Το καλό και το κακό

Το καλό και το κακό είναι ανθρώπινοι προσδιορισμοί.Δεν υπάρχουν στον τρισδιάστατο κόσμο που αντιλαμβανόμαστε.Δεν υπάρχουν στη φύση.

εχει ομως πολύ πλάκα να βλέπεις την προσπάθεια εξανθρωπισμού των πάντων.
Κλασικά οτι δεν κατανοώ, το φέρνω στα μέτρα μου, ώστε να γίνει κατανοητό απο ΕΜΈΝΑ!

Και για να παμε και πιο κατω
το ενάρετο= καλό τελικα τι ειναι? πως το χαρακτηρίζουμε και πανω σε πια βάση?
το επιθυμητό ας πούμε? μάλλον οχι Ε?
Ε τοτε θα ειναι αυτο που θα κανει τον νου ή την ψυχή να γαληνεύει! Ε?
αυτό που τελικά ειναι καλό και συμφέρον για τας "ψυχας υμων"? Ε?
Για την νιρβάνα του νου? Ετσι?

Και εάν ειναι το ενάρετο σωστο, δεν ειναι και συμφέρον?

μάλλον!

δλδ το ενάρετο είναι συμφέρον ΜΟΥ ??

σωστά?

ΚΑΙ το συμφέρον μου ειναι καλό!

σωστά?

ΑΡΑ το συμφερον μου ειναι καλό και εναρετο!!

αρα πρέπει να κοιτάω το συμφέρον μου γιατι ειναι καλό και κάνοντας το ζω ενάρετα

περιεργα συμπεράσματα τελικα βγαζει το "εναρετο= για το καλο μου" ;-)

"Ουτε ο θανατος, ουτε η πεινα, ουτε η απωλεια χρηματων,ουτε τιποτε αλλο απολυτως μπορει να βλαψει εκεινον που ζει εναρετα, ουτε να αφαιρεσει την ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΣΗ και ΧΑΡΑ"

Πάντων όλων η διαπίστωση της μη ανάγκης για την ίδια την ανάγκη!
Μακάριος θα μπορούσαμε να πούμε οτι ειναι ο μη εξαρτημένος (απο πάθη ή απο χρέη )
Ο μη εχων ανάγκες!!
Αυτο το λεω εγω και Χ" εκατομμύρια άνθρωποι
και επειδή το είπανε πριν απο μενα πολλοί, και εγω το εχω αποδεχθεί,το "κλείδωσα"
δηλαδή
Ολοι μπαίνουμε στο ψάξιμο με το μυαλό μας κλειδωμένο σε κάποιες σταθερές.
εχουμε ήδη χαρακτηρίσει το τι ειναι ενάρετο ΠΡΙΝ αρχίσουμε το "ψάξιμο"
Στην ουσία το μονο που κάνουμε ειναι να βρούμε την λογική οδο προς το προδιαγεγραμμένο αποτέλεσμα.
Ψάχνουμε ουσιαστικά την αιτιολόγηση αυτου που θεωρούμε εξ αρχής "σωστό"
Αυτο δεν ειναι κακο
Φιλόσοφος ειναι αυτος που ψαχνει δρόμους
Σοφός ειναι αυτός που τον εχει βρεί!!
Το να βρείς τον "λογικό" δρόμο προς το αρχικά αποδεκτό, σημαίνει οτι ΤΩΡΑ ΞΕΡΕΙΣ γιατι ΑΥΤΟ ειναι σωστό!!
Έχεις γίνει σοφός.
Αυτό ομως δεν ειναι ενδοσκόπηση "σιωπηλή κατάδυση"ή "βουτιά" στα κατάβαθα του μυαλού.
Ειναι "ξεσκόνισμα" στην σκόνη που έριξε ο χρόνος στον αρχικό αλλά ασυνείδητο δρόμο που μας οδήγησε στον ορισμό του μακάριου, πριν αρχίσουμε να ψάχνουμε το γιατι και το πως.
Ήμαστε εγκλωβισμένοι σε ενα ερώτημα, που εμπεριέχεται στο "είναι" και στην ζωή και νομίζουμε, οτι ειναι η ίδια ή ζωή
Αποκλείουμε κατ αρχας το "άλλο" το διαφορετικό, απο το "σωστό" και εξετάζουμε το θέμα με αφαιρεμένες μερικές εκδοχές.
Ξεκινήσαμε με το δεδομένο οτι κάποια πράγματα, πράξεις, σκέψεις, ειναι κακές ή λάθος.
Ετσι δεν ειναι δυνατόν να καταλήξουμε σε συμπεράσματα διαφορετικά απο τα προϋπάρχοντα.
Μονο εάν ξεκινήσουμε την αρχή του νήματος, μακριά απο της προϋπάρχουσες "σταθερές" υπάρχει περίπτωση, (ακόμα και εαν εχουμε την ιδια κατάληξη)να βρούμε την "αλήθεια"
Μονο αμα ξεκινώντας απο διαφορετικά μονοπάτια καταλήξουμε στην ιδια απάντηση, μπορούμε να θεωρήσουμε οτι αυτη η απάντηση ειναι η σωστή για την συγκεκριμένη χρονική στιγμή.
Το να αναμασάμε τα λόγια μεγάλων ανθρώπων το μονο που κάνουμε ειναι να έχουμε έτυμες απαντήσεις για τα ερωτήματά μας.
Δεν θα μάθουμε ποτε το πως σκέφτηκαν και κατέληξαν εκει αυτοί.
Απλα θα επαναλάβουμε το αποτέλεσμά τους.
εγκράτεια=αρετή =δρόμος σωστός=ευδαιμονία

Μια φράση του Μπρεχτ
«Γιατί να λέμε βίαια τα νερά ενός ποταμού και όχι τις όχθες που τα περιορίζουν;».

μαθήματα σωστής επιλογής στην δημοκρατία


Ας πούμε οτι έχουμε ένα χωριό με καμιά 1000αρα κατοίκους
Εκεί λοιπόν έχουνε συμφωνήσει όλοι 2-3 πραγματάκια για να περνάνε καλά
1ον όταν μαζεύουν τα τρόφιμα τους (φρούτα στάρια φακές) τα βάζουν ΟΛΟΙ μέσα στα κιούπια για φύλαγμα
2ον όταν έρχεται η ώρα του φαγητού παίρνουνε όλοι ΙΣΕΣ μερίδες
3ον κάποιος που νομίζανε οτι είναι καταλληλότερος γι'αυτο ΦΥΛΑΕΙ τα κιούπια
4ον δεν επιτρέπετε να πλησιάσουν και να βάλουν χεράκι στα κιούπια κανένας πέρα απο αυτόν που τα φυλάει και μοιράζει της μερίδες
5ον έχουν μετρηθεί τα κιούπια και μοιραστεί και φτάνουν για όλους οι μερίδες που έχουν μέσα συν τα περισσεύματα που τα έχουν για ωρα ανάγκης

Έρχεται όμως κάποια στιγμή που το ένα κιούπι αδειάζει πριν την ώρα του

μεγάλο κακό για το χωριό

φόβος πείνας και λοιμού

ΤΙ ΕΓΙΝΕ??

Μαζεύονται τότε ολοι και ανακαλύπτουν οτι κάποιοι που ήταν φιλαράκια με τους φύλακες, έμπαιναν στην αποθήκη και τρώγανε δεύτερες και τρίτες μερίδες απο τα κιούπια.

Το αποτέλεσμα ήταν αυτονόητο

ΑΔΕΙΑΣΑΝ ΤΟ ΚΙΟΥΠΙ!!!

ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ ?? λένε οι συγχωριανοί

συγκεντρώθηκαν για να αποφασισουνε

Αποφάσισαν τότε, τα εξής.
1ον Ολοι να τρώνε μια κουταλιά λιγότερο κάθε μέρα ετσι ώστε να φτάσουν τα υπόλοιπα κιούπια μέχρι το τέλος του χρόνου που θα ξαναμαζεύονταν τροφές.
και
2ον βάλανε άλλον φύλακα!

Πριν όμως φτάσει η εποχή του μαζέματος των τροφών,τελείωσαν και τα υπόλοιπα κιούπια!!

ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΗ!!!
Και ο νέος φύλακας ειχε φίλους!!

τότε ενας μπρατσομενος μάζεψε κατι φιλαράκια και το βραδι που κοιμόντουσαν όλοι, μπουκαρε στην αποθήκη και επέβαλε τα κιούπια να τα επιβλέπει αυτός και της μερίδες θα της μοιράζουν οι φίλοι του που ήταν οι πιο έντιμοι απ ολους
Πέρασε ένα διάστημα, αλλά αυτοί μοιραζόντουσαν της μερίδες κατά το πως τους βόλευε.
Όχι μόνο δίνανε μόνο στους γνωστούς τους, αλλά άμα μίλαγε κανένας, τον έδερναν και τον βάζανε σε ενα μέρος απομονωμένο για να μην παρασέρνει και άλλους.

Καποια στιγμή που δεν το περιμένουνε όμως, μαζευτήκανε μερικοί παλικαραδες και τους έδεσαν τους μάγκες
Έπρεπε να βάλουν μια σειρά στο χωριό ώστε να μην ξαναβρεθούν στην ιδια θέση.
Εχουν ομως ενα πρόβλημα.
Με την κακοδιαχείριση των μπρατσαράδων, δεν εχουν πια τρόφιμα .!!

Ξανα μαζεύτηκαν και αποφάσισαν να δανειστούν απο το διπλανό χωριό λίγα τρόφιμα με αντάλλαγμα να τους τα επιστρέψουν διπλά οταν θα θερίσουν
και
βάλανε νέο φύλακα!!

Χώρισαν πάλι της μερίδες, αλλά τάρα είχαν φτάσει στο σημείο να τρώνε την μισή μερίδα απ'οτι έπρεπε .

πεινάγανε !!
-Να πάρουμε νεες αποφάσεις !!
Καποιοι φώναζαν και πρότειναν άλλους τρόπους
Δεν μπορούσαν ομως να καταλάβουν αυτα που τους έλεγαν,και τους αποπαιρναν
ηταν λίγοι βλέπεις αυτοι οι "κάποιοι"
-Τι να κάνουμε ?? λέγανε οι πολλοί.
-Να συγκεντρωθούμε και να αποφασίσουμε πάλι!!
συγκεντρώνονται λοιπόν και αποφασίζουν
1ον
Τους φύλακες τους βάλανε να φυλάνε εκ περιτροπής 4 χρόνια ο ενας και 4 χρόνια ο άλλος,
και
2ον
Οι υπόλοιποι να μοιράζουν το υπόλοιπο απο τα κιούπια, σε όλο και πιο μικρές μερίδες, ελπίζοντας οτι κάποια στιγμή η φύλακες θα πάψουν να αφήνουν τους φίλους τους να κλέβουν



περαστικά μας συχωριανοί

Η διαφορά είναι στα διόδια...

Πριν από μερικές εβδομάδες εγκαινιάστηκε στην Κίνα η μεγαλύτερη υπερθαλάσσια γέφυρα (Hangzhou Bay Bridge) του κόσμου. Το μήκος της φτάνει τα 36 χιλιόμετρα και η δημιουργία της έσπασε το ρεκόρ των 32,5 χιλιομέτρων της γέφυρας Donghai, που βρίσκεται επίσης στην ευρύτερη περιοχή της Σανγκάης στην Κίνα. Για να έχουμε ένα μέτρο σύγκρισης, αρκεί να θυμηθούμε ότι η γέφυρα Ρίο-Αντίρριο έχει μήκος 2,8 χιλιόμετρα, δηλαδή είναι σχεδόν 13 φορές μικρότερη. Όσο για το κόστος κατασκευής της; Η γέφυρα της Κίνας κόστισε 890 εκ. ευρώ, ποσό το οποίο θεωρήθηκε υψηλό αφού ήταν σαφώς μεγαλύτερο από το αρχικά υπολογισθέν. Πόσο είχε κοστίσει η δική μας γέφυρα; 630 εκ. ευρώ. Το αν η χαώδης διαφορά στο κόστος ανά χιλιόμετρο (23,8 εκ. ευρώ στην Κίνα και 225 εκ. ευρώ σε μας) μπορεί να δικαιολογηθεί από τις κατασκευαστικές δυσκολίες του Ρίο-Αντίρριο ή από το υψηλότερο εργατικό κόστος (ανά εργάτη), αφήνεται στην κρίση του καθενός. Για το ποιος πλήρωσε όμως αυτή τη διαφορά, τα πράγματα είναι σαφώς πιο ξεκάθαρα: Το κόστος των διοδίων για να πάει και να γυρίσει κάποιος από την γέφυρα Hangzhou Bay Bridge, καλύπτοντας συνολικά απόσταση 72 χιλιομέτρων φτάνει μετά βίας τα 14 ευρώ. Αντίστοιχα, για να πάει κάποιος και να έρθει από το Ρίο-Αντίρριο, μια απόσταση δηλαδή περίπου 5,6 χιλιομέτρων πληρώνει κάτι παραπάνω από 22 ευρώ.

συντιριτισμος και εξτρεμισμος

οι εξτρεμιστές είναι συντηρητικοί
δεν δέχονται νέες ιδέες ούτε τον διάλογο
είναι εγκλωβισμένοι στις δικές τους ιδέες και στα απόλυτα "σωστά" πιστεύω τους

η μοτοσικλέτα δεν ειναι για το γκαζόν αλλα για την καύλα
οπότε δεν "παίζει" χρησιμότητα σαν δικαιολογία στην αγορά της

τι ειμαι??

είμαι οι μνήμες μου
είμαι οι πράξεις μου
και τα όνειρά μου

- Τι θελει ο μεσος ανθρωπος??
- Ο "λαός"??
- Θέλει πάντα ενα ηγέτη εναν σωτήρακαι εναν φταίχτη
- Γιατί??
- Γιατί, θελει εναν ηγέτη για να τον οδηγήσει στον σωτήρα και εναν φταίχτη γαι να του ρίχνει ολες τους της μαλακίες
- Και πως ξεχωρίζεις τον "μεσο" ανθρωπο? τον "λαο"?
-- Ολοι αυτοι που θελουν να λέγονται"λαός" εχουν ενα κοινό χαρακτηριστικό
κανουν ολοι ΜΠΕΕΕΕ
- αμα κάποιος ξεφύγει και δεν θελει ηγετη σωτηρα και ξερει οτι ΑΥΤΟΣ φταίει????

- Απλά! όποιος ξεφεύγει, γίνετε τσομπάνης
- Δηλαδή??
- Ηγέτης ή Σωτήρας και αποκτά οπαδούς

Αλπεις .....Μια Μικρή βολτα

Έχοντας διαβάσει τα ταξιδιωτικά πολλών , μου γεννήθηκε η επιθυμία να κανω και εγω ενα πέρασμα συνόρων.
Το εύκολο ειναι συνήθως και αρεστό.
Αρα?

Πεπατημένη και άνετη Ευρώπη !

Τα έχουμε διαβάσει τόσες φορές που είναι πια οικεία!

Αρα?
Ασφάλεια, άνεση και "ξέρω που παω" ενα πράγμα.

Το ακριβώς αντίθετο δλδ με αυτο που θαυμάζω.


Αλλά το έτερο μισό μου, πρέπει να νιώσει σιγουριά ασφάλεια και άνεση.


.....τα "άλλα", αλλού, άλλοτε, και εάν.....


Παμε λοιπόν ....

που?

Μμμμμ για να δούμε.........


Έχουμε ωραίες περιγραφές για Τοσκάνη
Κλασικά λοιπόν, Σιένα -Φλωρεντία, και μια και είναι δίπλα, Πίζα .


