβάμαι!

Θα σε κάνω να σωπάσεις.
Δεν αντέχω την φωνή σου.
Με κάνει να σε κοιτώ.
Μου σπάει τον καθρέφτη,
που μέσα του με βλέπω.
Θα σε κάνω να σωπάσεις.
Να σταματήσεις να σκεπάζεις,
τα λόγια της αυταρέσκειάς μου.
Δεν αντέχω να ζώ στον κόσμο χωρίς ΕΓΩ!
Δεν έμαθα το ΕΣΥ!
Δεν απολαμβάνω το ΕΜΕΙΣ!
Σώπασε πια!
Δεν μπορώ την ζεστή πνοή σου.Θα με μάθεις να ακούω!
Να νιώθω!
Και τότε?
Θα ζήσω?
Θεέ μου πώς το φοβάμαι!

χλιαρή ζωή

Κάπου ανάμεσα.
Μεσημέρι ειναι?
μεσοβδόμαδα είναι?
κάπου στην μέση είναι.
Καθόλου άκρη,
καθόλου αιχμή,
καθόλου ακμή.
Κάπου στην μέση!
Ανάμεσα στο πάθος,
ανάμεσα στην χαλαρότητα.
Χωρίς κάψα,
χωρίς κρύο.
Κάπου ανάμεσα στην ζωή.
Κάπου ανάμεσα προς τον θάνατο.
Μια χλιαρή ζωή!

Σκυθρωπός

Σκυθρωπός
Στην άκρη του δρόμου στέκομαι.
με ενοχλεί η ασχήμια του κόσμου,
το ζοφερό του μέλλον,
χάνω την ελπίδα μου, φοβάμαι,
κάτι παιδιά πέρασαν γελώντας,
σηκώθηκα,
συνέχισα το περπάτημά μου,
χαμογέλαγα πια

Κατρακυλώντας

Κατρακυλώντας
Στις πλαγιές του κορμιού σου,

χιονοστιβάδα το χέρι μου,

παρασέρνει την άχνα του δέρματος.

Ο ιδρώτας εξατμίζεται απο την φωτιά.

Η ανάσα τελειώνει.

Μαζί της και εγώ.

Μαζί σου!

Η αποπλάνηση

Η περικοκλάδα της ματιά σου με φυλάκισε.

τα αγκάθια της καρδιά σου με ματώσαν.

πρεπει να βρω το κλαδευτήρι του λογισμού μου.

Προτού το άρωμα του ρόδου,
απ'το κόκκινο των χειλιών σου,

με μεθύσει
και χαθώ.