Αλλο?
Το Como με της λίμνες του ειναι πολυσυζητημένο.
Ας παμε και απο εκεί να τις γυρίσουμε όλες


Έχουμε και ωραία τοπία με λίμνες σε κάτι φωτογραφίες
Αρα?
Ελβετία

Ας πάμε και απο εκεί.

Ε να μην περάσουμε και ενα δυό πάσα?? Τόσα μας έχουν πει για την ομορφιά τους
Ας περάσουμε και απο αυτά!



Ναι αλλα και η Αυστρία λενε οτι ειναι υπέροχη!!
το ιντσμπουρκ το σαλτζμπουρκ........

Ε! Σιγά τι ειναι? 2 βηματα !

Ας πάμε και απο εκεί!!

Ε να μην δουμε και κανα δυο πάσα και εκει?

Ας δούμε!





Φεύγοντας να μην περάσουμε και απο τα Ιταλικά κλασικά περάσματα?
Πχ Giau-pass? cortina?

Mια και περνάμε απο δίπλα, δεν θα δουμε πως ειναι ο espreso στην Βενετία?

Μα φυσικά!






Με λίγα λόγια για μια δειλή βόλτα ξεκινάς, και σου βγαίνει λίιιιγο μεγαλύτερη
χαχαχαχα

τωρα τι ταξιδιωτικό να γράψεις ??

ακομα δεν το εχω χωνέψει οτι πήγα



τι να περιγράψεις??



τα χλμ αρκετα





3700χλμ σε 9 μερες


οι χώρες :

Ιταλία
Ελβετία
Γερμανία
Αυστρία
και ξανά Ιταλία για την επιστροφή με εναν καφέ San Marino

τύχη βουνό για την λιακάδα που είχαμε της 7 μέρες

μπορέσαμε να δούμε "μακριά" απο τα "ψιλά"

αλλα και η βροχή ηταν μια καλή εμπειρία, γιατι την περάσαμε σε εναν δρόμο ΟΝΕΙΡΟ
τον "Tirol round"


Για τι να πρώτο πώ

για ιδανικούς δρόμους για μοτο?
για της δασώδεις διαδρομές δίπλα σε ποτάμια?
για τα κάστρα?
για τα απέραντα λιβάδια?
για της ΜΑΓΕΥΤΙΚΕΣ λίμνες?
για τα πολλά νερά ?
για το "καβάλημα" των κορυφογραμμών?
για τους καταρράκτες?
για της πανέμορφες κωμοπόλεις?
για ποτάμια που χωρίζουν- ομορφαίνουν της πόλεις?
για τους πίνακες που φτιάχνει η φύση?
για τα κτίρια με στιλ και γούστο?
για τα πάσα?
για τα πολλλλαααα τουνελ?
για της στροφές με την ΤΕΛΕΙΑ άσφαλτο και την σωστή χάραξη?
για τα δάση?


Tα ορεινά χωριά που ειναι μια μαγεία?
Tις λίμνες σε κορυφές χιλιόμετρων?
Τους φιδίσιους δρόμους?
Ακόμα και ο αγριεμένος καιρός σου έδινε την ευκαιρία να θαυμάσεις την φύση
Θα κανω μια προσπάθεια να περιγράψω το τι είδα και το τι ένοιωσα, αλλα ειμαι σίγουρος οτι αυτο το χαζο χαμόγελο που εχω δεν θα μπορέσω να το μεταφέρω.


θα κανω προσπαθεια αλλά ζητώ την επιείκειά σας



-κοίτα νερά!
-πω πω πράσινο!!
-Πιο σιγά!!
-Γιατί? τρέχω?
- Οχι αλλά........
-χαλάρωσε
-απανωτές στροφες παλι?
-Εμ! πασο ειναι!
-Ειναι πολύ ωραία! ειναι απίστευτο! μαγεία!
-ΒΓΑΛΕ ΒΓΑΛΕ
- Το ποτάμι? το έβγαλα στην προηγούμενη στροφή
-Ξαναβγάλτο απο'δω, ειναι καλύτερα ειναι πιο ψηλά
-τελείωσαν οι μπαταρίες
- πάλι? το πρωί έβαλα καινούργιες
-εχεις αλλες?
-εχω αλλες 4
-σταμάτα να αλλάξουμε και να πιούμε και κανένα καφέ
- στο καφέ εκει πάνω, στο ποταμι στο γεφυράκι για να βλεπουμε κατω
-οκ!
-κατσε! σιγα,γιατι πιάστηκαν τα γονατα μου
-Τοσες ωρες τι περιμενες?
gooden Morgen
-vorrei duo καπουτσίνο ε acgua φριζατο
Γέλια
-ρε πως τα μιλάμε τα ιταλικα ?
-ας μην μας καταλάβαινε η Ελβετίδα και θα σου έλεγα τι θα πίναμε
-παμε?
-εχουμε πολύ ακόμα?
-οχι! κανα 2αρι ωρες περίπου για την μέση
-θα εχουμε και αλλο πασο-πολη-αξιοθέατο?
-οχι πολλά
- ωραία θα φτάσουμε πριν σουρουπώσει


Αυτή ειναι μια καθημερινή κουβέντα γυρω στης 11πμ
Αλλάζε η εθνικότητα, το ποτάμι με λίμνη ή με πλαγιά,
το καφε σε γεφύρι σε ποτάμι ή σε κορφή,
αλλά το
"ντουο καπουτσίνο"
"ακουα φριζατο"
και
"τελείωσαν οι μπαταρίες"
ηταν στάνταρ!




-τα πρωτα συμπτώματα ειναι χαμένα στο βάθος του χρόνου
(και μιλάμε για πολύ χρόνο) lol
οι ηθικοί αυτουργοί οδηγούσαν με τίτλο "ξένοιαστος καβαλάρης"
οι φόβοι πολλοί........
λίγο η γλώσσα (τα ελάχιστα αγγλικά μου δεν τα καταλαβαίνει ουτε κωφάλαλος )
λίγο τα έξοδα (που να περισσέψουν, οπότε τα λάθη πονάνε)
λιγο η άγνωστες αντοχές του έταιρου αναβάτη,
και αρχίζουμε τα σεξπηρικα
να παω ή να μην παω?
και που να παω?
και για ποσο να παω?

και δεν Γ********ΤΕ ας παω!

Και αρχίζει το παιχνίδι.

Παρε λεξικο

Πάρε χαρτες

Βγαλε χαρτες

βγαλε διαδρομες

παρε gps

μέρες?

χρόνοι?

χλμ?

Ο κάθε φίλος με την προσωπική του εμπειρία και άποψη συμπλήρωνε το μπέρδεμα στο μυαλό μου
camping ή ξενοδοχείο?

μμμμμμμμμμμμ

παμε στα σίγουρα για πρώτη φορά!

αρα? hotel

Ψαξιμο στο νετ

το travelstories μου δίνει αρκετές ιδέες-λύσεις

H ανασφάλεια του ατυχήματος ξεπεράστηκε με την ταξιδιωτική ασφάλιση που έκανα μέσω του travelstories

για μηνες ψαξιμο λεμε!

αποτέλεσμα πολύ καλό

Άριστα hotel! booking.com γαρ(για τα λεφτά που θέλανε, σε σχέση με τα δικά μας)
φτηνά (για αυτά που μας έδινε, σε σχέση με τα δικά μας)
βολικά (στην πορεία μας επάνω)
με parking για την μηχανή
και όμορφα !


ΠΑΜΕ ΛΟΙΠΌΝ

πρόβλημα 1ον

πάμε= παω με γυναίκα

γυναίκα +μηχανή= έλλειψη χώρου

Περιέργως ξεπερνιέται σχετικά εύκολα προς μεγαλη μου έκπληξη,
και προχωρώ εύκολα στα υπόλοιπα

λαστιχα-σερβις κλπ

Και ηρθε η μερα αναχωρήσεως.

Για πότε είμαστε στην Πάτρα ουτε που το καταλάβαμε!

Ηταν απόγευμα.

λιγο η βόλτα στο πλοίο,

λιγο να φάμε,

λιγο να πιούμε μια μπύρα στο φεγγάρι,

λίγο ο υπνος,

λιγο ο πρωινός καφές,

λιγο μεσημεριάτικο γεύμα για να έχουμε τον χρόνο για δρόμο,

πέρασε η ωρα ανετα,

Και με τον μεσημεριάτικο καφε στο χερι βλέπουμε απο μακριά την Αγκόνα!

Στραβομουτσούνιασμα!

Πολύ ΚΑΦΕ για τα ματια μας.

Εχουμε στην μνημη ενα αλλο χρώμα μες τον Αύγουστο.

Κυκλαδες!!

Το άσπρο σπίτι με τα μπλε παράθυρα ειναι καταγεγραμμένο στο DNA

μας πέφτει σκούρα στο γούστο το καφέ.

Πάντως αντικειμενικά,
Ο Πειραιάς, η Πάτρα, ή η Ηγουμενίτσα, ειναι πολύ πιο όμορφα σαν πρώτη εικόνα!

Ζέστη!

Λιώσαμε μέχρι να βγούμε απ' το πλοίο.

Κίνηση!

Εξυπηρέτηση απο τους ανθρώπους του λιμανιού (λιμενικοί?τροχαίοι? εργάτες?)

Βγαίνουμε (και με την βοήθεια του gps παρ'ολα τα έργα) εύκολα, και βρίσκουμε την έξοδο προς Περούτζια.

Οδηγώ "ελληνικά"

δλδ

Με το μαλακό στης στροφές για να μην γλιστρήσω με τόσο βάρος.

Αρχίζω να εκπλήσσομαι με την άπλα και το πράσινο (δεν εχω δει τπτ ακόμα βέβαια)

Πλησιάζοντας στην Περούτζια, πιάνω τον εαυτό μου να εχει "ανεβάσει στροφές" και ξανακόβω.

Μπαίνω (εκτός προγράμματος) μέσα στην πόλη (ετσι για να την δω) και στην έξοδο σταματάμε για κάνει ενα τσιγάρο η γυναίκα μου και να ξεμουδιασουμε.

Συνέχεια για Σιένα

Ανακαλύπτω οτι μπορώ να μπαίνω πιο "καλά" στης στροφές (ακόμα εχω πολλές μοίρες να καλύψω)

και φτάνουμε Σιένα.


και πάλι στράβωμα


πολύ ΚΑΦΕ ρε γμτ

Γιατί την εκθειάζουν τόσο?

Να μου πεις, έγινε διάσημη για (αυτό) το χρώμα που έβγαζε... Αλλά ...και? Εμάς δεν μας άρεσε!!

Ας την ψάξουμε λίγο πριν την απορρίψουμε.

Και πάμε στην άκρη, και βλέπουμε την θέα,

και παμε και βόλτα στα στενά της,

και φτάνουμε στην πλατεία,

και ψάχνω να βρω την όμορφη γωνιά για να την "πάρω" μαζί μου,χωρίς μνημεία,

και περπατήσαμε

και περπατήσαμε,

και είδαμε οτι εκτός απο καφέ κτίρια, έχει και πάρα πολύ πράσινο γύρο γύρο από το καφέ!

Και ενας καπουτσινο (ο πρώτος Ιταλικός)

μμμμμμ!


Αλλά δεν..έδεσε με την ψυχολογία?

με την διάθεση?

Ίσως να την αδικήσαμε......αλλα δεν!.

Και φεύγουμε για Φλωρεντία.

Σούρουπο, σε ωραίο δρόμο, πηγαίνοντας προς την δύση, εχεις μια ευκαιρία να φτιάξεις μια ακόμα καλύτερη διάθεση....................

πριν φτάσεις στο ξενοδοχείο για ενα μπάνιο και ύπνο.


Ήταν βαριά η πρώτη ήμερα.

Άμαθος ο κ****ς μας ή άβολος ό ύπνος? Θα φανεί αύριο.



Το πρωί μετά απο ένα ΤΕΡΑΣΤΙΟ πρωινό, φεύγουμε για Πίζα.

"Ενα πύργο εχει, μια δυο φωτογραφίες και δρόμο" λεμε.

Αρχίζω να εκμεταλλεύομαι το τέλειο οδόστρωμα και να οδηγώ χαλαρά και γρήγορα.

Μπαίνω Πίζα χωρις να περιμένω κατι αλλο εκτός του κλασικού πύργου.

Ανακαλύπτω χαρούμενος οτι εχει και άλλα.

Το χρωμα στα κτίρια δεν ειναι πια μονο καφέ. (αρχίζει το ματι να προσαρμόζεται??)

Εχει και ποτάμι.

Ψαχνόμασταν αλλα δεν βρίσκαμε τον πύργο.

Για πρώτη φορά, ανακαλύπτω την ευγένεια και την καλοσύνη του κόσμου εκεί.

Μπαίνω σε ενα μαγαζί (paniniδικο)και ρωτάω.
Η κοπέλα προσπαθεί να μου εξηγήσει, αλλά τα ιταλικά της δεν μεταφράζονται άπταιστα στα αυτιά μου.
Τι να κανει?
Βγαίνει απο το μαγαζί της, με πάει καμιά 50αρια μέτρα ώστε να φαίνεται το στενό που θα με έβγαζε στον πύργο, και αφου σιγουρεύτηκε οτι το κατάλαβα γύρισε στο μαγαζί της.

Να είναι καλά.



Αφου περπατήσαμε αρκετά,βλέπουμε απο μακριά το ποθούμενο.

ΚΑΙ Ναι γέρνει αρκετα!!!

Αλλα το ωραίο είναι οτι τα πιο ωραία δεν είναι διάσημα.

Το κατασκευαστικό λάθος του πύργου εχει κλέψει την δόξα απο πανέμορφες κατασκευές που τον περιστοιχίζουν (εκκλησία βαπτιστήριο )

Χαζολογάμε αρκετα,

Φωτογραφίζουμε οτι μπορούμε,

Ψωνίζουμε αναμνηστικά (μικρά και λίγα! ο λίγος χώρος της μηχανής σε γλιτώνει απο έξοδα)


Μετά απο αρκετή ώρα (μας ξεμυάλισε η Πίζα τελικά) παίρνουμε τον δρόμο για την διάσημη Φλωρεντία.

Εκει τα λόγια είναι φτωχά.

Για τους όγκους

Για το στόλισμα των κτηρίων.

Σε καθε γωνιά υπάρχει ενα έργο τέχνης.

αλλα παντού λεμε.

Κόσμος προσπαθεί να "γεννήσει" έργα, ακόμα και στο πεζοδρόμιο ζωγραφίζοντας τα.

Στην κλασική πλατεία με τα αγάλματα, χορταίνουμε καλλιτεχνήματα, πίνοντας τον ακριβότερο καπουτσίνο του Αυγούστου (6 ευρώ.)

Η εξοικείωση με την τέχνη και η συνύπαρξη της μαζί με τον καφέ αξίζουν πολλα.

Και πίσω απο την βιτρίνα, το παζάρι, το Φλωρεντινικο Μοναστηράκι!

μου αρεσε !!

οι πάγκοι, με τα τσαντάκια, τα δερμάτινα, τα χαϊμαλιά, τα φουλάρια, έκαναν την πόλη ζωντανή, και οχι ενα καλοδιατιριμενο μουσείο.

Ενα κομμάτι πίτσα στο χέρι (με το κιλό) κόβει την πείνα, και μια βάφλα με παγωτό την σκοτώνει τελείως.


Η ρουφιάνα η Φλωρεντία κατάφερε να μας φτάσει στο όριο.

Οι γάμπες κάηκαν απο το περπάτημα μετα απο κανενα 4 ωρες, αλλά χαλάλι της.

Πίσω στο ξενοδοχείο και Ύπνοοοο (απο της 10μμ)

γιατί εχει πολλά χλμ αύριο






μπονα σερα
πρωινο για 4 ατομα ειναι?
οχι για μενα ειναι!
να μαζεψω?
σι ! γκρατσια !
καπουτσινο?
σι
παμε για Μιλάνο.
είπαμε να παμε λιγο απο επαρχιακό για να δούμε κανένα χωριό, αλλά μετά απο 1/2 ώρα και 4 χωριά, είδαμε οτι θα αργούσαμε πολύ και ξαναβγήκαμε στον κεντρικό.



ταμπέλα !

βρε τι λέει εκεί?

maranelo?

γνωστό μου ακούγετε το χωριό.

και για κοίτα που μας εβγαλε ο δρόμος....

GALERIA FERRARI???


ΠΑΜΕΕΕΕ!!!!

ΚΑΙ

Αφου θαμπώσαμε τα ματια μας απο τα κοκκινα τετράτροχα, (άπιαστα όνειρα), πιάνουμε autostrata.



Πολλά χλμ ευθεία!!

Πας με όσα πιάνεις, και αφού δεις στα πόσα παύει να εχει ευστάθεια η μηχανή με τοσο βαρος που εχει φορτωμένο, και το δεις αυτο για πολλά χλμ, στο τέλος καταλήγεις να πηγαίνεις με τοσα, οσα δεν κάνουν θόρυβο.

Δεν το πίστευα ποτέ οτι θα βαριόμουνα να πηγαίνω με "πολλά"


μπαίνοντας στο Μιλάνο ξαφνιάστήκαμε με τον τρόπο που οδηγούνε!!

εμεις είμαστε πρότυπα νομιμοφροσύνης!!!


Ασε το πλακόστρωτο !


Δοκιμάστηκε το καθε τι, κουμπωτό ή βιδωτό υπάρχει στην μηχανή, σε αντοχή!!!


Και φτάνουμε στο duomo................


Τελικα ειναι πολύ μεγάλο!!!

Λένε, οτι ειναι το πιο ψηλό.


Δεν ξερω, αλλα επιβλητικό ΕΙΝΑΙ πάντως


Ενα που μου έκανε εντύπωση ειναι η πολλές γραμμές τράμ
Σκεπαζεται ο ουρανος απο τα συρματα.

Στο κεντρο, εχει όμορφα και επιβλητικά κτήρια παντού,
αλλα εξω απο το "κέντρο" ειναι απαίσια.

Πολυκατοικίες κακόγουστες,
χωρίς μπαλκόνια,
φλατ και γκρι σε κάκιστο συνδυασμό.

Εφιαλτική εικόνα.

Φεύγουμε τελικά, και πηγαίνουμε για lomazzo που εχω κλείσει hotel.

Το στίγμα του gps ειναι λάθος και παιδευόμαστε λιγο.

Τελικά χτυπάμε την πόρτα μιας αυλής,

η πόρτα (η εξώπορτα) ανοίγει,

και ΜΕΤΑ βγαίνει ο ιδιοκτήτης εξω

(εμπιστοσύνη? έλλειψη φόβου?)

Αφου μας πηγαίνει περπατώντας καμιά 100 μέτρα, (έως ότου το δούμε το hotel απο μακριά),τον ευχαριστούμε και γυρνάει στο σπίτι του.

κάπου εδώ αναρωτιέμαι............
ρε μήπως εδώ στην Αθήνα (δεν ξέρω για αλλού) έχουμε ξεχάσει κάτι?

τελος παντων!



Πρωι πρωι με την δροσούλα ξεκινάμε για como.
Φτάνουμε το efpilio,

Το οποιο ειναι όμορφο,

Εως πολύ ομορφο θα ελεγα!

Συνεχίζουμε για lecco και μετα como απο το οποίο χάνουμε πολύ απο την θεα του, λόγο των συνεχών τουνελ

Οτι βλεπουμε ομως μας μαγευει.

Η λιακάδα βοηθάει στο χάζι της λίμνης

Και ειναι οτι πρεπει για εναν καφε , διπλα της, ταΐζοντας τα παπιά που τσαλαβουτούσαν στα νερα της


Στην συνεχεια παμε στο belano για να μπουμε στο καραβακι που θα μας παει απέναντι, ώστε να πάρουμε τον δρομο για lugano.

Το lugano!
Η λίμνη που επισκιάζει το como.
Ειναι πανέμορφα!


Μπαίνοντας Ελβετία, αρχίζει και αλλάζει η άσφαλτο, να ψηλώνουν τα βουνά, να μοσχοβολάει η ατμόσφαιρα σαν καποιος να ψεκασε με αποσμητικό χώρου!!!
Και να αρχίζουμε να ανεβαίνουμε προς το gotthard και san gottando,

προσπερνώντας χειμάρρους,

και βλέποντας της πόλεις να μικραίνουν!

Εως οτου φτάνουμε στην πρώτη κορφή απο το πρώτο πάσο.

Η εικόνα απο τα ψιλά ειναι μαγική

Συνεχίζουμε και παμε για το επόμενο πάσο, το οποίο εχει και λίμνη.

Φτάνουμε, αλλα............ πρέπει να καναμε θόρυβο και έφυγαν οι νεράιδες.



Στάση για τσιγάρο και ξεμούδιασμα.
Αρχίζουμε τωρα το κατέβασμα για να "πιάσουμε"το oberalppass

Κατεβαίνοντας, περνάμε μεσα στο andermatt για να πάρουμε μπαταρίες για την φωτογραφική μηχανη, και οδευουμε απο το oberalppass προς το sustenpass περνώντας απο "ανοικτα" τουνελ, χαζεύοντας ποτάμια και πολύχρωμα σπιτάκια.


Πάμε,για να δουμε κι αλλα,

Απο ψηλά,

Με θεα να σου κόβει την ανασα...........

Το ματι να χορταίνει απο πράσινο, ..........

νερά, ...........

και "ζαχαρενια" σπίτια...............






Κορφή??

δεν παει αλλο??

ΟΧΙ

τερμααα


ΝΑ και η λιμνουλααα

κλασικα πια!!

Κατεβαίνοντας προς inderaken, στο δρόμο, βλέπουμε και εναν μικρό καταρράκτη.

Παρακάτω να και κατι περίεργο

Κοιτάμε στα δεξια το νερο να αναβλύζει απο την ΚΟΡΦΉ ενος βράχου.

Κατεβαίνοντας πιο κατω, αρχίζουν τα λιβάδια. Απέραντα λιβάδια

Φτάνοντας κοντα στο inderlaken, οδηγω παράλληλα με τον ποταμο που δημιουργεί την ομώνυμη λίμνη.

φτάνοντας, ενας καλοφτιαγμένος καπουτσίνο μια Ελβετική σοκολάτα ενα παγωμένο evian και μια αναπαυτική καρέκλα, ελπίζουμε να διώξουν την κούραση που μαζέψαμε λόγω πολλών χλμ


Α! στο μονο σημείο που δεν ειχα κλείσει hotel ειναι εδω.

Δεν έβρισκα κατι σε ιδιαίτερα καλή τιμή, οπότε σκέφτηκα οτι αφου θα το πληρώσω να μου αρέσει και φατσικα τουλάχιστον.

Πανω που το συζητάγαμε, λεμε ας πάρουμε και κανένα τηλ στο σπίτι.

Τελειώνοντας το τηλ, ακούμε μια φωνή απο πίσω
"Ελληνες ειστε?"

Οχι ρε π***η μου !!
Βρήκαμε Ελληνα και εδώ?

Τελικά ηταν ενας Ελληνο -αιγύπτιος που ειχε παντρευτεί Ελβετίδα.
Δούλευε στο καφέ και μας άκουσε να μιλάμε .
Σαν τρελός εκανε απο την χαρά του.
"Και τι να κανω και πως να σας κερασω και παρτε.... "
βρε έχουμε πιει τον καφέ, εντάξει είμαστε, δεν πειράζει,
ΟΧΙ !!κάτι θα πάρετε κλπ

θα παρουμε hotel αμα σου βρίσκεται!

φαρδος !!!!
Εκείνη την ωρα σκάει και ενας ταρίφας φίλος του!!!

Πέφτουν τηλέφωνα και καταλήγουμε σε ενα ονειρικό ξενοδοχείο με τιμη που δεν υπήρχε πουθενά. 70 με πρωινό

Το οποίο το καλοείδαμε απέξω την αλλη μερα το πρωί και χαζέψαμε

ΜΟΥΣΤΑΦΑ εισαι γ**ω τα παιδιά
του χρόνου το καλοκαίρι που θα έρθεις θα τα πουμε


Αυτο που μου εκανε τρομερή εντύπωση, ειναι οτι μετα τις 9 δεν υπάρχει ψυχή !!

ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΑ!!

Το πρωι μας βρήκε αρκετά πιο ξεκούραστους απ οτι περιμέναμε.

Σηκωθήκαμε νωρίς για τι θα είχαμε παλυ πολλα χλμ να καλύψουμε.

Τοσο πρωί που δεν σερβίρονταν ακόμα πρωινό??
-Τι ωρα ειναι?
-6,30!!!
-μα τι μας έπιασε?
-αφου κοιμόμαστε απο τις 10μμ !
χορτάσαμε υπνο!


Ας παμε καμια πρωινή βολτούλα στα πέριξ.

Παμε στην λίμνη και αντικρίζουμε μια αποστομωτική ομορφια
και βρίσκουμε και παρεα 3 αλογα που επερναν το πρωινό τους


Γυρνάμε στο ξενοδοχείο ανακαλύπτοντας οτι οι Ελβετοί ειναι ευγενικότατοι.

Άγνωστοι μας καλημέριζαν!!!
Ποσο καιρό εχω να το ζήσω στην χώρα του ξένιου Δία?





Αφού φάγαμε οτι χωράγαμε
ξεκινάμε παραλιμνίος για grimselpass
Ανεβαίνοντας το βουνό απο την μεριά που συνήθως δεν πανε.

Ειναι βλέπεις απο την άλλη μεριά τα πάσα και την απο εδω δεν την κατεβαίνουν.
Αυτοι χανουν αυτην την πανδαισία αποχρώσεων του πράσινου

Εμείς παμε για της κορφές, που της φτάνουμε και φωτογραφιζόμαστε διπλα σε λίμνες
οπως και ολοι οι αλλοι εκει!

Γιατι ειχε πολλύύύύ κοσμο.

Αυτο που μας εκανε εντύπωση ηταν οι ποδηλάτες!!
Ναι στα 200και μετρα με το ποδήλατο!!



Φευγουμε απο εναν φιδίσιο δρόμο για να παμε στην απέναντι βουνοκορφή

και φτάνοντας "απέναντι" ..............

Δεν βλέπουμε καλά και λέμε να ανέβουμε κι άλλο.....

πόσο???

ΜΟΝΟ 2436 μετρα

γιατι?

Μα για να βγάλουμε μια φωτογραφία.
Να φτιάξουμε ενα καφέ,
Και να τον πιούμε με 200χλμ θεα.

Μοναδικη εμπειρία!



παμε ??

παμε!

Και κατεβαίνοντας συναντάμε και ενα κοπαδι αγελάδες!!

Με το κοριτσακι με κοκκινα μάγουλα, ιδιο η Χαιντη

και το πιο μεγαλο αγοράκι με το κοντό παντελονάκι με της τιράντες!!

Ονειρο ηταν?

Τσιμπιόμασταν






Συνεχίζουμε και οδεύουμε για luzern παίρνοντας εναν ακομα ευθειο δρόμο .............
τον oberalpass


αντε παλι καλη ασφαλτο

αντε παλι στροφες με μαγικες εικόνες στην εξοδο τους

αντε πάλι λίμνες (luzern)!


μικρή λιμνούλα και αυτή με ενα βαπόρι μεσα σαν αυτα του Αιγαίου!!


και μια και το "χωριό" μας αρέσει,καθόμαστε για καφε.



ωραια ηταν,

καλος ο καφες,


αλλα η Ζιρίχη μας περιμένει.



Και μολις πλησιάζουμε Ζιρίχη, ακίνητοι!!

ΤΟ μποτιλιάρισμα.!

Ε αφου φάγαμε 1/2 με 1 ωρα μποτιλιάρισμα λογο έργων..

Μπαίνουμε και στην Ζιρίχη

ωραία ειναι......,ενδιαφέρουσα θα ελεγα,εχει ΚΑΙ ΑΥΤΗ λίμνη,

αλλα λιγο "ψωφια"

πολύ ηρεμία!

Σαν νεκροζώντανη πόλη ειναι!!


Βγαίνουμε απο Ζιρίχη και πηγαίνουμε προς τους καταρράκτες του Ρήνου.

Τους μεγαλύτερους, απ'οτι ειχα διαβάσει της Ευρώπης!

Επειδή πηγαίναμε με τα νόμιμα όρια στον αυτοκινητόδρομο, (200+) προσπεράσαμε την έξοδο και το ανακαλύψαμε καμια 5αρα χλμ μετά.

Επρεπε να παμε αλλα 10-15 για αναστροφή, + 15 πισω =30 !!!

Δεν προλαβαίναμε.

Ασε να εχουμε και ακομα μια αιτία να ξαναρθουμε


Νύχτωνε!

Παμε γρήγορα για Κωστάντζα!!

Φτάνουμε, μπαίνουμε στο καράβι,και περναμε απέναντι στο meersbrug,

Το οποίο ειναι η μαγική πόλη των παραμυθιών!!

Αφου περπατίσαμε χαζεύωντας τα παραμυθένια σπιτια,


κατσαμε να φαμε και ενα ωραιότατο στεικ με την κλασική γερμανική συνοδεία του,
Μπύρα.




Σουρουπώνει.!!



Φευγουμε ?

ΠΑΜΕ.


Αλλα, προσπαθώντας να βρούμε το hotel ανακαλύψαμε ενα πρόβλημα.

Το gps εχει αναλυτικούς χάρτες ΜΟΝΟ για Ιταλια και Ελλάδα!!
Για την υπόλοιπη Ευρώπη εχει μονο κεντρικούς δρόμους.

Τωρα που εγω θέλω να μετακινηθώ σε επαρχιακό?

Του εχω δώσει στίγμα απο τον google αλλα μου το δίνει ευθεία το μπρίκι.

Παίρνω λοιπόν τον δρομο ψιλό περίπου και στην τύχη.

Βλέπω οτι απομακρινομαι απο το στιγμα και σταματάω.

Βγάζω χάρτες, laptοp, (που ειχα μαζί) για τον google, και το gps.

Για φωτογραφία ειμουν, αλλα που μυαλό τέτοιες στιγμές.

Ενας ταξιτζής προσπαθεί να βοηθήσει αλλα δεν τα ξέρει καλά τα γερμανικά που μιλάω εγώ και φεύγει άπραγος.

Βραδιάζει.!!


Με παίρνει γραμμή ενας ηλικιωμένος κύριος απο απέναντι που καθόταν με την παρέα του, και έρχεται.

Αυτός ήξερε το που ειναι το hotel και ξέροντας ( με τα χέρια) καλύτερα γερμανικά απο τον ταρίφα με καθοδηγεί.

Ελα ντε όμως, που με στέλνει μέσα απο αγροτικούς δρόμους για να γλιτώσω χλμ!!

Μέχρι να πιάσω την ευθεία για το στίγμα που ειχα, ψιλοψαχνόμουν.

Ωραία έλεγα, (μέσα μου για να αποφύγω κατσάδιασμα) σλιπιμπακ έχουμε, νερό εχουμε, αρκούδες ΔΕΝ έχουμε, θα την βρούμε την άκρη το πρωί.

Ευτυχώς δεν χρειάστηκε

Το βρήκαμε.


Μπανιο φαι υπνο.


Το πρωί ξεκινάμε για να διανύσουμε την νοτια εξοχή της Γερμανίας με στοχο το fussen.

Στο lindau τρώμε μια βαρβατη κίνηση λόγω Σαββατοκύριακου.

Εχει μεσημεριάσει, και σταματάμε για ενα κολατσιό και ξεκούραση.

Εναν γύρο ενα κεμπάπ και δυο νερά.

Ναι μην φαίνεται παράξενο.
τούρκικο κεμπάπ παραλίμνια στην Γερμανία.

Αφου γεμίζουμε μπαταρίες ξεκινάμε.

Στον Δρόμο βρίσκουμε γελάδια να βόσκουν,

ταξιδεύουμε σε ΕΠΑΡΧΙΑΚΟ δρόμο,ανάμεσα απο λιβάδια,και δαση,συναντώντας λίμνες που εκαναν πικ νικ οι Γερμανοί,


Και μας κάνει εντύπωση η άπλα που υπάρχει.

Το πόσο αραιά ειναι τα σπίτια και τα χωριά μεταξύ τους.

Και φτάνουμε σε ενα απίστευτο μποτιλιάρισμα χιλιομέτρων........



Με τον κλασικό Ελληνικό τρόπο της προσπέρασης, χρησιμοποιώντας το αντίθετο ρεύμα δλδ, που ηταν ΑΔΕΙΟ για τουλάχιστον 3-4 χλμ κάθε φορά, σε σχετικά λίγο χρόνο πλησιάζουμε στον στόχο μας το fussen.


Μπαίνουμε στην πολη....και αρχίζουμε τα

ΑΑ!!

Α!

Ω!

Φτάνοντας σε ενα μέρος, που το παραμύθι ξαναζωντανεύει,
Με τον πρίγκιπα να κατεβαίνει απο το κάστρο του,
για να σωσει την πριγκίπισσα που ειναι κλεισμένη στον πύργο στο βουνό,
έχοντας αφήσει τον μονόκερο να παίζει στην λίμνη.



Αφου κλείσαμε το στόμα που ειχε ανοίξει σαν αυλαία,

πέρνουμε την βαρεια αποφαση να αφήσουμε ΚΑΙ αυτο το ονειρο για το επόμενο.




Βγαίνοντας εξω απο την πόλη βλέπουμε την μαγική ταμπέλα
REUTTE TIROL

Τον ακολουθούμε αναμένοντας τα αυτονόητα......

Και δικαιωνόμαστε.

Το να ταξιδεύουμε δίπλα σε ενα μεγάλο ποτάμι μεσα σε ενα δάσος με το τέλειο οδόστρωμα δημιουργεί ονειρόξεις.




Ισα ίσα που παίρνουμε χαμπάρι οτι μπήκαμε Αυστρία, και σταματάμε στο σύνορο για να αγοράσουμε την βινιέτα που θα μας επιτρέψει να κυκλοφορούμε στους αυστριακούς δρόμους.


Ο καιρος μας προειδοποιούσε για το κακό του κέφι, Αλλα εμείς τπτ

Εως οτου μας ΦΩΝΑΖΕ οτι εχει τον κακο του τον καιρό.

Μαύρη μαυρίλα στο βαθος του ορίζοντα!!

Σταματάμε βάζουμε τα αδιάβροχα και ανεβαίνουμε το πάσσο που ενώνει την Γερμανία με την Αυστρία μεσα απο τα βουνά.


Και το αποτέλεσμα ειναι να μην βλέπουμε στα 5 μέτρα απο την βροχή.

Σταματήσανε αυτοκίνητα στην ακρη.

Ε! μόλις ειδα το καφέ στην κορφή σταματισα και εγω.


Εναν καπουτσίνο απο τυρολέζα δεν είχαμε πιεί.



Μόλις εκοψε λίγο, ξεκινήσαμε για Ιντσμπουρκ.

Το άσχημο ειναι οτι ενα απο τα καλύτερα απο θέμα πρασίνου πάσα δεν το αποτυπώσαμε ουτε σε μια φωτογραφία.

Ενα αλλο ωραιο ειναι οτι στην αρχή κατέβαινα σαν κότα, μην μπορώντας να ξεπεράσω την "κυτταρική" μου μνήμη, από τον αξεπέραστο ασφαλτοτάπητα της Ελλάδος.
Στην συνέχεια ξεψάρωσα βλέποντα να μην χαμπαριάζει ο δρόμος, έφτασα χωρις να το καταλάβω να στρίβω σαν σε στεγνό.
Τα εύσημα μου στους γερμανοαυστριακους τεχνίτες


Φτάνουμε στο Ιντσμπρουκ και μπαίνουμε στο ξενοδοχείο για "στέγνωμα",

ενα μπανακι,

και βούρ για βολτα



Και αρχίζουμε να βγάζουμε φωτο τα σιντριβάνια.......

της γεφυρες................

το ποτάμι...........

και μπαίνουμε και στο ιστορικό Ιντσμπρουκ και βγάζουμε και ενα κτίριο

και αλλο κτίριο..


και αφου βλέπουμε στης βιτρίνες οτι η παράδοση καλά κρατεί στην περιοχή του τιρόλο,....

παμε για το αποκορύφωμα της ημέρας.

υπνοοοοοο !!






Το πρωί ανοίγοντας το παράθυρο βλέπουμε το τρενάκι-τελεφερικ που εξυπηρετεί τα ψηλά σπίτια που χάνονται στα σύννεφα.

Ξαναπαμε στην παλιά πόλη και ξανά φωτογραφίζουμε της όμορφες κατασκευες,ενος αυτοκρατορικού παρελθόντος, που δίνουν μια αίσθηση, οτι περιμένοντας να εμφανιστεί ο σκρούτζ απο εκει επάνω για να μιλήσει στο κοριτσάκι με τα σπίρτα θα βρούμε το κατάλληλο μέρος για να πιούμε ενα καφέ πριν φύγουμε,
αρκεί να μην μας βγεί μπροστά ο ολιβερ τουιστ γυρνώντας απο το ποτάμι με το καλάμι του!!


Αυτο που μου άρεσε στο Ιντσμπρουκ, ειναι οτι η παλιά πολη ειναι ζωντανή.

Δεν ειναι παλιά σπίτια με γυαλισμένα τα πόμολα για να "φαίνονται"στους τουρίστες.

Ειναι ενεργά μέρη της πόλης. Τα μετατρέψανε σε μαγαζιά, διατηρώντας όλο το κλήμα και το χρώμα, ΑΠΑΡΑΛΛΑΧΤΟ.


Ωραιότατο μερος!!

Αφου τελος πάντων ήπιαμε τον καφε μας, και παρ'ολο που ο καιρός ηταν αγριεμένος, ξεκινάμε για Σάλτζμπουρκ



Ο δρόμος ειναι διασπαρτος με την ιστορια του τοπου.

Παντού βλέπεις πύργους στο πουθενά, σηματοδοτώντας πιθανά φέουδα.

Βλέπουμε και αλλα καστρα σε ποταμια,

και οταν θες να μην πας απο τον κεντρικό δρόμο (οτοστρατα),(ευτυχώς) χάνεσαι,

περνας διπλα απο ποταμια.........

πέφτεις σε περίεργα κτιρια,

και βρίσκεσαι δίπλα σε μια γαλήνια λίμνη και σε μέρει, που δεν θα έβλεπες ποτε ακολουθώντας την πεπατημένη.

Τελικά, φτανουμε στο hotel,

ξεφόρτωμα ......

και βούρ για την πόλη.





Περπαταμε........

σε διαφορες γωνιες......................

αλλα και στον ποταμο διπλα...........

που ειναι ποιητικά ωραία......

που περιστοιχίζεται απο όμορφα κτίρια.........

και καταλήγουμε στην πλατεία

οπου βλέπουμε κοσμο να βολταρει.......

παίρνοντας αμαξα-TAXI που περιμένουν στην σειρά..........

ακουγωντας ορχήστρες 3-4 ατομων να παιζουν κλασικά κομματια του ντόπιου δημιουργού.

Να δεις πως τον λέγανε....
Α! ναι! Μοτζαρτ.





Ενα απο τα συμπεράσματα που βγάλαμε παρατηρώντας τους ανθρώπους του Σάλτζμπουρκ, ειναι οτι η βλαχιά ξεχειλίζει

Είναι μια καρικατούρα μια απομίμηση ευγενών, πιθανών (απ'οτι μου είπαν) να μιμούνται την Βιένη με τον τρόπο που το κάνει η δικιά μας επαρχεία.

Το κιτς ομως ειναι το επικρατέστερο στύλ

Το αλλο που με χάλασε, ειναι οτι τα παντα υπαρχουν μονο για να τα ψωνίσεις.

Ταληροφονιάδες !!

Μιας και ειναι η γενέτειρα του Μότζαρτ, τα ΠΑΝΤΑ είχαν επάνω το όνομά του.

Σε αηδιαστικό σημείο.

Και το χειρότερο ειναι οτι ζήταγαν μια περιουσία ακομα και για απλα σοκολατάκια

Τελος παντων.

Πίσω για υπνο.


Το πρωί μας πληροφορούν οτι το πάσο για το glosglockner μάλλον ειναι κλειστό!!

Οπότε ??

Ας παμε απο την απέναντι πλευρά της χαράδρας μπας και δουμε τον παγετώνα που ειχαμε βαλει σαν σημερινό στόχο

Ξεκιναμε με ενδιαφεροντα sακια στον δρόμο,
μεσα σε πυκνά δάση,
βλέποντας τους πινάκες της φύσης,
τα ανάγλυφα της,
τα ποτάμια της,
και βλέποντας μακρια,
βλεπουμε ενα μεγαλο μαυρο συνεφο να εχει σκεπασει το βουνο.




Μαλλον ειχαν δικιο.




Πάμε απο την αλλη μερια του βουνου (edelweiss??),και αρχίζουμε το ανεβασμα, μεσα στο δασος!

Αλλα μεσα για μεσα,!!


Και βρίσκουμε χωριουδάκια καραμελένια

Και αποκτούμε πρόσβαση σε θεα

αλλα κοιτώντας προς τα πανω....


αναρωτιόμαστε


ειναι ΧΙΟΝΟΝΕΡΟ αυτο ή οχι?



το χωριο ειναι αρκετα χαμηλά πια,


κοντεβουμε να το "χάσουμε" στρίβοντας.........


σε μια στιγμή, σκάμε απο μια στροφή, και βλέπουμε εναν τεραστιο καταρακτη.


φυσικα κατεβαίνουμε

και βλέποντας και το ποταμι απο κατω του,

πλακωνόμαστε στο ποιος θα τελειώσει πρώτος την μνήμη της μηχανης.


Αλλα μια ακομα ματια προς τα "πανω" μας κανει να στραβοκαταπίνουμε.


μαυριλαααα

Αλλα δεν μασαμε!!

και στην επόμενη στροφή βλέπουμε το χωριουδάκι απο ακομα πιο ψηλά,


σαν σε μικρογραφία.



Απο δω και περα παμε μεσα στα συνεφα.


Ρε που παμε οι τρελοί??

Μεχρι που περναμε απο πανω.



Το τοπιο ειναι αποκοσμο





Φτανουμε μεχρι το τελος της ασφάλτου.





Μας πληροφορουν οτι δεν υπαρχει δρομος για πανω



Κανένας.


Ολοι ειναι κλειστοί.

Κανενας??

Κοιταω στον χάρτη απελπισμένος.

Κανενας

Οχι ρε γμτ.....!!!!!!!!

Παμε πάλι πίσω με βαρια καρδια......





Κοιτώντας προς τα πίσω, βλέπω, οτι όντως "ειχε παλιόόόόκαιρο την ωρα που ανέέέβαινα",


κατεβαινουμε.............


συναντώντας τοποία που αποζημιώνουν την προσπάθεια...............



και τα ματια μας ανοίγουν στο απειρο του τοπίου,



ξεχνώντας της μικρες αποστάσεις που καλύπτουν, ζώντας μεσα στης πόλεις.






Απίστευτη εικόνα,


Σε κανει να ξεχασεις οτι ΔΕΝ ειδες αυτο που ειρθες να δεις.



Kαι κατεβαίνοντας σε πιο πεδινά τοπια,



μπαίνουμε Ιταλία πάλι,και παμε προς τους Δολομίτες.



Βρίσκοντας χωρια των 10 σπιτιων στης πλαγιές στο πουθενά με το κοινο χαρακτηριστικό



ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΕΓΚΑΤΑΛΕΛΙΜΕΝΑ ΣΠΙΤΙΑ








Φτανουμε στην cortina

ο καιρος δεν φαίνεται καλός,

ΑΛΛΑ

Τελικα οι Δολομίτες ειναι καθαροί,

Και το μαγαζί στην κοριφή του πάσου "βγάζει" καθαρή φωτο
ΩΡΑΊΑ





Συνεχίζουμε για ARABBA



Τα σπίτια στο πλαι του δρόμου ειναι σαν σε σκηνικό αλλα ειναι αληθινό


Προς arabba o καιρος ξαναγριεύει.


Αλλα φτανουμε στεγνοι.


Arabba = Αράχωβα αλλα στο πιο κουκλιστικο και στο πιο γνήσιο.


Παμε για φαί αφου τακτοποιηθήκαμε και μόλις προλαβαίνουμε να κάτσουμε.

Μαυρίζει ο ουρανός, και μεσα σε 10 λεπτα αρχίζει να ρίχνει,καρέκλες, τραπέζια, και άλλες οικοσκευές.

Αφου η μηχανη ειναι στο γκαραζ και εμεις είμαστε κατω απο σκέπαστρο, δεν ανησυχούμε, και απλά παραγγελνουμε "την σπεσιαλιτε της περιοχής "

Ραβιόλια πνιγμένα σε φρέσκο βουτηρο με παρμεζάνα. Σλουρπ.

Ερχεται και ενα πραγμα σαν κεφτες, που μοσχοβολούσε το μπέικον,

Δοκιμάζω το χύμα κρασί και βλέπω οτι ειναι ενα απίστευτο κιαντι,

και μετα ψάχνω γύρο μου να δω που ειναι τα αγγελάκια.

Μα ειμαι σίγουρα στον παράδεισο γιατι γελατε?


Περπατώντας μετα σε μια βρεγμένη και άδεια πόλη (ειχε παει 9,30 βλεπεις) για να χωνεψουμε,δεν σου μενει και τπτ αλλο να κάνεις οπότε, καρφί για υπνο .

Το πρωί αφου χαζεύουμε την θεα απο το παράθυρο, αποφασίζουμε οτι, ωραια ειναι!!

Και παμε για χλαπάκιασμα τωρα.

Και αφου βαζουμε μεσα μας οτι χωράμε, ξεκινάμε μια απο τα ιδια.

Δηλαδή

Χωρια σε πλαγιες,
φιδισιους δρομους,
νεραϊδορέματα,
δρομοι μεσα σε χαραδρες,
δαση και ποταμια,
βουνοκορφές που σκοπευουμε να ανεβουμε, ..........
και αφου της ανεβαίνουμε ΚΑΙ αυτές,(staulantza),.............
χαζεύοντας ψιλές κορφές, ........
πίνοντας καπουτσίνο αραχτοί..........
αποχαιρετούσαμε (για φετος ) τα ψιλα βουνα,
και παιρνουμε τον δρομο για Βενετία.




Φτάνουμε εύκολα στο scorze, στο hotel, και αφου ξεφορτώνουμε, βουρ για τα κανάλια.


εδω δεν εχω περιγραφή.


Αυτη η πόλη καλύπτετε μονο με τουριστικό οδηγό!

πρεπει να την ζήσει κάποιος για να καταλάβει την μαγεία!!

τρεις μόνο συμβουλές
1ον πάρτε το καραβάκι οπως με συμβούλεψαν
Σας περνάει απο το 90% των αξιοθεατων.
2ον φοράτε παπούτσια καλά και μαζευτε χλμ. εμεις περπατάγαμε για 4-5 ωρες και δεν το μετανιώσαμε καθόλου
3ον φροντίστε να "χαθειτε"

εχει αλλη μαγεία η "κρυφή" Βενετία.
και βρήτε ενα μαγαζι κριμένο, να φάτε μια καρμπονάρα με συνοδία, χύμα κρασί.

Ειναι απίστευτο το ποσο καλο χύμα κρασί ήπια



Περάστε και στο lido να κανετα ενα μπανακι στην απεραντη αμουδιά του.


Η επόμενη ημερα ειναι ημερα αναχώρησις.

ξεκινάμε βιαστικά για να προλάβουμε να πιουμε και ενα καφε στο san marino.

Απο λαθος βγαίνω στην padova και τρωω 1/2 ωρα για πλακα μεχρι να ξαναβγω.



Φτάνουμε τελικά στο απίστευτης θεας πριγκιπάτο και αφου κάνουμε τα απαραίτητα ψωνια, μιας και ειναι αφορολόγητα, πίνουμε ενα καφέ και δρόμο μετα, για να προλάβουμε το πλοίο.!!


Μια που μπήκαμε,στο πλοιο, και μια που βγήκαμε.


Εμεις ακόμα στρίβαμε!!



Το πρώτο ξίνισμα.εν Ελλάδι!

Ακουμπάω το πόδι κάτω στο πρώτο φανάρι και νομίζω οτι πατάω λάδια!

Ελληνική άσφαλτο είναι μην ανησυχείς! σκεφτόμουν
το σαγρε της ευρώπης τελος!!

Δεύτερο!
Μα γιατι δεν τραβάει η μηχανή??
Τι διάολο ? εχω μια ταχύτητα επάνω?
Οχι !!
Απλά φουλαρισες μόλις βγήκες απο το καραβι κύριος με Ελληνική βενζίνα!!

Τρίτο!
Την άλλη μέρα, επάνω σε στροφή, προσπερνάω αμάξι, και αφηρημένος-συνηθισμένος, (έκανα και συνεχή χλμ μεχρι εχτές) ανοίγω σβέλτα το γκάζι.

Το αποτέλεσμα?

Ψάχνω τον "κώλο" της μηχανής!!!

Ευτυχώς δεν ακούμπησα το αμαξι, το οποιο ηταν το ΔΙΚΟ ΜΟΥ (ανεβαίναμε παρέα με την υπόλοιπη οικογενεια )
Αντε να πληρωνόμουν μετά απο ασφάλεια.

ΑΡΑ?

Τα κεφαλια μεσα μεχρι του χρονου!!!!

εξουσια ???

Φλωρεντια 2009

ΜΙΑ ΦΟΡΆ ΕΝΑ ΚΑΙΡΟ
Κάποτε λοιπόν κάποιοι κοιτώντας γύρο τους ανακάλυψαν 2-3 ή 13 λάθη στην δομή και στην λειτουργία της κοινωνίας.
ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΤΟΥΣ
ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΠΟΥ ΖΟΥΣΑΝ
έβλεπαν γύρο ανθρώπους να υποφέρουν να πεινάνε και να δουλεύουν σαν τους σκλάβους, αν δεν ήταν οι ίδιοι σκλάβοι

Έβαλαν τον κώλο τους κάτω και έστυψαν το μυαλό τους να βρουν τις πταίει.
Έβγαλαν λοιπον το συμπέρασμα οτι
1ον για πολλά πράγματα φταίγανε οι άνθρωποι της εξουσίας.
αρα ??
πολεμάμε του ανθρώπους που έχουν εξουσία

2ον παίρνουμε εμείς την εξουσία για να το "κάνουμε" καλά
Α! τι χάλασε?
Ηεξουσία διαφθείρει !
ΟΙ σωτήρες μας που μας είπανε οτι θα το κάνουν καλύτερα, ειναι πολλές φορές χειρότεροι απο τους προηγούμενους
αρα??
πολεμάμε την εξουσία γιατι η εξουσία φταίει.?????
ΜΠΑΑΑΑ!!!

Οπα! το βρήκαμε !!
φταίνε οι ίδιοι οι άνθρωποι.
τι κάνουν οι άνθρωποι?
πιστεύουν
σε ενα αυριο που ΘΑ έρθει
σε ενα θεό
σε συστήματα πολιτικά
σε έναν ηγέτη
ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ??
γιατί θέλουν το έτοιμο το ξεκούραστο
ΚΑΙ το κλασικό
αν το φτιάξει άλλος τοτε αν δεν ειναι καλό θα εχω κάποιον να κατηγορώ
synexizetai

ζουμε το αποτέλεσμα των αποφάσεών μας

Οξυρύγχειοι πάπυροι..

απο εδω παρμενο

Οξυρύγχειοι πάπυροι..

Οξυρύγχειοι πάπυροι...

Τα παρακάτω είναι αποσπάσματα αλληλογραφίας του Ρωμαίου συγκλητικού Μενένιου Άπιου , στον φίλο του Ατίλιο Νάβιο , ο οποίος τον διαδέχεται στην διακυβέρνηση της Αχαίας και τον συμβουλεύει για το πώς μπορεί να χειριστεί τους Έλληνες.
Οι πάπυροι βρέθηκαν στην τοποθεσία Οξύρρυγχος , εξ ου και το όνομα του τίτλου.

Πρόκειται για ένα έγγραφο που σκιαγραφεί άριστα την ψυχοσύνθεση και την προσωπικότητα των Ελλήνων παρόλη την όποια κατοχή είχαν υποστέι πλέον περί τα 700 χρόνια τότε απο τους Ρωμαίους. Αν μπούμε στην διαδικασία σύγκρισης με τους σημερινούς, ελάχιστα θα έχουν αλλάξει και κυρίως θα αφορούν τις συνθήκες και οχι τους Έλληνες αυτούς-καθαυτούς.

σ.σ. Καλό θα είναι να το τυπώσετε κάπου για να το διαβάσετε καθώς είναι αρκετά μεγάλο και με αρκετά νοήματα που θέλουν και λίγο προσοχή κατά την ανάγνωση τους.



ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΠΡΩΤΟ
… κερδίσαμε αγαπημένε Ατίλιε τον κόσμο με τις λεγεώνες μας , αλλα θα μπορέσουμε να τον κρατήσουμε μονάχα με την πολιτική τάξη που θα του προσφέρουμε. Διώξαμε τον πόλεμο στις παρυφές της γης . Από τον Περσικό κόλπο , ως την Μαυριτανία και από την γη των Αιθιόπων ως την Καληδονία , αδιατάρακτη βασιλεύει η ρωμαϊκή ειρήνη.
Δύσκολο φαίνεται να εξηγήσει κανείς , πως μια πόλη έφτασε να κυβερνά την οικουμένη. Μέσα στους λόγους όμως που θα αναφέρονταν για μια τέτοια εξήγηση θα έπρεπε πρώτος να ηταν ετούτος : Καταλάβαμε καθαρά και έγκαιρα πως υποτάσσοντας ξένους λαούς αναλαμβάνουμε μιαν ευθύνη για την ευημερία τους. Τούτη η συνείδηση της ευθύνης διακρίνει τους βαρβάρους κατακτητές από τους κοσμοκράτορες. Μονάχα ο Αλέξανδρος πριν από μας είχε την συνείδηση τούτης της ευθύνης. Ευτυχώς για την δόξα της Ρώμης , πέθανε νέος , γιατι αλλιώς θα ήτανε οι Έλληνες σήμερα οι άρχοντες του κόσμου. Αλίμονο στους λαούς όταν τις προσπάθειές τους τις ενσαρκώνουν μονάχα σε μεμονωμένα άτομα που περνούν και όχι σε ανθρώπινες κοινότητες , σε θεσμούς που αντέχουν στην ροή των πραγμάτων και σηκώνουν άνετα τον όγκο των πολύχρονων έργων. Έχουμε την σοφία να μην θέλουμε να είμαστε δυσβάσταχτοι εκμεταλλευτές των λαών που υποτάχτηκαν στην εξουσία μας.
… Αλλα δεν φτάνει να τους χαρίζουμε την ειρήνη και τάξη, γιατι αυτά είναι αρνητικά στοιχεία, είναι όροι, δεν αποτελούν την ουσία της ευδαιμονίας των ανθρώπων.
… θα έπρεπε και της φιλοσοφίας και της ποίησης τα δώρα να σκορπούσαμε στις χώρες που κυβερνούμε. Το μέγα όμως τούτο έργο είμαστε άξιοι να το κάνουμε μόνο στις δυτικές επαρχίες , γιατι εκεί που βρίσκεσαι εσύ , οι Έλληνες το επιτελούν ακόμη σήμερα καλύτερα από μας. Ας επαναλάβουμε και εμείς την δυσάρεστη ομολογία του Οράτιου Φλάκκου : Graecia capta , ferum victorem cepti , et artes intulit agresti Latio.

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΔΕΥΤΕΡΟ
… Μάθε φίλτατέ μου Ατίλιε , πως όσοι θέλουν να είναι κοσμοκράτορες, πρέπει να έχουν νοοτροπία πατρικίων και όχι νοοτροπία ιππέων.

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΤΡΙΤΟ
… Ο Έλληνας είναι πιο εγωιστής από εμάς και συνεπώς από όλα τα έθνη του κόσμου. Το άτομό του είναι «πάντων χρημάτων μέτρον» κατά το ρητό του Πρωταγόρα. Αδέσμευτο , αυθαίρετο και ατίθασο , αλλα και αληθινά ελεύθερο , ορθώνεται το «εγω» των Ελλήνων. Χάρις σε αυτό σκεφθήκανε πηγαία, πρώτοι αυτοί , οσα εμείς αναγκαζόμαστε σήμερα να σκεφθούμε σύμφωνα με την σκέψη τους. Χάρις σε αυτό βλέπουν με τα μάτια τους και όχι με τα μάτια εκείνων που είδαν πριν από αυτούς. Χάρις σε αυτό η σχέση τους με το σύμπαν , με τα πράγματα και τους ανθρώπους δεν μπαγιατεύει , αλλα είναι πάντα νέα , δροσερή και το κάθε τι , χάρις σε αυτό το «εγω» αντιχτυπάει σαν πρωτοφανέρωτο στην ψυχή τους.
Είναι όμως και του καλού και του κακού πηγή τούτο το χάρισμα.
Το ίδιο «εγω» που οικοδομεί τα ιδανικά πολιτικά συστήματα, αυτό διαλύει και τις πραγματικές πολιτείες των ανθρώπων.
Και ήρθανε καιροί όπου ο ελληνικός εγωισμός ξέχασε την τέχνη που οικοδομεί τους ιδανικούς κόσμους, αλλα δεν ξέχασε την τέχνη που γκρεμίζει τις πραγματικές πολιτείες.
Και εμείς τους συναντήσαμε , καλέ Ατίλιε, σε τέτοιους καιρούς και γι αυτό η κρίση μας γι αυτούς συμβαίνει να είναι τόσο αυστηρή που κάποτε καταντά άδικη.
Αλλα και πώς να μην είναι ; Η μοίρα μας έταξε νομοθέτες του κόσμου και το ελληνικό άτομο περιφρονεί τον νόμο. Δεν παραδέχεται άλλη κρίση δικαίου παρά την ατομική του , που δυστυχώς στηρίζεται σε ατομικά κριτήρια. Απορείς πως η πατρίδα των πιο μεγάλων νομοθετών , εχει τόση λίγη πίστη στον νόμο.
Και όμως από τέτοιες αντιθέσεις πλέκεται η ψυχή των ανθρώπων και η πορεία της ζωής των. Σπάνια οι έλληνες πείθονται «τοις κείνων ρήμασι».
Πείθονται μονο στα ρήματα τα δικά τους και η αλλάζουν τους νόμους κάθε λίγο ανάλογα με τα κέφια της στιγμής , η όταν δεν μπορούν να τους αλλάξουν , τους αντιμετωπίζουν σαν εχθρικές δυνάμεις και τότε μεταχειρίζονται εναντίον τους η τη βία η τον δόλο.
Α! πόσο την χαίρεται ο έλληνας την εύστροφη καταδολίευσή τους , τους σοφιστικούς διαλογισμούς που μεταβάλλουν τους νόμους σε ράκη!
Ο έλληνας εχει την πιο αδύνατη μνήμη από μας, έχει λιγότερη συνέχεια στον πολιτικό του βίο. Είναι ανυπόμονος και κάθε λίγο , μόλις δυσκολέψουν λίγο τα πράγματα, αποφασίζει ριζικές μεταρρυθμίσεις.
Θες να σαγηνεύσεις την εκκλησία του δήμου σε μια πόλη ελληνική ;
Πες τους : «Σας υπόσχομαι αλλαγή» Πες τους : «Θα θεσπίσω νέους νόμους»
Αυτό αρκεί. Με αυτό χορταίνει η ανυπομονησία τους , το αψίκορο πάθος του. Τι φαεινές συλλήψεις θα βρεις μέσα σε αυτά τα ελληνικά δημιουργήματα της ιδιοτροπίας της στιγμής! Εμείς δειλά-δειλά και μόνο με το χέρι του πραίτωρα τολμήσαμε , διολισθαίνοντας μέσα στους αιώνες να ξεφύγουμε από τους άκαμπτους κλοιούς της Δωδεκαδέλτου μας , και πάλι διατηρώντας όλους τους τύπους , όλα τα εξωτερικά περιβλήματα. Τούτη η υποκρισία των μορφών , όταν η ουσία αλλάζει , δείχνει πόση είναι η ταπεινοφροσύνη μας μπρος σε κάθε τι που είναι θεσμός και έθος και παράδοση, πόσο το παρελθόν και η συνέχειά του βαραίνουν στην πορεία μας και πόσο δίκαια αντέχουμε αιώνες εκεί που οι έλληνες εκάμφθησαν σε δεκαετηρίδες.
… Μεσα στους πιο πολλούς έλληνες , άμα σκάψεις λίγο , θα βρεις ένα ισχνό υπερόπτη Κοριολανό , έναν άσημο εκδικητικό Αλκιβιάδη , ένα εγω μεγαλύτερο από την πατρίδα. Όχι βέβαια σε όλους , αλλιώς δεν θα υπήρχαν σήμερα πια ελληνικές πόλεις. Αλλα όποιος διοικεί , σαν κι εσένα , έναν λαό, πρέπει να γνωρίζει τις άρχουσες ροπές , που δεν φτάνουν βέβαια ως την φανερή ακρότητα του ωραίου αθηναίου η του δικού μας Γάιου Μάρκου , αλλα τείνουν προς τα εκεί. Οι πολλοί , από χίλιους δυο λόγους, γιατι είναι πιο μικροί και πιο αδύνατοι, σταματούν μεσοδρομίς. Μα και μ’ αυτούς , το κακό γίνεται.
… Οι έλληνες λίγα πράγματα σέβονται και σπάνια όλοι τους τα ίδια. Και προς καλού και προς κακού στέκουν επάνω από τα πράγματα.
Για να κρίνουν αν ένας νόμος είναι δίκαιος , θα τον μετρήσουν με το μέτρο της προσωπικής τους περίπτωσης ακόμα κι όταν υπεύθυνα τον κρίνουν στην εκκλησία η στο δικαστήριο. Ο έλληνας ζητεί από τον νόμο δικαιοσύνη για την δική του προσωπική περίπτωση. Εάν τύχει και ο νόμος , δίκαιος στην ολότητά του και δεν ταιριάζει σε λίγες περιπτώσεις όπως η δική του , δεν μπορεί αυτό να το παραδεχτεί. Και εν τούτοις τετρακόσια χρόνια τώρα το διακήρυξε ο μεγάλος τους Πλάτων , πως τέτοια είναι η μοίρα και η φύση των νόμων , πως άλλο νόμος και άλλο δικαιοσύνη. Το διακήρυξε αυτό και ο Σταγειρίτης, χωρίζοντας το δίκαιο από το επιεικές. Δεν δέχεται να θυσιάσει την δική του περίπτωση , το δικό του εγώ σε έναν νόμο σκόπιμο και δίκαιο στην γενικότητά του.
Ετσι είναι πολλοί στις πόλεις που τώρα πρόκειται να διοικήσεις .
Ετσι διαφορετικοί , αν όχι από μας , όμως από τους πατέρες μας , που θεμελίωσαν το μεγαλείο της παλιάς , της αληθινής μας δημοκρατίας.

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΤΕΤΑΡΤΟ
… Οσο περνούν οι αιώνες , τόσο εμείς και οι λαοί που κυβερνούμε γινόμαστε περισσότερο ατομιστές , ως που μια μέρα να μαραθούμε όλοι μαζί μέσα στην μόνωση των μικρών μας εαυτών. Νομίζω ότι οι έλληνες επάνω στους οποίους εσύ τώρα άρχεις είναι πρωτοπόροι σε αυτόν τον θανάσιμο κατήφορο.
Δεν σου έκανε κιόλας εντύπωση καλέ μου Νάβιε , η αδιαφορία του έλληνα για τον συμπολίτη του; Όχι πως δεν θα του δανείσει μια χύτρα να μαγειρέψει , όχι πως αν τύχει μια αρρώστια δεν θα τον γιατροπορέψει , όχι πως δεν του αρέσει να ανακατεύεται στις δουλειές του γείτονα , για να του δείξει μάλιστα την αξιοσύνη του και την υπεροχή του , βοηθά ο έλληνας περισσότερο από κάθε άλλον.
Βοηθά και τον ξένο πρόθυμα , με την ιδέα μάλιστα , που χάρις στους μεγάλους στωικούς , πάντα τον κατέχει , μιας πανανθρώπινης κοινωνίας. Του αρέσει να δίνει στον ασθενέστερο , στον αβοήθητο. Είναι κι αυτό ένας τρόπος υπεροχής…
Λέγοντας πως ο έλληνας αδιαφορεί για τον πλησίον του , κάτι άλλο θέλω να πω, αλλα μου πέφτει δύσκολο να σου το εξηγήσω. Θα αρχίσω με παραδείγματα, που αν προσέξεις , ανάλογα θα δεις και εσύ ο ίδιος πολλά με τα μάτια σου.
Ακόμη υπάρχουν ποιητές πολλοί και τεχνίτες στις μεγάλες πόλεις της Ελλάδας. Πλησίασέ τους καθώς είναι χρέος σου και πες μου αν άκουσες κανέναν από αυτούς ποτέ να επαινεί τον ομότεχνό του. Δεν χάνει τον καιρό του σε επαίνους ο έλληνας. Δεν χαίρεται τον έπαινο. Χαίρεται όμως τον ψόγο και γι αυτόν πάντα βρίσκει καιρό. Για την κατανόηση , την αληθινή, αυτήν που βγαίνει από την συμπάθεια γι αυτό που κατανοείς , δεν θέλει τίποτε να θυσιάσει. Το κίνητρο της δικαιοσύνης δεν τον κινεί για να επαινέσει ότι αξίζει τον έπαινο.
Όχι πως δεν θα ήθελε να είναι δίκαιος , αλλα δεν αντιλαμβάνεται καν την αδικία που κάνει στον άλλο. Θαυμάζει ότι είναι ο δικός του κόσμος. Κάθε άλλον τον υποτιμά !
Όταν ένας πολίτης άξιος , δεν αναγνωρίζεται κατά την αξία του , λέει ο έλληνας: αφού δεν αναγνωρίζομαι εγώ ο αξιώτερός του , τι πειράζει αν και αυτός δεν αναγνωρίζεται; Ο εγωκεντρισμός αφαιρεί από τον έλληνα την δυνατότητα να είναι δίκαιος.
…Μόνον όταν δημιουργηθούν συμφέροντα που συμβαίνει να είναι κοινά σε πολλά άτομα μαζί , βλέπεις την συναδέλφωση και την αλληλεγγύη.
Στον κάθε έλληνα τα ιδανικά είναι ατομικά. Γι αυτό οι πολιτικές των φατρίες είναι φατρίες συμφερόντων, και το ιδανικό του κάθε ηγέτη είναι ο εαυτός του.

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΠΕΜΠΤΟ
…Νάβιε , ο Κάτων από καιρό έχει πεθάνει και πέθανε μαζί του και η παλιά μας δημοκρατία. Τώρα βαδίζουμε κι εμείς τον δρόμο των ελλήνων ως που και οι δικοί μας εγωισμοί κάθε μέρα ωμότεροι και βιαιότεροι να σκεπάσουν με την πλημμυρίδα τους την Σύγκλητο και την αγορά και ολόκληρη την αθάνατη πόλη.

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΕΚΤΟ
Εδώ και δυο εβδομάδες σου έγραφα για το φυγόκεντρο εγωισμό των ελλήνων. Δεν θυμάμαι όμως αν σου έγραψα το χειρότερο.
Κινημένος από την ίδια εγωπάθεια , την ρίζα αυτή του κάθε ελληνικού κακού (ας βοηθήσουν οι θεοί να μην γίνει και των δικών μας δεινών η μολυσμένη πηγή) , ο έλληνας δεν συγχωράει στον συμπολίτη του καμία προκοπή. Όποιον τον ξεπεράσει , ο έλληνας τον φθονεί με πάθος και αν είναι στο χέρι του να τον γκρεμίσει από εκεί που ανέβηκε θα το κάνει.
Μα το πιο σπουδαίο , για να καταλάβεις τον έλληνα , είναι να σπουδάσεις τον τρόπο με τον οποίο εκδηλώνει τον φθόνο του, τον τρόπο που εφηύρε για να γκρεμίζει καλύτερα. Είναι ένας τρόπος πιο κομψός από το δικό μας γέννημα σοφιστικής ευστροφίας και διανοητικής δεξιοτεχνίας. Δεν του αρέσει η χοντροκομμένη δολοφονία στους διαδρόμους του παλατιού , αλλα η λεπτοκαμωμένη συκοφαντία, ένα είδος αναίμακτου , ηθικού φόνου, ενός φόνου διακριτικότερου και εντελέστερου, που αφήνει του δολοφονημένου την σάρκα σχεδόν ανέπαφη , να περιφέρει την ατίμωση και την γύμνια της στους δρόμους και στις πλατείες.
Γιατι και την συκοφαντία, αγαπητέ μου, την έχουν αναγάγει σε τέχνη οι θαυμάσιοι, οι φιλότεχνοι έλληνες , οι πρώτοι δημιουργοί του καλού και του κακού λόγου.
Το να επινοήσεις ένα ψέμα για κάποιον και να το διαλαλήσεις , αυτό είναι κοινότυπο και άτεχνο. Σε πιάνει ο άλλος από το αυτί και σε αποδείχνει εύκολα συκοφάντη και σε εξευτελίζει.
Η τέχνη είναι να συκοφαντείς χωρίς να ενσωματώνεις πουθενά ολόκληρη την συκοφαντία, μονο να την αφήνεις να την συνάγουν οι άλλοι από τα συμφραζόμενα και έτσι ασυνείδητα να υποβάλλεται σε όποιον την ακούει.
Η τέχνη είναι να βρίσκεις τον διφορούμενο λόγο , που άμα σε ρωτήσουν γιατι τον είπες , να μπορείς να πεις πως τον είπες με την καλή σημασία, και πάλι εκείνος που τον ακούει να αισθάνεται πως πρέπει να τον εννοήσει με την κακή του σημασία.
…. Αυτό είναι το αγχέμαχο όπλο με το οποίο πολεμάει ο έλληνας τον έλληνα , ο ηγέτης τον ηγέτη , ο φιλόσοφος τον φιλόσοφο , ο ποιητής τον ποιητή αλλα και ο ανάξιος τον άξιο , ο ουσιαστικά αδύνατος τον ουσιαστικά δυνατό.
Íá και ξένος , θα δοκιμάσεις την αιχμή τούτου του όπλου κι εσύ όπως την δοκίμασα κι εγώ.
Θα απορήσεις σε τι κοινωνική περιωπή βάζουν οι έλληνες τους δεξιοτέχνες της συκοφαντίας , πως τους φοβούνται οι πολλοί και αγαθοί , και πως τους υπολήπτονται οι χρησμοθήρες και πως γλυκομίλητα τους χαιρετούν όταν τους συναντούν στις στοές και στην αγορά.

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΕΒΔΟΜΟ
…Το ανυπότακτο σε κάθε πειθαρχία , η περιφρόνηση των άλλων και ο φθόνος , η αρρωστημένη διόγκωση της ατομικότητας σπρώχνουν σχεδόν τον Έλληνα να θεωρεί τον εαυτό του πρώτο ανάμεσα στους άλλους. Αδιαφορώντας για όλους και για όλα , παραβλέποντας ότι γίνηκε πριν και ότι γίνεται γύρω του , αρχίζει κάθε φορά από την αρχή και δεν αμφιβάλλει πως πορεύεται πρώτος τον δρόμο το σωστό.
Ταλαιπωρεί από αιώνες την ελληνική ζωή η υπέρμετρη εμπιστοσύνη του έλληνα στην προσωπική του γνώμη και στις προσωπικές του δυνατότητες. Παρά να υποβάλει τη σκέψη του στην βάσανο μιας ομαδικής συζήτησης , προτιμάει να ριψοκινδυνεύει με μόνες τις προσωπικές του δυνάμεις. Πρόσεξε τις συσκέψεις των ηγετών των πολιτικών μερίδων τους με τους δήθεν φίλους των και θα δεις ότι οι περισσότερες είναι προσχήματα. Ο ηγέτης λεει την γνώμη του , βελτιώνει την διατύπωσή της με τις πολλές επαναλήψεις , χωρίς ούτε να περιμένει , ούτε να θέλει καμία αντιγνωμία. Και οι φίλοι του το ξέρουν καλά αυτό και συχνάζουν σε αυτές τις συσκέψεις η για να μάθουν τα νέα της ημέρας η για να βρουν ευκαιρία να κολακέψουν τον ηγέτη. Το αποτέλεσμα είναι ότι ο έλληνας πολιτικός ανακυκλώνεται μόνος του μέσα στις δικές του σκέψεις , γιατι πιστεύει πως αυτές αρκούν για το έργο του , η το χειρότερο γιατι η χρησιμοποίηση και των άλλων στην εκτέλεσή του , θα περιόριζε την κυριότητά του επάνω στο έργο , θα το έκανε περισσότερο τέλειο , αλλα λιγότερο δικό του , και εκείνο που προέχει για τον έλληνα δεν είναι το πρώτο , αλλα το δεύτερο.
Ετσι σε πρώτη μοίρα έρχεται η τιμή του και σε δεύτερη η αξία του έργου. Αυτή είναι η αδυναμία του πολιτικού ήθους που θα παρατηρήσεις στους έλληνες δημόσιους άνδρες , που κατά τα άλλα είναι και πιο υψηλόφρονες και πιο αδέκαστοι και σχεδόν πιο φτωχοί από τους σύγχρονους δικούς μας. Οι παλιοί όμως ρωμαίοι , αυτοί κατείχαν την αρετή της μετριοφροσύνης που απουσιάζει και απουσίασε πάντα από την ελληνική πολιτική ζωή και γι’ αυτό τότε κατορθώσανε , αν και σε τόσα καθυστερημένοι , να πάρουν την κοσμοκρατορία από τα χέρια των ελλήνων. Γιατί βλέπεις , τούτη η μοιραία για την τύχη των ελλήνων εγωπάθεια φέρνει και ένα άλλο χειρότερο δεινό : Όπου βασιλεύει , τα έργα σχεδιάζονται πάντα μέσα στα στενά όρια της ατομικότητας, σύντομα και βιαστικά, για να συντελεστούν όλα , πριν το πρόσωπο εκλείψει. Η πολιτική όμως που θεμελιώνει τις μεγάλες πολιτείες Δε σηκώνει ούτε βιασύνη , ούτε συντομία. Σχεδιάζεται σε έκταση αιώνων. Δεν προσδένεται σε άτομα, αλλα σε ομάδες προσώπων , σε διαδοχικές γενιές. Στην εκτύλιξή της εξαφανίζεται το εφήμερο άτομο και παίρνουν την πρώτη θέση , διαρκέστερες υποστάσεις , λαοί , οικογένειες ,πολιτικές μερίδες , η κοινωνικές τάξεις. Τα εδραία πολιτικά έργα μεσα στην ιστορία είναι υπέρ προσωπικά . Και δυστυχώς , οι έλληνες μονο σε προσωπικά έργα επιδίδονται με ζήλο. Γι αυτό η δεν φτάνουν ως την τελείωση ενός άξιου πολιτικού έργου , η όταν φτάσουν , φέρνει μέσα του το έργο του το ίδιο το σπέρμα της φθοράς.
Και αυτό είναι δίκαιο. Γιατί σκοπός των ελλήνων είναι η πρόσκαιρη λάμψη του πρόσκαιρου ατόμου , όχι η μόνιμη απρόσωπη ευόδωση του ιδίου του έργου. Έπρεπε εξαιρετικά ευνοϊκές περιστάσεις να συντρέξουν με την μεγαλοφυία του Αλέξανδρου του Μακεδόνα για να αποκτήσουν για λίγα χρόνια οι έλληνες μια κυρίαρχη πολιτική θέση στην οικουμένη. Αλλα και εκεί το έργο , στηριγμένο σε ένα πρόσωπο , όχι σε μιαν κοινότητα ανθρώπων , ούτε σε μία πολύχρονη παράδοση , μόλις εξαφανίστηκε ο δημιουργός του , διαλύθηκε μέσα σε χέρια των ιδίων εκείνων ανθρώπων που όταν ο Αλέξανδρος ζούσε , στάθηκαν οι απαραίτητοι συντελεστές του. Αλλα το έργο , βλέπεις , δεν ήταν δικό τους. Δεν τους είχε κάνει ο αυταρχικός ηγέτης κοινωνούς στην τιμή του έργου , αλλα θήτες του γιγάντιου εγωισμού του.


ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΟΓΔΟΟ
Ποτέ , μα ποτέ δεν θέλησα να σου πω ότι λείπει η πολιτική σκέψη από την Ελλάδα. Απεναντίας πιστεύω πως αφθονεί, περισσότερο μάλιστα απ’ όσο φαντάζεται όποιος βλέπει τα πράγματα από έξω. Μόνο που δεν μας είναι αισθητή η παρουσία της , γιατι οι άνδρες που την κατέχουν φθείρονται ο ένας από τον άλλον σε μιαν αδιάκοπη πεισματική και το πιο συχνά , μάταιη σύγκρουση. Εάν λείπει κάτι των ελλήνων πολιτικών, δεν είναι ούτε η δύναμη της σκέψης , ούτε η αγωνιστική διάθεση. Στο χαρακτήρα , στο ήθος φωλιάζει η αρρώστια. Φωλιάζει στην άρνησή τους να δεχθούν να εξαφανίσουν το άτομό τους για την ευόδωση ενός ομαδικού έργου. Δεν κρίνουν ποτέ με δικαιοσύνη το συναγωνιστή τους και γι αυτό δεν υποτάσσονται ποτέ στην υπεροχή του. Δεν έχουν την υπομονή μέσα στον κύκλο των ισοτίμων , να περιμένουν με την τάξη του κλήρου η της ηλικίας την σειρά τους. Ετσι διασπαθίζοντας την δύναμη του και τις αρετές του κατάντησε ο λαός με την υψηλότερη και πλουσιότερη στην θεωρία πολιτική σκέψη, να μείνει τόσο πίσω από μας στις πρακτικές πολιτικές του επιδόσεις.
… τα δεινά , όσα υποφέρανε ως τα σήμερα οι έλληνες , μα θαρρώ και όσα θα υποφέρουν στο μέλλον , μια έχουν κύρια και πρώτη πηγή, την φιλοπρωτία , την νόμιμη θυγατέρα του τρομερού των εγωισμού.
Μου γράφεις πως αυτό συμβαίνει και αλλού και προ παντός σε μας. Η διαφορά καλέ μου φίλε , έγκειται στο μέτρο και στην ένταση της φιλοπρωτίας . Βέβαια και εμείς σήμερα δεν υστερούμε . Αλλα την εποχή που θεμελιώνονταν το μεγαλείο της Ρώμης δεν είχαν υπερβεί οι δικοί μας το πρεπούμενο μέτρο. Υποτάσσονταν στον κοινό νόμο και στους γενικούς σκοπούς της πολιτείας , ενώ οι έλληνες το ξεπέρασαν πριν προφτάσουν να στεριώσουν την δύναμή τους στην οικουμένη. Όσο όμως αυστηρότερος και αν θέλω να είμαι , καθώς είναι χρέος μου, για μας τους ρωμαίους , δεν ξέρω αν μεταξύ των ρωμαίων , και σήμερα ακόμα , υπάρχουν τόσο φανατικοί και αδίστακτοι στο κυνήγημα των τιμών , όσοι υπήρξανε μεταξύ των ελλήνων στους ενδοξότερους τους αιώνες.
Μήπως υπερβάλω καλέ μου φίλε ; Μήπως βλέπω το θαυμαστό γένος των ελλήνων με τα μάτια της γεροντικής κακίας ; μα είναι χρόνια τώρα που με το λυχνάρι και με του ήλιου το φως διαβάζω Αριστοφάνη , Δημοσθένη , Ευριπίδη , Θεόφραστο , Επίκουρο , Ζήνωνα , Χρύσιππο και όλο και βεβαιώνομαι περισσότερο πως δεν είμαι μόνος στον τρόπο που τους κρίνω. Όχι φίλε μου , Δε βλέπω πως είμαι άδικος όταν λέγω πως πρόθεσή τους συνήθως δεν είναι να ξεπεράσουν σε αξιότητα η και σε καλή φήμη τον αντίπαλό τους , αλλα να τον κατεβάσουν στα μάτια του κόσμου κάτω από την δική τους θέση , όποια κι αν είναι. Την αρχαία «ύβριν» των την κατεβάσανε στο χαμηλότερο επίπεδο. Κάποτε με τούτη την ισοπέδωση προς τα κάτω νομίζουν ότι επαναφέρουν το πολίτευμά τους στην ορθή του βάση. Μάταια ξεχώρισε ο μεγάλος Σταγειρίτης την «δημοκρατία» (Σ.Μ. οχλοκρατία) από την «πολιτεία» (Σ.Μ. ορθή δημοκρατία). Η θέλησή τους για ισότητα , άμα την αναλύσεις , θα δεις ότι δεν απορρέει από την αγάπη της δικαιοσύνης , αλλα από τον φθόνο της υπέρτερης αξίας. «Μια που εγώ , λεει ο έλληνας, δεν είμαι άξιος να ανέβω ψηλότερα από σένα , τότε τουλάχιστον και εσύ να μην ανεβείς από μένα ψηλότερα. Συμβιβάζομαι με την ισότητα».
Συμβιβάζεται με την ισότητα ο έλληνας , γιατι τι άλλο είναι παρά συμβιβασμός να πιστεύεις ανομολόγητα πως αξίζεις την πρώτη θέση και να δέχεσαι μία ίση με των άλλων ! Μέσα του λοιπόν δεν αδικεί τόσο ο έλληνας , όσο πλανάται. Γεννήθηκε με την ψευδαίσθηση της υπεροχής . Και ύστερα θα συναντήσεις και μεταξύ των ελλήνων την άλλη ψευδαίσθηση που τους κάνει να υπερτιμούνε την μία αρετή που έχουν και να υποτιμούν τις άλλες που τους λείπουν.
Είδα δειλούς που φαντάζονταν πως μπορούν να ξεπεράσουν όλους μονάχα με την εξυπνάδα τους και ανδρείους που πίστευαν πως φτάνει για να ξεπεράσουν όλους η ανδρεία τους. Είδα έξυπνους που φαντάζονταν ότι δεν χρειάζεται να γίνουν πρώτοι , ούτε η επιστήμη , ούτε η αρετή. Είδα κάτι σοφούς που θελαν να σταθούν επάνω από τους έξυπνους και από τους ανδρείους με μόνη την επιστήμη και την σοφία. Πόσο αλήθεια άμαθοι της ζωής μπορεί να είναι αυτοί οι αφεντάδες της γνώσης! Τι κακό μας έκανε αυτός ο Πλάτωνας ! Πόσους δολοπλόκους πήρε στο λαιμό του που νομίσανε πως είναι «άνδρες βασιλικοί» !
Μα είδα τέλος , αγαπητέ μου Νάβιε , και κάτι ενάρετους , που δεν το χώνευαν να μην είναι πρώτοι στην πολιτεία , αφού ηταν πρώτοι στην αρετή. Και βέβαια δεν στασίαζαν όπως οι βάναυσοι και οι κακοί , αλλά αποσύρονταν σιωπηλοί και απογοητευμένοι στους αγρούς των , αφήνοντας τον δήμο στα χέρια των δημαγωγών και των συκοφαντών , η δηλητηριάζανε την ίδια τους την αρετή και τους ωραίους της λόγους με την πίκρα της αποτυχίας των , σαν οι ηγεσίες των πολιτειών να μην ήταν μοιραία υποταγμένες στις ιδιοτροπίες της τύχης και του χρόνου και σε λογής άλλους συνδυασμούς δυνάμεων που συνεχώς τις απομακρύνουν από την ιδεατή τους μορφή και τις παραδίνουν στα χέρια των ανάξιων η των μέτριων.
Τέτοια είναι τα πάθη και οι αδυναμίες που φθείρουν τους ηγέτες των ελληνικών πόλεων.
Όσο για τους οπαδούς των ηγετών αυτών , έχουν και αυτοί την ιδιοτυπία τους στον μακάριο εκείνο τόπο. Είναι οπαδοί, πραγματικοί οπαδοί , μόνο όσοι έχασαν οριστικά την ελπίδα να γίνουν και αυτοί ηγέτες. Ετσι θα παρατηρήσεις ότι πιστοί οπαδοί είναι μόνο οι γεροντότεροι από τον ηγέτη τους. Ελάχιστοι είναι οι οπαδοί από πίστη ιδεολογική η από πίστη στον ηγέτη. Οι πολλοί είναι πειθαναγκασμένοι από τα πράγματα , γιατι ατύχησαν , γιατι βαρέθηκαν η λιγοψύχησαν. Γι αυτό είναι και όλοι προσωρινοί , άπιστοι , ενεδρεύοντες οπαδοί , ώσπου να περάσει η κακιά ώρα. Μα και αυτοί που μένουν και όσο μένουν οπαδοί , προσπαθούν συνεχώς να αναποδογυρίσουν την τάξη της ηγεσίας και να διευθύνουν αυτοί από το παρασκήνιο τον ηγέτη.
Γι αυτό και βλέπεις τόσο συχνά να είναι περιζήτητοι οι μέτριοι ηγέτες που προσφέρονται ευκολότερα στην παρασκηνιακή ηγεσία των οπαδών τους. Σε πολλές περιπτώσεις δεν έχει σημασία να ξέρεις ποιος είναι ο ονομαστικός ηγέτης μιας πολιτικής μερίδας αλλά ποιοι εκ του αφανούς τον διευθύνουν. Βλέπεις είναι μερικοί άνθρωποι που δεν είναι προικισμένοι με τα χαρίσματα με τα οποία αποκτάς τα φαινόμενα της ηγεσίας αλλά μονο με εκείνα που χρειάζονται για την ουσία της , για την άσκηση της εξουσίας . Είναι αναγκασμένοι λοιπόν οι τέτοιοι να περιοριστούν στον ρόλο του υποβολέα και να αφήσουν τους άλλους που κατέχουν τα φαινόμενα να χαριεντίζονται επάνω στην σκηνή.


ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΕΝΑΤΟ
…Και ύστερα ,μήπως δεν βλέπω και την άλλη όψη του πράγματος ;Ας παραπονιόμαστε για την ελληνική εγωπάθεια εμείς που διαρκώς επάνω της σκοντάφτουμε , γιατι έχουμε να κάνουμε με την ελληνική πόλη και τους πολιτικούς της. Εχει και την εξαίσια πλευρά της η υπερτροφία αυτή της προσωπικότητας , που στις κακές της όψεις την ονομάζουμε εγωπάθεια. Εχει την πλευρά την δημιουργική , στην φιλοσοφία , στην ποίηση , στις τέχνες , στις επιστήμες , ακόμη και στο εμπόριο και στον πόλεμο. Από αυτήν αναβλύζει όλη η δόξα των ελλήνων , η μόνη δόξα στην ιστορία που μπορεί να σταθεί πλάι στην δική μας.
Φοβάμαι μονάχα , γιατι , και ας μην το βλέπεις εσύ , κατά βάθος με γοητεύουν και εμένα οι έλληνες , που είναι και θα είναι πάντα οι δάσκαλοί μου. Φοβάμαι πως φτάσαμε στον καιρό , που η φωτεινή πλευρά της προσωπικότητάς των πηγαίνει όλο μικραίνοντας και αντίθετα η σκοτεινή όλο και αυξάνει , και δεν ξέρω , δεν μπορώ να ξέρω αν ετούτος ο κατήφορος μπορεί ποτέ πια να σταματήσει.

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΔΕΚΑΤΟ
… Δεν σου κρύβω πως με πείραξε ο λόγος σου , πως δείχνομαι τάχα κακός και άδικος με τους έλληνες.
Ας αρχίσω λοιπόν σήμερα το γράμμα μου με έναν έπαινο γι αυτούς, για να ξεπλύνω έτσι κάπως την μομφή σου.
Ο εγωισμός δεν κάνει τους έλληνες μόνο κακούς πολίτες στην αγορά, τους κάνει και καλούς στρατιώτες σον πόλεμο. Εχουν αιώνων τρόπαια που μέσα στην μνήμη τους γίνονται σαν νόμοι άγραφοι και επιβάλλουν την περιφρόνηση της κακουχίας και του κινδύνου. Μη συγχέεις την διάλυση της στρατιωτικής δύναμης , που εχει αφορμή τις εμφύλιες έριδες , με την ατομική γενναιότητα καθώς και την πολεμική δεξιοτεχνία των ελλήνων .
Μα δεν είναι μόνο στον πόλεμο ο έλληνας γενναίος και άξιος μαχητής , αλλά και στην ειρήνη. Ακριβώς γιατι η γενναιότητά του δεν είναι συλλογική , σαν των περισσοτέρων λαών , αλλά ατομική , γι αυτό δεν φοβάται , και εκεί που βρίσκεται μόνος του , να ριψοκινδυνεύσει, στην ξενιτιά , στο παράτολμο ταξίδι , στην εξερεύνηση του αγνώστου. Γι αυτό και τόλμησε τέτοια που εμείς δεν θα τολμούσαμε ποτέ και θεμελίωσε για αιώνες αποικίες , έξω από τις στήλες του Ηρακλέους και πέρα στα χιόνια της Σκυθίας . Και στον καιρό μας ακόμη , έλληνες δεν είναι εκείνοι που τόλμησαν να διασχίσουν άγνωστες θάλασσες για να φτάσουν στην χώρα των Ινδών και στις έμπειρες χώρες πιο κάτω από την γη των Αιθιόπων;
Αναρωτιέσαι κάποτε γιατί τα τολμάει αυτά τα παράτολμα ο έλληνας; Επειδή είναι γενναίος ο έλληνας , είναι και παίκτης. Παίζει την περιουσία του , την ζωή του και κάποτε την τιμή του.
Γεννήθηκε για να σκέπτεται μόνος , για να δρα μόνος , για να μάχεται μόνος και γι αυτό δεν φοβάται την μοναξιά.
Εμείς αντίθετα είμαστε από τα χρόνια τα παλιά μια υπέροχα οργανωμένη αγέλη.
Σκεπτόμαστε μαζί , δρούμε μαζί , μαχόμαστε μαζί και μοιραζόμαστε μαζί την τιμή , τα λάφυρα , την δόξα.
Οι έλληνες Δε δέχονται , όσο αφήνεται η φύση τους ελεύθερη , να μοιραστούν τίποτε με κανέναν.
Το εθνικό τους τραγούδι, αρχίζει με έναν καυγά , γιατι θελήσανε να κάνουν μοιρασιά ανάμεσα σε άντρες που μοιρασιά δεν δέχονται (Σ.Μ. αναφέρεται στην Ιλιάδα).
Και μια που πήρα τον δρόμο των επαίνων , άκουσε και αυτόν , που δεν είναι και ο μικρότερος.
Οι αυστηρές κρίσεις που τώρα βδομάδες σου γράφω , θαρρείς πως είναι μόνο δικές μου;
Τις πιο πολλές τις διδάχτηκα από έναν έλληνα , από τον Επίκτητο.
Νέος τον άκουσα να εξηγεί το μέγα δράμα του γένους του.
Ήσυχα , καθαρά , με την ακριβολογία και την χάρη που σφράγιζε τον λόγο του , μας ετοίμαζε για έναν κόσμο που είχε πια περάσει, για μίαν Ατλαντίδα που είχε κατακαλύψει ο Ωκεανός.
Κάποτε κάνοντας την απολογία της πατρίδας του , μας έλεγε : «Δεν είναι τόσο δίκαια τα ανθρώπινα, ώστε μόνο αμαρτήματα να είναι οι αιτίες των τιμωριών. Η Τύχη , η τυφλή θεά , η τελευταία στην οποία θα πάψω να πιστεύω , πρόδωσε συχνά τους έλληνες στον δρόμο τους. Αλλα και αυτοί , πρόσθετε , την συντρέξανε με τον δικό τους τρόπο».
Μην νομίσεις όμως πως μόνο ένας Επίκτητος κατέχει την αρετή του «γνώθι σαυτόν» . Σε κάθε κόχη , απάγκια της αγοράς κάθε πόλης , σε κάθε πλάτανο από κάτω της ευλογημένης ελληνικής γης , θα βρεις και έναν έλληνα , αδυσώπητο κριτή του εαυτού του. Και εύκολα θα σου ξανοιχτεί και ας είσαι ξένος. Αρκεί εσύ να μην αρχίσεις να κακολογείς τίποτε το ελληνικό, γιατι τότε ξυπνάει μέσα του μια άλλη αρετή , η περηφάνια.
Ναι , ναι , σε βλέπω να γελάς , Ατίλιε Νάβιε , αυτούς τους ταπεινούς κόλακες που σέρνονται στους προθαλάμους μας, γελάς που τους ονομάζω περήφανους. Και όμως θα αστοχήσεις στο έργο σου αν αγνοήσεις αυτήν την αλήθεια. Πρόσεξε την υπεροψία και την φιλοτιμία των ελλήνων. Μην πλανάσαι !
‘Εχουν την ευαισθησία των ξεπεσμένων ευγενών. Είναι γκρεμισμένοι κοσμοκράτορες , ποτέ όμως τόσο χαμηλά πεσμένοι ώστε να ξεχάσουν τι ήτανε !
Η πολυσύνθετη ψυχή τους χωράει λογής αντιφάσεις και έρχονται ώρες που για πολλούς είναι δίκαιος ο ειρωνικός λόγος του Ιουβενάλιου “Graeculus esuriens, in coelum jusseris , ibit” (τον λιμασμένο γραικύλο , κι αν στον ουρανό τον προστάξεις να πάει , θα πάει) . Άλλοι όμως είναι τούτοι οι γραικύλοι και άλλοι οι έλληνες. Και το πιο περίεργο , οι ίδιοι τούτοι σε άλλες ώρες είναι γραικύλοι (graeculus) και σε άλλες έλληνες (graeci) .
Δεν πρέπει ποτέ να δώσεις την εντύπωση στον έλληνα ότι του αφαίρεσες την ελευθερία του. ‘Άφησε τον , όσο μπορείς , να ταράζεται, να θορυβεί , και να ικανοποιεί την πολιτική του μανία , μέσα στην σφαίρα που δεν κινδυνεύουν τα συμφέροντα της αυτοκρατορίας. Εσύ πρέπει να έχεις την τέχνη να επεμβαίνεις μόνο την τελευταία στιγμή, όταν δεν μπορείς να βάλεις τους έλληνες να αποτρέψουν το δυσάρεστο. Πάντοτε βρίσκονται οι διαφωνούντες μεταξύ των ελλήνων, που θα είναι πρόθυμοι να σε βοηθήσουν , είτε θεληματικά, είτε , συνηθέστερα , άθελά τους. Υποβοηθώντας το τυφλό παιγνίδι των φατριών από το παρασκήνιο , χωρίς να προσβάλλεις την περηφάνιά τους , μπορεί να οδηγήσεις τις ελληνικές πόλεις προς το καλό πολύ ευκολότερα παρά με τις σοφότερες διαταγές που θα εξέδιδες, αν ήσουνα ανθύπατος στην Ισπανία η στην Ιλλυρία.


ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΕΝΔΕΚΑΤΟ
Όμως αν θέλεις στην Ελλάδα πραγματικά να επιβάλεις μία απόφασή σου, όσο σωστή και αν είναι , κοίταξε να μην φανεί η πρόθεσή σου.
Πρέπει να θυσιάσεις την τιμή μίας απόφασης για να την επιβάλεις μεταξύ των ελλήνων. Κάλεσε ιδιαιτέρως έναν-έναν τους αρχηγούς των μερίδων , δώσε στον καθένα την ευκαιρία μίας επίπλαστης πρωτοβουλίας. Φυσικά , αν δυστροπούν , να τους τρομάξεις , αλλα και αυτό υπό εχεμύθεια , χωρίς να αναγκάσεις την φιλοτιμία τους να πάρει τα όπλα. Δώσε τους κάποια περιθώρια έντιμης υποχώρησης και όταν ακόμη στην πραγματικότητα διατάσεις , μην τους πεις ότι διατάσεις. Πες τους ότι δεν διατάσεις , αλλά ότι αν δεν γίνει τούτο κι εκείνο, τότε οι ρωμαϊκές λεγεώνες θα αναγκαστούν να μετασταθμεύσουν για λόγους ασφαλείας σε άλλη επαρχία και τότε μπορεί τίποτε Γέτες η Κέλτες η Δακοί να στείλουν τα στίφη τους να δηώσουν την χώρα και ας αναμετρήσουν οι ίδιοι τις συνέπειες και ας αποφασίσουν.
… Όλα αυτά δεν σου τα λεω για να σε κάνω να περιφρονείς τους έλληνες. Απεναντίας σου τα λεω για να τους καταλάβεις και να τους προσέξεις. Ακόμη και σήμερα διατηρούν τα ίχνη μερικών αρετών που μοιάζουν με την χόβολη μίας μεγάλης πυρράς.
Μελετητές της ψυχής των ατόμων και του όχλου , θα τους δεις να εκτελούν μερικούς θαυμάσιους ελιγμούς , να χαράζουν πολιτικά σχέδια περίλαμπρα , με μια ευκινησία στην σκέψη και μια γοργότητα στις αντιδράσεις που εμείς εδώ ποτέ δεν φτάσαμε. Μόνο που ύστερα θα μελαγχολήσεις βλέποντας πως είναι πια ασήμαντοι οι σκοποί για τους οποίους ξοδεύονται αυτά τα εξαίσια χαρίσματα.

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΔΩΔΕΚΑΤΟ
Πρόσεξε αυτούς τους παλικαράδες της πολιτικής , που δεν καταλαβαίνουν ότι είναι γελοίο να έχεις το ύφος του δυνατού και του τρανού , όταν από καιρό έχεις πάψει να είσαι.
Καθώς τρέφονται από την οπτασία των περασμένων τους μεγαλείων και δεν μπορούν να συμμορφωθούν με τις σημερινές τους διαστάσεις, πολύ θα σε ταλαιπωρήσουν με την αξίωσή τους να μην επεμβαίνεις στα πράγματα της πόλης τους.




Εδώ τελειώνουν οι Οξυρρύγχειοι πάπυροι (σε μετάφραση Κωνσταντίνου Τσάτσου).

Αναρτήθηκε από Αλέξανδρος Νίκλαν

Ενα παραμύθι για μικρούς και μεγάλους...

Ένα παραμύθι για μικρούς και μεγάλους...


'Μια φορά κι έναν καιρό, υπήρχε ένα νησί στο οποίο ζούσαν όλα
τα συναισθήματα.
Εκεί, ανάμεσα στα υπόλοιπα, ζούσαν και η Ευτυχία, η Λύπη, η Γνώση, η Αγάπη.......
Μια μέρα έμαθαν ότι το νησί τους θα βούλιαζε και έτσι όλοι επισκεύασαν τις βάρκες τους και άρχισαν να φεύγουν.
Η Αγάπη ήταν η μόνη που έμεινε πίσω. Ήθελε να αντέξει μέχρι την
τελευταία στιγμή.
Όταν το νησί άρχισε να βυθίζεται, η Αγάπη άρχισε να ζητάει βοήθεια.
Βλέπει τον Πλούτο που περνούσε με μια λαμπερή θαλαμηγό.
Η Αγάπη τον ρωτάει:
- 'Πλούτε, μπορείς να με πάρεις μαζί σου;'
-'Όχι, δεν μπορώ' απάντησε ο Πλούτος. 'Έχω ασήμι και χρυσάφι στο
σκάφος μου και δεν υπάρχει χώρος για σένα'.
Η Αγάπη τότε αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια από την Αλαζονεία που επίσης περνούσε από μπροστά της σε ένα πανέμορφο σκάφος.
-'Σε παρακαλώ, βοήθησέ με' είπε η Αγάπη.
-'Δεν μπορώ να σε βοηθήσω, Αγάπη.. Είσαι μούσκεμα και θα μου χαλάσεις το όμορφο σκάφος μου' της απάντησε η Αλαζονεία.

H Λύπη ήταν πιο πέρα και έτσι η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει από
αυτή βοήθεια.
-'Λύπη, άφησέ με να έρθω μαζί σου'.
-'Ω Αγάπη, είμαι τόσο λυπημένη που θέλω να μείνω μόνη μου' είπε η
Λύπη.
Η Ευτυχία πέρασε μπροστά από την Αγάπη αλλά και αυτή δεν της έδωσε σημασία. Ήταν τόσο ευτυχισμένη, που ούτε καν άκουσε την Αγάπη να ζητά βοήθεια.
Ξαφνικά ακούστηκε μια φωνή:
-'Αγάπη, έλα προς τα εδώ! Θα σε πάρω εγώ μαζί μου!'
Ήταν ένας πολύ ηλικιωμένος κύριος που η Αγάπη δεν γνώριζε, αλλά ήταν γεμάτη από τέτοια ευγνωμοσύνη, που ξέχασε να ρωτήσει το όνομά του.
Όταν έφτασαν στη στεριά, ο κύριος έφυγε και πήγε στο δρόμο του..
Η Αγάπη, γνωρίζοντας πόσα χρωστούσε στον κύριο που τη βοήθησε,
ρώτησε τη Γνώση:
-'Γνώση, ποιος με βοήθησε';
-'Ο Χρόνος' της απάντησε η Γνώση.
-'Ο Χρόνος;' ρώτησε η Αγάπη. 'Γιατί με βοήθησε ο Χρόνος;'
Τότε η Γνώση χαμογέλασε και με βαθιά σοφία της είπε:
'Μόνο ο Χρόνος μπορεί να καταλάβει πόσο μεγάλη σημασία έχει η
Αγάπη'.

Μάνος Χατζιδάκις - 'Το Νησί'

απο "νοστιμον ημαρ"

Κάποτε με ρώτησε η μητέρα μου, διηγείται κάποιος, ποιο κατά τη γνώμη μου ήταν το πιο σημαντικό μέρος στο σώμα μας.
Στην αρχή νόμισα ότι βρήκα εύκολα την απάντηση και έτρεξα στη μητέρα μου όλο χαρά. Είχα ανακαλύψει τη μαγεία και την ομορφιά των ήχων και της είπα "νομίζω πως είναι τα αυτιά, με τα οποία ακούμε". Εκείνη με διόρθωσε: "Όχι", μου είπε, "υπάρχουν τόσοι άνθρωποι που δεν ακούνε, γιατί είναι κουφοί, γύρω μας".

Συνέχισα να σκέφτομαι την ερώτηση μεγαλώνοντας. Όταν συνειδητοποίησα πόσο φοβερό δώρο είναι η όραση και τι μεγάλες δυνατότητες έχει, έτρεξα στη μητέρα μου μάλλον σίγουρος αυτή τη φορά, και της είπα, "μάλλον είναι τα μάτια μας που βλέπουμε, το σημαντικότερο μέρος στο σώμα μας".
Με κοίταξε με αγάπη η μητέρα μου, χάρηκε που ασχολούμαι με το ερώτημά της και κάνω και μεγάλη πρόοδο, αλλά και πάλι με διόρθωσε: "Όχι, δεν είναι τα μάτια. Χιλιάδες άνθρωποι στον κόσμο μας είναι τυφλοί. Προσπάθησε ακόμα".
Προσπάθησα κι άλλες φορές και η μητέρα μου έβλεπε ότι ωριμάζω και προοδεύω, αλλά όσες φορές κι αν επανήλθαμε στο θέμα αυτό, δεν κατάφερα να βρω τη σωστή απάντηση.
Πέρυσι πέθανε ο παππούς μου.
Όλοι μας πονέσαμε και κλάψαμε.
Ακόμα και ο πατέρας μου έκλαψε, και το λέω αυτό γιατί άλλη μια φορά μόνο τον είχα δει να κλαίει στη ζωή μου.
Ξαφνικά ακούω τη μητέρα μου: "Ξέρεις ποιο είναι το πιο σημαντικό μέρος στο σώμα μας;" με ρώτησε τότε η μητέρα μου κι εγώ παραξενεύτηκα, γιατί πάντα νόμιζα ότι ήταν ένα αστείο ανάμεσά μας και τίποτα παραπάνω. Με είδε που παραξενεύτηκα και με πήρε κοντά της.
"Αυτό που θα σου πω αγόρι μου είναι πολύ σημαντικό", μου είπε, "και θέλω να το κρατήσεις μέσα στην ψυχή σου. Λοιπόν το πιο σημαντικό μέρος στο σώμα σου είναι ο ώμος σου. Και δεν είναι γιατί κρατάει το χέρι σου στη θέση του και μπορεί να κινείται, αλλά γιατί μπορεί να κρατήσει το κεφάλι ενός πονεμένου αγαπημένου σου την ώρα που κλαίει. Όλοι μας θα χρειαστούμε έναν ώμο να γείρουμε και να ακουμπήσουμε την ώρα της θλίψης και του πόνου, αγόρι μου. Σου εύχομαι να έχεις πάντα στη ζωή σου έναν τέτοιο ώμο, γεμάτο παρηγοριά για κείνους που θα κλάψουν και θα 'χουν ανάγκη τον ώμο της αγάπης σου για να γείρουν. Όταν θα το έχεις καταλάβει αυτό που σου λέω και θα συμφωνείς, τότε θα είναι σημάδι ότι έχεις μεγαλώσει αρκετά και ότι ζεις σωστά τη ζωή σου".

Οι άνθρωποι θα ξεχάσουν αυτά που έλεγες...
Οι άνθρωποι θα ξεχάσουν αυτά που έκανες...
Αλλά ποτέ δε θα ξεχάσουν πώς τους έκανες να αισθάνονται.

οσο αυξάνεται η εξουσία στον άνθρωπο τόσο μειώνεται το αυτεξούσιο του

η αναρχία θελει ανθρώπους με αρχές

ΕΛΕΥΘΕΡΊΑ Ή ΣΚΥΛΌΣΠΙΤΟ

η ελευθερία του σκύλου

Ενας σκύλος δαγκώνει το σκοινί που τον κρατάει δεμένο.
Το σκοινί κόβεται και ο σκύλος ειναι ελεύθερος.
Γυρνάει δεξιά και αριστερά, παίζοντας, πηδώντας και δαγκώνοντας.
Κάνει οτι του απαγόρευε το αφεντικό του.
Μόλις βαρεθεί, θα κάτσει να ξεκουραστεί, και ΤΟΤΕ θα προσέξει πόσο απομακρύνθηκε απο το σπιτάκι του.
Αν ειναι κοντά θα τρέξει ΑΜΕΣΩΣ να ξαναμπεί στην ασφάλεια του σπιτιού του ΑΦΕΝΤΙΚΟΫ
Αν εχει απομακρυνθεί πολύ και χάθηκε, πανικόβλητος, ΘΑ ΨΑΞΕΙ ΝΑ ΒΡΕΙ ΑΛΛΟΝ ΑΦΕΝΤΗ.

ΚΑΙ ΤΟΤΕ ΘΑ ΓΊΝΕΙ ΠΙΟ ΓΛΎΦΤΗΣ ΑΠΟ ΠΡΊΝ!!!

Αν εχεις μαθει με το σχοινί στο λαιμό, οτι αλλαγές και να γίνουν, θα νιώθεις ανασφάλεια χωρίς αυτό.
Μόνο αμα εισαι κοπρίτης δεν ανέχεσαι το σχοινί!
Και κοπρίτης γίνεσαι μεγαλώνοντας ΣΩΣΤΑ.
Βάζοντας ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΊΑ πανω απο την κακόμοιρη ζωή σου.
Θεωρώντας την ζωή, άξια να την ζεις, ΜΟΝΟ ελεύθερα, και όχι με ασφάλεια.
Η ζωή ΕΧΕΙ αξίες, που την ΚΑΝΟΥΝ αξιόλογη
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ αξία απο μόνη της.

ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΑΞΊΑ ΑΝ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΑΞΊΕΣ