Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που ποτέ και με τίποτα δεν μπορείς να τους ευχαριστήσεις.
Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που ακόμα και την ψυχή σου να τους χαρίσεις δεν θα ικανοποιηθούν, ούτε και θα εκτιμήσουν την χειρονομία.
Είναι οι αχάριστοι άνθρωποι, οι αγνώμονες.
Οι άνθρωποι που περισσότερο από οτιδήποτε βάζουν τον εαυτό τους, το εγώ τους, και φοβούνται να δώσουν το παραμικρό από φόβο μην χάσουν κάτι από εκείνους.
Είναι τόσο ανασφαλείς, τόσο λίγοι, τόσο μίζεροι, τόσο αγέλαστοι. Δεν χαίρονται με την χαρά σου, δεν σε επιβραβεύουν, δεν σε επαινούν, δεν σε εκτιμούν.
Η ψυχή τους ολότελα δηλητηριασμένη από το μίσος που τρέφουν για τους άλλους.
Τι κι αν εσύ προσπαθείς, τι κι αν δίνεις, τι κι αν ελπίζεις.
Άδικος κόπος, χαμένος χρόνος να επενδύει κανείς σε αγάλματα…
Αφιερωμένο σε αυτούς που κάνουν το λάθος να πιστεύουν πως “όταν δίνεις bonus στους άλλους, χάνεις από τον εαυτό σου”. Δεν είναι έτσι οι ανθρώπινες σχέσεις…
Μοναξιά είναι η απουσία προσώπων ή η έλλειψη του νιώθω;
Μήπως είναι ο πόνος ή το χάσιμο των δρόμων;
Βάθος, Επιφάνεια, Συναίσθημα, Αδιαφορία…
Ποια είναι άραγε η διαφορά τους;
Μήπως είναι τα είδωλα ενός καθρέφτη που σε κοιτούν αντίθετα απ’ ότι εσύ;
Ξέρω πονάς πολύ…
Σε νιώθω…
Μην αλλάξεις στο βωμό ενός ψεύτικου ειδώλου…
Σπάσε τον καθρέφτη και κοίτα τον ευατό σου κατάματα…
Τι κι αν κάποτε πίστευα ότι μοναξιά είναι η απουσία προσώπων; Τι κι αν υπάρχουν φορές που νομίζουμε πως έτσι είναι;
Στην πραγματικότητα κανείς δεν υποφέρει από μοναξιά.
Από σχέσεις υποφέρουμε ακόμα και εάν πρόκειται για αυτή με τον εαυτό μας.
Τελικά, όσο πιο κοντά έρχετε κανείς με κάποιο πρόσωπο, τόσο απομακρύνεται από τον εαυτό του…
…Και έρχετε η ώρα που αυτό το πρόσωπο φεύγει και δεν ξέρεις τι σου λείπει περισσότερο…
Ο εαυτός σου ή αυτός που έφυγε… ;
Υπάρχουν φορές που σκέφτομαι πόσο άδικη είναι η ζωή. Είμαστε νέοι και τα δίνουμε όλα. Χωρίς καμία σκέψη, χωρίς ειδικά δεύτερη σκέψη, χωρίς υποψίες. Μόνη πυξίδα είναι το παρόν και η χαρά μας.
Γνωρίζουμε ανθρώπους και δείχνουμε τον πραγματικό μας εαυτό. Απλά, είμαστε εμείς. Τόσο απλά.
Και κάνουμε πράγματα για τον άλλον απίστευτα. Μεταμορφωνόμαστε σε μικρούς θεούς.
Ρισκάρουμε, παίζουμε με την φωτιά και δεν μας νοιάζει τίποτα. Είμαστε αγνοί και καθαροί, τόσο, ώστε η σκέψη όπως γεννιέται, έτσι εφαρμόζεται. Κρατάμε τον κόσμο στα χέρια μας - έτσι νομίζουμε τουλάχιστον- και τον χαρίζουμε στον άλλον.
Ανοίγουμε τον εαυτό μας. Είμαστε ξεκάθαροι, όχι από χαρακτήρα, αλλά από την ένταση που νιώθουμε, καθώς βιώνουμε τόσο πρωτόγνωρα συναισθήματα. Απλά με μια λέξη τα δίνουμε όλα.
Αν είναι να πετύχει, θα πετύχει σίγουρα. Κανένα μυστικό, όλα έξω, φανερά. Εσύ και ο άλλος.
Και έρχονται οι σφαλιάρες. Παντού και από παντού. Μαθαίνεις να κρύβεσαι, βάζεις τα χέρια μπροστά, ασπίδα, να γλυτώσεις μερικές. Πετυχαίνει το κόλπο. Κάποιες έρχονται ξώφαλτσες, σκύβεις λίγο, αποφεύγεις μερικές. Τα χέρια-ασπίδα δουλεύουν σαν μηχανή, καλά. Αποκρούουν πάρα πολλές.
Μαζί με την αποφυγή της σφαλιάρας έρχεται αγκαλιά και η εμπειρία. Σκύβεις πρίν ακόμα ξεκινήσει η σφαλιάρα. Την περιμένεις εσύ στην γωνία πλέον.
Αντανακλαστικά σηκώνεις το χέρι, σκύβεις και αποφεύγεις. Είναι τόσο όμορφα. Το μυαλό σου είναι πια ξυράφι. Η κρίση σου γιγαντώνεται. Είσαι πάντα ένα βήμα μπροστά. Περιμένεις πιο πίσω. Και αν έρθει σφαλιάρα, ούτε που σε αγγίζει πλέον. Δεν σε φτάνει.
Τρόπος ζωής, σου έγινε η αποφυγή. Ούτε που το σκέφτεσαι πια. Ρίζωσε στο βάθος του συνειδητου.
Είσαι θεός. Κανείς δεν σε φτάνει. Και είναι τόσο όμορφα. Όσο περνά ο χρόνος γίνετε πιο γλυκό. Αθάνατος. Τρανσφόρμερ. Ο Turbo "X". Αλλά το συνήθισες. Και στέκεσαι πολύ μακριά. Τόσο που δεν είσαι καν μέσα στο κόλπο. Είσαι εσύ και εσύ. Ο άλλος βήματα πιο πέρα. Χιλιόμετρα τον διώχνεις. Αφού είναι όμορφα στο μυαλό σου.
Και εδώ έρχεται η αρχή. Πόσο άδικη είναι η ζωή. Απέναντι, μακριά σου, είναι ο άλλος. Αυτός που πρέπει να είναι. Που είναι όπως είχες ονειρευτεί να είναι. Αλλά οι σφαλιάρες, έχτισαν την απόσταση. Ούτε βήμα πιο κοντά. Μουλάρωμα. Χέζεσαι πάνω σου, να κάνεις ένα μέτρο προς αυτόν. Στο βάθος της ψυχής σου ξέρεις πόσο άδικο είναι. Και αδικείσαι και εσύ μαζί με τον άλλον. Θα ήθελες να είναι αλλιώς.
Δεν είναι όμως. Και χάνετε και οι δυο. Γιατί και ο άλλος, είναι στις απεκρούσεις καλός. Αν είχατε βρεθεί πρίν χρόνια, όλα θα ηταν διαφορετικά. Χωρίς αναστολές, χωρίς φόβους. θα έπαιρνε ο καθένας αγκαλιά τον κόσμο και θα τον χάριζε στον άλλον.
Και βουτάς μέσα στην ψυχή σου και κάνεις ταξίδια. Και βρίσκεις τα πάντα. Όσα έχασες, όσα θα ήθελες να έχεις. Ξέρεις πως δεν τα έχασες, απλά τα έθαψες. Τα έκρυψες, για να τα βγάλεις όταν έρθει η στιγμή. Αλλά για βγάλτα τώρα! Πως να γίνεις αγνός, καθαρός ξανά. Και μέχρι να τα βγάλεις, το τρένο ξεκίνησε. Και είτε έμεινες στον σταθμό, είτε είσαι εσύ το τρένο, το ίδιο και το αυτό είναι. Αν έμεινες, θα πάρεις το επόμενο, ακόμα και κάποιο πολύ μακρινό που θα φτάσει όταν είσαι έτοιμος. Εξάλλου η γραμμή είναι μια. Στο ίδιο προορισμό θα πας όποιο και αν πάρεις. Αρκεί να πάρεις το σωστό. Χωρίς μετεπιβίβαση και ανταποκρίσεις. Αυτό που φτάνει στο τέλος.
Αν είσαι το τρένο κινδυνεύεις να την πατήσεις. Ίσως κάποιος μπει σε επόμενο σταθμό. Και ίσως να ταξιδέψετε μακριά μαζί μέχρι το τέρμα. Μπορεί να μην μπει και κανένας. Ή να μπει και να κατέβει. Μπορεί να αλλάξουν και επιβάτες. Μπες βγες, κάποιος θα πάει στο τέρμα, το κέρατό μου.
Αλλά αν φτάσεις και τερματίσεις, μουντζούρης, κατσούφης, και μόνος? Τότε χαίρεται!
Επιμύθιο. Καλύτερα να κάνεις τον επιβάτη. Στην χειρότερη περίπτωση να μείνεις για πάντα στο σταθμό. Ε! Όπως και αν έχει, ένας σταθμός έχει πάντα ενδιαφέροντα κόσμο να περνάς την ώρα σου!
ΓΡΑΜΕΝΟ ΑΠΟ
empyrium
Τετάρτη 30 Ιουλίου 2008
Εκατό Χρόνια από την Επικράτηση του Στρατιωτικού Κινήματος των Νεοτούρκων
23 Ιουλίου 1908
Συμπληρώνονται τις μέρες αυτές 100 χρόνια από την επικράτηση του στρατιωτικού κινήματος των Νεοτούρκων που ξεκίνησε από την Θεσσαλονίκη και ανάγκασε τον Σουλτάνο Αμβούλ Χαμίτ να επαναφέρει σε ισχύ το Οθωμανικό Σύνταγμα του 1876. O ίδιος Σουλτάνος είχε αναστείλει το Σύνταγμα αυτό με πρόφαση τον Ρωσοτουρκικό πόλεμο του 1877-78. Η ενασχόληση με την κατάληψη της εξουσίας το 1908 από το Κομιτάτο Ένωσης και Προόδου όπως ήταν η επίσημη ονομασία του συνωμοτικού πολιτικού κινήματος σήμερα θα είχε μόνο ιστορική αξία αν οι πρακτικές και οι νοοτροπίες που καθιερώθηκαν από το Κομιτάτο αυτό δεν ήταν ολοζώντανες ακόμα. Η ανάληψη της εξουσίας από το Κομιτάτο Ένωσης και Προόδου σηματοδοτούν την έναρξη ενός αιώνα πρωτοεμφανιζόμενων πράξεων Εθνοκαθάρσεων και Γενοκτονιών κατά των ιστορικών λαών της Μικράς Ασίας. Οι πρόσφατες εξελίξεις με την υπόθεση «Ergenekon» αλλά και της δίκης για την απαγόρευση του Κόμματος Δικαιοσύνης και Προόδου που εκλέχθηκε με πλειοψηφία περίπου 50% δείχνουν ότι οι μηχανισμοί που καθιερώθηκαν από το Κομιτάτου Ένωσης και Προόδου βρίσκονται εν ζωή. Το γεγονός ότι πολύ διανοούμενοι στην Τουρκία αντιλαμβάνονται πλέον την καταστροφή που ξεκίνησε με το κίνημα της 23 Ιουλίου 1908 είναι σημαντική παρατήρηση.
Το ήταν όμως και από που προήλθε το Κομιτάτο αυτό;
Οι ιστορικές συνθήκες τον 19ο αιώνα στην Οθωμανική Αυτοκρατορία
Ο 19ος αιώνας υπήρξε ο «πλέον μακρύς αιώνας» της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας κατά την οποία οι εξελίξεις ήταν ραγδαίες στο εσωτερικό και το εξωτερικό. Η Αυτοκρατορία που ξεκίνησε ως ένα μικρό κρατίδιο το έτος 1300 μ.Χ. στη Βιθυνία εξελίχτηκε σε Αυτοκρατορία μέσα σε 150 χρόνια καταλαμβάνοντας εκτενής περιοχές στην Ασία και την Ευρώπη και λειτουργούσε με βάση τον ισλαμικό νόμο. Η αδυναμία της προσαρμογής της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στις εξελίξεις της εποχής στα τέλη του 18ου αιώνα για την στοιχειώδη ισότητα των πολιτών ώστε να πάψουν οι Χριστιανικοί λαοί να ζουν ως πολίτες δεύτερης κατηγορίας υπό την ανοχή των κυριάρχων Μουσουλμάνων αλλά και ο ανταγωνισμός των Μεγάλων Δυνάμεων της εποχής (Αγγλία, Γαλλία, Ρωσία) για εξασφάλιση των συμφερόντων τους εξανάγκασε το Οθωμανικό Κράτος να προσπαθήσει να εφαρμόσει μεταρρυθμίσεις στο νομικό του σύστημα . Οι προσπάθειες αυτές οδηγήθηκαν σε αποτυχία αρχίζοντας από την διακήρυξη του Τανζιμάτ (1839) και στη συνέχεια του Χαττί Χουμαγιούν (1856) και της Ανακήρυξης του Συντάγματος το 1876. Παρά ταύτα η έστω και σε περιορισμένη κλίμακα φιλελεύθερες συνθήκες την περίοδο αυτή έδωσαν την δυνατότητα στους Χριστιανικούς λαούς της Αυτοκρατορίας να αναπτυχθούν πολιτισμικά και οικονομικά. Στις αρχές του 20ου αιώνα παρά τον σκληρό οικονομικό ανταγωνισμό των δυτικών δυνάμεων στις οποίες είχε προστεθεί και η Γερμανία για εξασφάλιση των οικονομικών συμφερόντων, η ανάπτυξη της χώρας είχε αρχίσει να επιταχύνεται με γοργό ρυθμό χάρη στην εργατικότητα των Χριστιανικών λαών. Οι Έλληνες και Αρμένιοι ήταν οι φιλοπρόοδοι πληθυσμοί που συνέβαλαν στην ανάπτυξη της μαζικής γεωργίας για παραγωγή προϊόντων αλλά ακόμα και της βιομηχανίας που κυρίως βασιζόταν στην επεξεργασία γεωργικών και μεταλλευτικών προϊόντων αλλά και σημαντική παρουσία στο τραπεζικό τομέα. Η ραγδαία ανάπτυξη της παιδείας στις κοινότητες των Ελλήνων συνέβαλε ουσιαστικά στην οικονομική πρόοδο της χώρας. Σήμερα διαπρεπής Τούρκοι οικονομολόγοι συμφωνούν ότι αν δεν διακοπτόταν η ανοδική αυτή οικονομική πορεία που βασιζόταν στον μόχθο και την εργατικότητα των χριστιανικών λαών. σήμερα η Μικρά Ασία θα ήταν μια από τις πλέον αναπτυγμένες περιοχές της Ευρώπης λαμβάνοντας υπόψη τον απέραντο φυσικό πλούτο που διαθέτει. Εξάλλου η πολυπολιτισμική σύνθεση του λαού της Αυτοκρατορίας με πυρήνα την Μικρά Ασία ήταν μοναδικός πλούτος ανθρώπινου δυναμικού. Σε αντίθεση με ότι προπαγανδίζεται μέχρι σήμερα, ουσιαστική κοινωνική και οικονομική πρόοδος συνέβη στη πρώτη δεκαετία του 20ου αιώνα και όχι μετά από την εγκαθίδρυση της «Δημοκρατίας» στην Τουρκία.
Η εμφάνιση του Κομιτάτου Ένωσης και Προόδου
Το Κομιτάτο ιδρύθηκε το 1888 από μια ομάδα πέντε φοιτητών της στρατιωτικής ιατρικής σχολής στην Κωνσταντινούπολη. Σε σύντομο χρονικό διάστημα αν και τα στελέχη της συνελήφθησαν από του πράκτορες του Σουλτάνου συνέχισε την συνωμοτική του δράση διεισδύοντας στο στράτευμα πρωτίστως στα ευρωπαϊκά εδάφη με κέντρο την Θεσσαλονίκη αλλά και μεταξύ των εξόριστων διανοουμένων στην Ευρώπη. Στο πρώτο συνέδριο του Κομιτάτου το 1902 σημειώνεται η διάσπαση μεταξύ των δύο παρατάξεων της φιλελεύθερης του Πρίγκιπα Σαμπαχετίν και του ριζοσπαστικού του Αχμέτ Ριζά. Η επιστροφή το έτος 1906 των Δρ. Μεχμέτ Ναζίμ και Δρ. Μπαχεντίν Σακίρ (και οι δύο ιατροί από την κοινότητα Σαμπεθαιστών της Θεσσαλονίκης που αργότερα ηγήθηκαν της μυστικής «Ειδικής Οργάνωσης- Τεσκιλάτι Μαχσουσά»), στη Θεσσαλονίκη επιτάχυνε την επικράτηση των ριζοσπαστών και την καλλιέργεια της ιδεολογίας «Κοινωνικού Δαρβινισμού» δηλαδή την υιοθέτηση της αρχής ότι ένα ισχυρότερο έθνος μπορεί να αφανίσει ένα άλλο με όποια μέσα μπορεί. Οι θεωρητικοί του Κομιτάτου έχοντας ζήσει στην Γαλλία είχαν επηρεαστεί επιφανειακά από διάφορα ιδεολογικά ρεύματα της εποχής όπως του Μαρξισμού, Θετικισμού και των ιδεών του Νίτσε. Σίγουρα έβλεπαν πολύ ελκυστικά μεθόδους άσκησης πολιτικής βίας όπως των Ιακωβινών κατά την Γαλλική Επανάσταση του 1789 που θεωρούσε σωστή την άσκηση πολιτικής βίας για επιβολή των ιδεολογιών τους. Το 1906 συμμετέχουν στην ηγετική ομάδα ο Μεχμέτ Ταλάατ, Ενβέρ, Τζεμάλ προερχόμενοι από κατώτερα στρώματα του στρατού χωρίς καμιά μόρφωση. Επίσης την γίνονται μέλη του Κομιτάτου οι Μουσταφά Κεμάλ (αργότερα ηγέτης της νέας Τουρκίας), Ραχμί (αργότερα Νομάρχης της Σμύρνης την περίοδο 1912-18 και που οργάνωσε την καταστροφή του Ελληνισμού της Ιωνίας) και Σουκρού. Είναι η περίοδος που το Κομιτάτο αρχίζει και διεισδύει ευρύτατα στο Οθωμανικό στράτευμα. Τον Ιουλίου του 1908 το Κομιτάτο έχοντας πετύχει να θέσει υπό τον έλεγχο την Στρατιά των Ευρωπαϊκών εδαφών της Αυτοκρατορίας επέτυχε με αναίμακτο πραξικόπημα να επιβάλει στον Σουλτάνο την επαναφορά του Συντάγματος του 1876 και με το σύνθημα «Ανακήρυξης της Ελευθερίας». Το γεγονός αυτό προκαλεί ενθουσιασμό στους λαούς της Αυτοκρατορίας και στην Αθήνα γίνονται διαδηλώσεις με Τουρκικές Σημαίες υπέρ του νέου καθεστώτος. Ο μόνος μα ο μόνος που είδε τις θύελλες και την καταστροφή που ερχόταν ήταν ο Πατριάρχης ο Ιωακείμ Γ¶, ο οποίος σε αυτούς που έσπευσαν να τον ανακοινώσουν ότι «ήλθε η ελευθερία» δήλωσε με σιγουριά ότι «τίποτε το καλό δεν μπορεί να περιμένει κανείς από τους φανατικούς αυτούς και θα χρειαστούν νέοι αγώνες για το Γένος». Πράγματι οι προθέσεις του Κομιτάτου φάνηκαν σε σύντομο διάστημα όταν ο Δρ. Μεχμέτ Ναζίμ τον Οκτώβριο του 1908 στη Σμύρνη δήλωνε ότι οι χριστιανοί δεν έχουν άλλη επιλογή παρά να δεχτούν το εκπαιδευτικό σύστημα που θα υπαγόρευε το Κομιτάτο και όσο σύντομα το δεχτούν αυτό τόσο το καλύτερο για τους χριστιανούς. Την πρώτη περίοδο αμέσως από την επικράτηση του πραξικοπήματος το Κομιτάτο προσπάθησε να προσεταιριστεί ανώτατους αξιωματικούς για να επιτύχει την πλήρη υποταγή του κρατικού μηχανισμού.
Η αντεπανάσταση της 31 Μαρτίου 1909 που οργανώθηκε από τον Σουλτάνο στην Κωνσταντινούπολη για να μειωθεί η δύναμη του Κομιτάτου απέτυχε αφού το κίνημα ήταν γνωστό από πριν στο Κομιτάτο. Ωστόσο το κίνημα έδωσε την δυνατότητα στο Κομιτάτο να αρχίσει να απαλλάσσεται από τους ανώτερους αξιωματικούς που είχαν συμμαχήσει με το Κομιτάτο. Την περίοδο αυτή αρχίζει και η πρακτική δολοφονίας δημοσιογράφων που έχουν την τόλμη να καταγγείλουν την δράση του Κομιτάτου. Δολοφονείται ο διαπρεπής τούρκος δημοσιογράφος Χασάν Φεχμί μέρα μεσημέρι στην γέφυρα του Γαλατά αρχές του 1909 από το Κομιτάτο. Η πρώτη αυτή δολοφονία κατά της ελευθερίας του τύπου αποτελεί την αρχή μιας θλιβερής παράδοσης. Η πρακτική αυτή συνεχίζεται μέχρι τις μέρες μας και ο μεγαλύτερος αριθμός δολοφονιών δημοσιογράφων έχει συμβεί στην Τουρκία.. Με την αποτυχία της αντεπανάστασης εκθρονίζεται ο Σουλτάνος Αμδούλ Χαμίτ και στην θέση του τοποθετείται ο Μεχμέτ Ρεσάτ που ήταν αλκολικός και άβουλος. Το πραγματικό προσωπείο του Κομιτάτου της Ένωσης και Προόδου, που έχει μετονομαστεί σε πολιτικό κόμμα, φαίνεται στην Κυλικεία τον Απρίλιο του 1909 όταν σφαγιάζονται πάνω από 20.000 Αρμένιοι. Ως δικαιολογία της σφαγής χρησιμοποιείται το γεγονός ότι το ίδιο Κομιτάτο που είχε συνεργασία με ριζοσπαστικές Αρμενικές οργανώσεις είχαν εξοπλίσει μερικούς Αρμένιους για να υποστηρίξουν το Κομιτάτο κατά της Σουλτανικής παράταξης. Τα ετήσια συνέδρια του Κομιτάτου από το 1908 μέχρι το 1911 που πραγματοποιούνται στην Θεσσαλονίκη και είναι μυστικά. Η ιστορική έρευνα δείχνει ότι στα συνέδρια αυτά καταστρώθηκε στο σχέδια εξόντωσης των χριστιανικών λαών της Αυτοκρατορίας και η προσπάθεια εκτουρκισμού των υπόλοιπων μουσουλμανικών όπως των Βοσνίων, Αλβανών, Κούρδων, Αράβων, Κιρκασίων κτλ. Οι βουλευτικές εκλογές που πραγματοποιούνται τον Φεβρουάριο του 1912 έχουν καταγραφεί στην ιστορία ως «εκλογές με ξύλο» και καθιερώνεται η μέθοδος της ανοικτής ψηφοφορίας και μυστικής καταμέτρησης των ψήφων. Η εξουσία περιέχεται στο φιλελεύθερο Κόμμα που είχε Αγγλόφιλοι πολιτική.
Η αδυναμία εφαρμογής στοιχειώδους κράτους δικαίου, να εφαρμοστούν οι μεταρρυθμίσεις που για 50 και πλέον χρόνια ήταν το αίτημα των χριστιανικών λαών στα Ευρωπαϊκά εδάφη της Αυτοκρατορίας οδηγεί στον Βαλκανικό Πόλεμο το φθινόπωρο του έτους 1912 στον οποίο συμμαχούν τα Βαλκανικά Κράτη η Ελλάδα, Βουλγαρία, Σερβία και Μαυροβούνιο για πρώτη φορά την ιστορία τους. Τα Οθωμανικά στρατεύματα υποχωρούν σε όλα τα μέτωπα και παραμένει στο έλεγχο του Οθωμανικού Κράτους μόνο η Ανατολικά Θράκη στην Ευρώπη.
Η δεινή ήτα στον Βαλκανικό πόλεμο φέρνει στην εξουσία ξανά το Κόμμα της Ένωσης και Προόδου. Το πραξικόπημα που έχει καταγράψει η ιστορία ως «η Έφοδος του Μπαμπαλή (Babiali Baskini)» συμβαίνει όταν ο Ενβέρ εισβάλλοντας στο κτίριο της Υψηλής Πύλης δολοφονεί εν ψυχρώ τον Υπουργό ?μυνας και αναγκάζει υπό την απειλή του όπλου την παραίτηση του Πρωθυπουργό. Πλέον η χώρα είναι στα χέρια μιας τριανδρίας που δρουν ανεξέλεγκτα με την καθιέρωση ασύστολα εγκληματικών μεθόδων. Η επανάκτηση της Αδριανούπολης από τον Ενβέρ όταν η πόλη έχει εκκενωθεί από τους Βούλγαρους λόγω του Β¶ Bαλκανικού πολέμου προβάλλεται ως μεγάλο επίτευγμα του Ενβέρ για ισχυροποίηση του.
Η Γερμανία που από την δεκαετία του 1890 έχει αρχίσει να διεισδύει πολιτικά και οικονομικά στα εδάφη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας προς το τέλος του έτους 1913 επικρατεί πλήρως αφού διορίζονται σε θέσεις κλειδιά του Οθωμανικού Στρατού Γερμανοί Αξιωματικοί. Ο Γερμανικός μιλιταρισμός βρίσκει πλήρη αντιστοιχία με την τριανδρία. Παράλληλα ο Κούρδος Ζιγά Γκιοκάλπ προτείνει την ιδεολογία της σύνθεσης του Ισλάμ με τον Τουρκικό Εθνικισμό. Πλέον όλα είναι έτοιμα για εξαπολυθεί η εφαρμογή του σχεδίου αφανισμού των χριστιανικών λαών. Το ξεκίνημα είναι προς το τέλος του 1913 με τους Έλληνες της Ανατολικής Θράκης που εκτοπίζονται βίαια από τα χωρία και της πόλης τους. Οι εκτοπίσεις συνοδεύονται με φοβερές κακουχίες και ακόμα σφαγές. Πριν την έναρξη των ανοικτών Πογκρόμ εφαρμόζεται συστηματικός οικονομικός αποκλεισμός που οργανώνεται από τα παρακρατικές οργανώσεις της Ένωσης και Προόδου και την «Ειδική Υπηρεσία» γνωστή ως Teskilati Mahsusa. Παράλληλα στις υπόλοιπες πυκνοκατοικημένες από Έλληνες περιοχές αρχίζει ένας σφοδρώς οικονομικός πόλεμος. Στα Ελληνικά καταστήματα επικολλούνται πινακίδες καλώντας τους μουσουλμάνους να μην εισέρχονται επειδή οι Έλληνες είναι εχθροί του κράτους. Σαν πρόφαση χρησιμοποιείται η ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα. Η εφαρμογή του σχεδίου εξόντωσης συνεχίζεται με έναρξη στην Δυτική Μικρά Ασία (Ιωνία) αρχίζοντας από τον Μάρτιο του 1914 με μαζικές επιθέσεις, σφαγές, πογκρόμ και εκτοπίσεις προς τις παραλίες των Ελληνικών πληθυσμών. µΌλα αυτά συμβαίνουν χωρίς να υπάρχει κανένα ίχνος πολέμου και δεν μπορεί να ισχυριστεί κανείς ότι οι εκτοπίσεις γινόταν λόγο αμυντικών αναγκών. Οι επιθέσεις στα Ελληνικά χωριά και κωμοπόλεις οργανώνονται με μυστικό τρόπο χρησιμοποιώντας τον κομματικό μηχανισμό του Κόμματος Ένωσης και Προόδου καθώς επίσης της αστυνομίας αλλά και χρήση αξιωματικών του στρατού που συμμετέχουν μεταμφιεσμένοι. Η πλέον τραγική περίπτωση είναι η ολοκληρωτική καταστροφή της Φώκαιας την 14 Ιουνίου 1914 που καταγράφονται από τον Γάλλο Αρχαιολόγο Φελίξ Σαρτιώ που βρισκόμενος στην Φώκαια φωτογραφίζει τις σφαγές και την πυρπόληση της Φώκαιας και ενημερώνει την Γαλλική κοινή γνώμη. Η Φώκαια όντας η μητέρα πατρίδα της Μασσαλίας, τα γεγονότα ξεσηκώνουν θύελλα διαμαρτυριών σε όλη την Γαλλία. Αν και οι διωγμοί μετριάζονται εν μέρει με την ανακήρυξη της εκκλησίας εν διωγμό τον Μάιο του 1914 από το Οικουμενικό Πατριαρχείο η κατάσταση χειροτερεύει με την είσοδο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στον Α¶ Παγκόσμιο Πόλεμο τέλη Οκτωβρίου. Σε πολλές εκθέσεις και αναφορές πρεσβευτών ουδέτερων χωρών αναφέρεται ο ρόλος της Γερμανίας στην παρότρυνση της Οθωμανικής Κυβέρνησης να εφαρμόσει μαζική εθνοκάθαρση με όλα τα στοιχεία που σήμερα αποκαλείται «Εθνοκάθαρση ή Γενοκτονία». Οι εκτοπίσεις γίνονται κάτω από τραγικές συνθήκες σε όλες τις περιοχές της Δυτικής Μικράς Ασίας συμπεριλαμβανομένων των περιοχών Προποντίδας, όλης τα παραλιακής ζώνης του Αιγαίου και της Μεσογείου. Πρέπει να σημειωθεί ότι η Ελλάδα μη έχοντας συμμετέχει ακόμα στον πόλεμο μέχρι τον Ιούνιο του 1917 διατηρούσε προξενεία και υποπροξενεία σε πολλές πόλεις (π.χ. Σμύρνη, Βουρλά, Αιβαλί, Προύσα, Τσανάκαλε, Αττάλεια, Σαμσούντα, Τραπεζούντα, κτλ. ) από τα οποία καταφθάνουν αναφορές συνέχεια προς την Ελληνική Πρεσβεία της Κωνσταντινούπολης και στην Αθήνα στο Υπ. Εξωτερικών. Η Κυβέρνηση του Βενιζέλου απειλεί την κήρυξη πολέμου αλλά με την επικράτηση του εθνικού διχασμού από τις αρχές του 1915 η βοήθεια από την Ελλάδα για την προστασία των πληθυσμών περιορίζεται. Οι διωγμοί συνεχίζονται σε όλη την διάρκεια του Α¶ Παγκόσμιου πολέμου ενώ μαζικές επιχειρήσεις εθνοκάθαρσης αρχίζουν στον Δυτικό Πόντο το φθινόπωρο του 1916 ενώ ο Ανατολικός βρίσκεται υπό τον Ρωσικό έλεγχο. Στο σημείο αυτό είναι ανάγκη να τονιστεί ότι μεγάλη ευθύνη για τους διωγμούς των Χριστιανικών λαών φέρει και το Γερμανικό Κράτος αφού ο Πρέσβης Βαρώνος Βαγκενχαίμ ελέγχει την κυβέρνηση των νεοτούρκων ενώ πλήθος αξιωματικών υπηρετούν στις ανώτατες βαθμίδες του Οθωμανικού Στρατού όπως οι Στρατηγοί Λίμαν βον Σάντρες και Κόλμαρ βον ντερ Γκόλτζ που είχαν την δυνατότητα να σταματήσουν τους διωγμούς. Ειδικότερα ο Λίμαν βον Σάντρες, εκτός των άλλων φέρει την ευθύνη της εντολής εκτοπισμού και αφανισμού της πόλης του Αιβαλιού (Κυδωνίαι) το 1917 χωρίς να υπάρχει ουδεμία στρατιωτική δικαιολογία.
Η πραξικοπηματική είσοδος στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Η είσοδος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο γίνεται με πραξικοπηματικό τρόπο από την δικτατορική τριανδρία του Ενβέρ, Ταλαάτ και Τζεμάλ. Αρχές Αυγούστου του 1914 η Οθωμανική Βουλή με μεθόδευση τίθεται σε διακοπές και σταματάει προσωρινά τις εργασίες της, Η Γερμανία πολιορκεί ασφυκτικά τους τρεις δικτάτορες και εκβιάζει για την είσοδο του Οθωμανικού Κράτους στον πόλεμο με την απειλή διακοπής της οικονομικής βοήθειας. Η επίσημη είσοδος γίνεται με την είσοδο των δύο θωρηκτών πλοίων «Γκόμπεν» και «Μπρέσλαου» από τον Ελλήσποντο τα οποία υψώνουν τουρκικές σημαίες και οι ναύτες φορούν φέσια και δική τους πρωτοβουλία βγαίνουν στον Εύξεινο Πόντο και βομβαρδίζουν την Οδησσό με αποτέλεσμα η Ρωσία να κηρύξει τον πόλεμο στο Οθωμανικό Κράτος. Πλέον το τυχοδιωκτικό Γερμανικό σχέδιο συνωμοσίας έχει πετύχει και η Αυτοκρατορία βρίσκεται εντός του πολέμου χωρίς να το έχει αποφασίσει η Βουλή ή ακόμα το Υπουργικό Συμβούλιο αλλά ο Γερμανός πρέσβης με τον Ενβέρ που κατέχει το αξίωμα του Υπουργού ?μυνας. Πλέον οι πολίτες ανεξάρτητα θρησκείας και εθνικότητας οδηγούνται σε ένα απέραντο σφαγείο και ανθρώπινης τραγωδίας, Την 14 Νοεμβρίου 1914 η δικτατορική κυβέρνηση οργανώνει την κήρυξη του Ιερού Πολέμου-Τζιχάτ που αποτελεί ένα από τα στάδια εφαρμογής του ολοκληρωτικού σχεδίου καταστροφής των χριστιανικών λαών. Μια από τις μεγαλύτερες εγκληματικές πράξεις συντελείται τον Δεκέμβριο του 1914 από τον Υπουργό ?μυνας Ενβέρ που διατάσσει τους 100.000 φαντάρους της Στρατιάς Καυκάσου που είχε ελαφριά εξάρτηση πολέμου για να πολεμήσει στην Αραβική έρημο να επιτεθούν τα Ρωσικά σύνορα στην περιοχή Σαρίκαμις με αποτέλεσμα να βρουν τραγικό θάνατο όλοι οι φαντάροι οι πλειοψηφία τους ήταν μουσουλμάνοι. Παρά αυτή την άνευ προηγούμενη ανθρώπινη τραγωδία ο Ενβέρ παραμένει αρχηγός των ενόπλων δυνάμεων. Σημειωτέον ότι ο Ενβέρ είχε αναρριχηθεί στην βαθμίδα του στρατάρχη με δική του απόφαση. Είναι τραγικό ότι ακόμα και σήμερα σύμφωνα με την επίσημη ιστορία ο της Τουρκίας ο Ενβέρ πασάς χαρακτηρίζεται ως ήρωας πράγμα που δείχνει ότι ακόμα επικρατεί η νοοτροπία του Κομιτάτου Ένωσης και Προόδου στην Τουρκία. Σημαντικό είναι να αναφερθεί ότι σε όλη την διάρκεια της δικτατορίας των Νεοτούρκων τα διατάγματα δεν τίθενται υπόψη του Σεϊχουλισλάμ που κατά τον Ισλαμικό νόμο έπρεπε να γνωματεύσει για την συμφωνία των υπό έκδοση νόμων με την Σερία. Ακόμα και το γεγονός αυτός δείχνει ότι το δικτατορικό καθεστώς των Νεοτούρκων δεν είχε κανένα φραγμό. Ο διαπρεπής Ολλανδός ιστορικός Ε. Ζούρχερ αναφέρει ότι προς το τέλος του Πολέμου, το Κόμμα Ένωσης και Προόδου διακατεχόμενο από μανία καταστροφής άρχισε να εξετάζει κατά πόσο οι πληθυσμοί των Αλεβητών θα μπορούσαν να αποτελέσουν μελλοντική απειλή. Για τον λόγο αυτό διατάχθηκε μια Επιτροπή να μεταβεί στις περιοχές που είχαν μεγάλη πυκνότητα Αλεβητών για να αποφανθεί. Το τέλος του Πολέμου σταμάτησε το θέμα.
Η ολοκληρωτική εξόντωση των Χριστιανικών Πληθυσμών
Η συνέχιση του πολέμου, η ναυτική επίθεση στα στενά των Δαρδανελίων και απομόνωση της ενδοχώρας της Μικράς Ασίας από τον έξω κόσμο δίνει την δυνατότητα στην κυβέρνηση της Ένωσης και Προόδου να εφαρμόσει το γενικό σχέδιο εξόντωσης των χριστιανικών λαών. Η εξόντωση των Αρμενίων και Ασσυρίων σε όλες τις περιοχές που ζουν κορυφώνεται τον Απρίλιο του 1915 χωρίς να σταματούν οι διωγμοί των Ελλήνων στις υπόλοιπες περιοχές. Στο πλαίσιο του γενικού σχεδίου εξόντωσης εφαρμόζεται η σύλληψη της πνευματικής ηγεσίας των 250 Ελλήνων τον Μάρτιο και 300 Αρμενίων την 24 Απριλίου στην Κωνσταντινούπολη. Τα μεγάλα αστικά κέντρα όπως Κωνσταντινούπολη και Σμύρνη εξαιρούνται από τις εκτοπίσεις λόγο της παρουσίας πρεσβευτών ουδέτερων χωρών. Οι προσπάθειες του μεγάλου ανθρωπιστή πρέσβη της Αμερικής Χ. Μοργκεντάου αποτυγχάνουν για την διάσωση των χριστιανικών λαών. Αργότερα ο ίδιος πρέσβης ονομάζει την γενοκτονία των Αρμενιών ως «Ο Θάνατος ενός Έθνους». Η επίθεση στα στενά των Δαρδανελίων του Αγγλογαλλικού στόλου αποτυγχάνει τον Μάρτιο του 1915 όμως τα Οθωμανικά στρατεύματα σε όλη την διάρκεια του 1915 και 1916 υφίστανται ήττες στον Καύκασο και στις Αραβικές ερήμους. Η τραγική κατάσταση των λαών της Αυτοκρατορίας λόγο των σφαγών και εκτοπισμών των χριστιανικών πληθυσμών αλλά και του πολέμου φθάνει σε τρομακτικό επίπεδο. Το σχέδιο εξόντωσης των χριστιανικών λαών εφαρμόζεται από την παραστρατιωτική οργάνωση «Τεσκιλάτι Μαχσουσά-Teskilati Mahsusa» που έχει διοικείται από τους Μπεντρετίν Σακίρ, Μεχμέτ Ναζίμ και Εσρέφ Κουστσούμπαση. Τα εκτελεστικά όργανα της Τεσκιλάτι Μαχσουσά είναι τα εγκληματικά στοιχεία της κοινωνίας που μαζεύονται από τις φυλακές βαρυποινιτών και στρατολογούνται για την εξόντωση γυναικόπαιδων αφού οι χριστιανοί άντρες έχουν οδηγηθεί στα τρομερά τάγματα εργασίας γνωστά ως Αμελέ Ταμπουρλαρί.
Ο Ρωσικός στρατός τον Απρίλιο του 1916 καταλαβαίνει την ανατολική παραλία του Πόντου συμπεριλαμβανομένης της Τραπεζούντας. Ο Μητροπολίτης Χρύσανθος ως πρότυπο Ορθόδοξου ιεράρχη οργανώνει την περίθαλψη όλων των πληθυσμών μουσουλμάνων και χριστιανών και εξασφαλίζει την ομαλότητα στην περιοχή του Ανατολικού Πόντου. Όμως στον Δυτικό Πόντο (Σαμσούντα και Μπάφρα) αρχίζουν από τον Οκτώβριο του 1916 τρομεροί εκτοπισμοί του Ελληνικού στοιχείου σε μέγεθος ολοκληρωτικής γενοκτονίας και οι οποίοι συνεχίζονται μέχρι το τέλος του πολέμου.
Το Οθωμανικό Κράτος καταρρέει το φθινόπωρο του 1918 και οι τρεις δικτάτορες Ενβέρ, Ταλλάτ και Τζεμάλ διαφεύγουν μυστικά με γερμανικό υποβρύχιο αρχές Οκτωβρίου ενώ το Οθωμανικό Κράτος αναγκάζεται να υπογράψει την ανακωχή του Μούδρου της 30 Οκτωβρίου 1918. Παρά την διαφυγή των τριών δικτατόρων στο εξωτερικό οι μηχανισμοί του Ιττιχάτι Τερρακί παραμένουν σε μεγάλο βαθμό άθικτη και το κόμμα αλλάζοντας ονομασία συνεχίζει την δράση του στο Οθωμανικό Κοινοβούλιο. Η νέα κυβέρνηση που ορίζει ο Σουλτάνος Βαχντεντίν προσπαθεί να προσάγει στη δικαιοσύνη τους εγκληματίες κατά των Αρμενίων και Ελλήνων αλλά η προσπάθεια αυτή σταματάει ουσιαστικά προς τα τέλη του 1919 με την έναρξη του εθνικιστικού κινήματος με πρωτεύουσα την ?γκυρα στην οποία σπεύδουν όλα τα μέλη του Κόμματος της Ένωσης και Προόδου. Η προσπάθεια των Βρετανών να οργανώσουν δίκη των υπαιτίων της εξόντωσης των χριστιανικών λαών της Μικράς Ασίας οδηγείται σε αποτυχία λόγο της επικράτησης των οικονομικών συμφερόντων της Γαλλίας, Ιταλίας, Η. Π. Αμερικής αλλά και της ίδιας της Βρετανίας που δεν θέλει να μείνει εκτός του μοιράσματος σφαιρών οικονομικού επηρεασμού. Αποδεικνύεται ότι το πετρέλαιο είναι πολύ πιο σημαντικό από το αίμα εκατομμυρίων αθώων θυμάτων. Η νέα τότε Σοβιετική Ένωση πιστεύοντας στην επικράτηση της Μπολσεβικικής επανάστασης μέσο του νέου καθεστώτος στην ?γκυρα σπεύδει να υποστηρίξει πολύπλευρα το Εθνικιστικό κίνημα από τα μέσα του 1920.
Τα πολλαπλά διαδοχικά σφάλματα που εκτελούνται από τις Κυβερνήσεις τόσου του Ε. Βενιζέλου αλλά και της Βασιλικής παράταξης στην διάρκεια της Μικρασιατικής εκστρατείας, η ανοικτή υποστήριξη της νέας Σοβιετικής Ένωσης αλλά στον ίδιο βαθμό της Ιταλίας και Γαλλίας οδηγεί στην ήττα του Ελληνικού Στρατού και την ολοκληρωτική εξόντωση του Ελληνισμού της Μικράς Ασίας και Πόντου που αποτελεί την ολοκλήρωση του σχεδίου εξόντωσης των χριστιανικών λαών. Το μεγαλύτερο κόστος το πληρώνει ο Ποντιακός Ελληνισμός που εκτοπίζεται μαζικά στην διάρκεια του Ελληνοτουρκικού Πολέμου και οδηγείται σε ολοκληρωτικό αφανισμό. Ο συνολικός αριθμός των θυμάτων των χριστιανικών λαών της Μικράς Ασίας υπερβαίνει τα 3 εκατομύρια για την περίοδο 1913-1922.
Η ατιμωρησία που επισημοποιήθηκε με την Συνθήκη της Λωζάνης, όπως επισήμανε ο Τσώρτσιλ από το 1928 αποτέλεσε κύρια αιτία που ο Χίτλερ κατέστρωσε με βάση την ιδεολογία του εθνικοσοσιαλισμού το Ολοκαύτωμα των Εβραίων της Ευρώπης. Όταν άρχιζε η επιχείρηση εθνοκάθαρσης των Εβραίων της Πολωνίας το 1939 στις επιφυλάξεις των στρατηγών της Βέρμαχτ ο Χίτλερ απάντησε κατά την κορύφωση του Ολοκαυτώματος των Εβραίων της Ευρώπης «Ποιος θυμάται σήμερα τους Αρμένιους».
Συμπερασματικά, η 100η επέτειος της επικράτησης του Κομιτάτου Ένωσης και Προόδου – Ιττιχάτι Τερακκί αποτελεί την πλέον μελανή επέτειο όχι μόνο για τους λαούς της περιοχής μας αλλά και για όλη την ανθρωπότητα. Το ότι οι νοοτροπίες και οι πολιτικές αντιλήψεις που εισήγαγαν οι οπαδοί του Κομιτάτου ακόμα και σήμερα αποτελούν σοβαρή απειλή για την ειρήνη και τα ανθρώπινα δικαιώματα πρέπει να προβληματίσει όλους τους φιλειρηνικούς ανθρώπους και την διεθνή κοινότητα.
Νικόλαος Ουζούνογλου, Καθ. Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου
30η Ιουλίου 2008
23 Ιουλίου 1908
Συμπληρώνονται τις μέρες αυτές 100 χρόνια από την επικράτηση του στρατιωτικού κινήματος των Νεοτούρκων που ξεκίνησε από την Θεσσαλονίκη και ανάγκασε τον Σουλτάνο Αμβούλ Χαμίτ να επαναφέρει σε ισχύ το Οθωμανικό Σύνταγμα του 1876. O ίδιος Σουλτάνος είχε αναστείλει το Σύνταγμα αυτό με πρόφαση τον Ρωσοτουρκικό πόλεμο του 1877-78. Η ενασχόληση με την κατάληψη της εξουσίας το 1908 από το Κομιτάτο Ένωσης και Προόδου όπως ήταν η επίσημη ονομασία του συνωμοτικού πολιτικού κινήματος σήμερα θα είχε μόνο ιστορική αξία αν οι πρακτικές και οι νοοτροπίες που καθιερώθηκαν από το Κομιτάτο αυτό δεν ήταν ολοζώντανες ακόμα. Η ανάληψη της εξουσίας από το Κομιτάτο Ένωσης και Προόδου σηματοδοτούν την έναρξη ενός αιώνα πρωτοεμφανιζόμενων πράξεων Εθνοκαθάρσεων και Γενοκτονιών κατά των ιστορικών λαών της Μικράς Ασίας. Οι πρόσφατες εξελίξεις με την υπόθεση «Ergenekon» αλλά και της δίκης για την απαγόρευση του Κόμματος Δικαιοσύνης και Προόδου που εκλέχθηκε με πλειοψηφία περίπου 50% δείχνουν ότι οι μηχανισμοί που καθιερώθηκαν από το Κομιτάτου Ένωσης και Προόδου βρίσκονται εν ζωή. Το γεγονός ότι πολύ διανοούμενοι στην Τουρκία αντιλαμβάνονται πλέον την καταστροφή που ξεκίνησε με το κίνημα της 23 Ιουλίου 1908 είναι σημαντική παρατήρηση.
Το ήταν όμως και από που προήλθε το Κομιτάτο αυτό;
Οι ιστορικές συνθήκες τον 19ο αιώνα στην Οθωμανική Αυτοκρατορία
Ο 19ος αιώνας υπήρξε ο «πλέον μακρύς αιώνας» της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας κατά την οποία οι εξελίξεις ήταν ραγδαίες στο εσωτερικό και το εξωτερικό. Η Αυτοκρατορία που ξεκίνησε ως ένα μικρό κρατίδιο το έτος 1300 μ.Χ. στη Βιθυνία εξελίχτηκε σε Αυτοκρατορία μέσα σε 150 χρόνια καταλαμβάνοντας εκτενής περιοχές στην Ασία και την Ευρώπη και λειτουργούσε με βάση τον ισλαμικό νόμο. Η αδυναμία της προσαρμογής της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στις εξελίξεις της εποχής στα τέλη του 18ου αιώνα για την στοιχειώδη ισότητα των πολιτών ώστε να πάψουν οι Χριστιανικοί λαοί να ζουν ως πολίτες δεύτερης κατηγορίας υπό την ανοχή των κυριάρχων Μουσουλμάνων αλλά και ο ανταγωνισμός των Μεγάλων Δυνάμεων της εποχής (Αγγλία, Γαλλία, Ρωσία) για εξασφάλιση των συμφερόντων τους εξανάγκασε το Οθωμανικό Κράτος να προσπαθήσει να εφαρμόσει μεταρρυθμίσεις στο νομικό του σύστημα . Οι προσπάθειες αυτές οδηγήθηκαν σε αποτυχία αρχίζοντας από την διακήρυξη του Τανζιμάτ (1839) και στη συνέχεια του Χαττί Χουμαγιούν (1856) και της Ανακήρυξης του Συντάγματος το 1876. Παρά ταύτα η έστω και σε περιορισμένη κλίμακα φιλελεύθερες συνθήκες την περίοδο αυτή έδωσαν την δυνατότητα στους Χριστιανικούς λαούς της Αυτοκρατορίας να αναπτυχθούν πολιτισμικά και οικονομικά. Στις αρχές του 20ου αιώνα παρά τον σκληρό οικονομικό ανταγωνισμό των δυτικών δυνάμεων στις οποίες είχε προστεθεί και η Γερμανία για εξασφάλιση των οικονομικών συμφερόντων, η ανάπτυξη της χώρας είχε αρχίσει να επιταχύνεται με γοργό ρυθμό χάρη στην εργατικότητα των Χριστιανικών λαών. Οι Έλληνες και Αρμένιοι ήταν οι φιλοπρόοδοι πληθυσμοί που συνέβαλαν στην ανάπτυξη της μαζικής γεωργίας για παραγωγή προϊόντων αλλά ακόμα και της βιομηχανίας που κυρίως βασιζόταν στην επεξεργασία γεωργικών και μεταλλευτικών προϊόντων αλλά και σημαντική παρουσία στο τραπεζικό τομέα. Η ραγδαία ανάπτυξη της παιδείας στις κοινότητες των Ελλήνων συνέβαλε ουσιαστικά στην οικονομική πρόοδο της χώρας. Σήμερα διαπρεπής Τούρκοι οικονομολόγοι συμφωνούν ότι αν δεν διακοπτόταν η ανοδική αυτή οικονομική πορεία που βασιζόταν στον μόχθο και την εργατικότητα των χριστιανικών λαών. σήμερα η Μικρά Ασία θα ήταν μια από τις πλέον αναπτυγμένες περιοχές της Ευρώπης λαμβάνοντας υπόψη τον απέραντο φυσικό πλούτο που διαθέτει. Εξάλλου η πολυπολιτισμική σύνθεση του λαού της Αυτοκρατορίας με πυρήνα την Μικρά Ασία ήταν μοναδικός πλούτος ανθρώπινου δυναμικού. Σε αντίθεση με ότι προπαγανδίζεται μέχρι σήμερα, ουσιαστική κοινωνική και οικονομική πρόοδος συνέβη στη πρώτη δεκαετία του 20ου αιώνα και όχι μετά από την εγκαθίδρυση της «Δημοκρατίας» στην Τουρκία.
Η εμφάνιση του Κομιτάτου Ένωσης και Προόδου
Το Κομιτάτο ιδρύθηκε το 1888 από μια ομάδα πέντε φοιτητών της στρατιωτικής ιατρικής σχολής στην Κωνσταντινούπολη. Σε σύντομο χρονικό διάστημα αν και τα στελέχη της συνελήφθησαν από του πράκτορες του Σουλτάνου συνέχισε την συνωμοτική του δράση διεισδύοντας στο στράτευμα πρωτίστως στα ευρωπαϊκά εδάφη με κέντρο την Θεσσαλονίκη αλλά και μεταξύ των εξόριστων διανοουμένων στην Ευρώπη. Στο πρώτο συνέδριο του Κομιτάτου το 1902 σημειώνεται η διάσπαση μεταξύ των δύο παρατάξεων της φιλελεύθερης του Πρίγκιπα Σαμπαχετίν και του ριζοσπαστικού του Αχμέτ Ριζά. Η επιστροφή το έτος 1906 των Δρ. Μεχμέτ Ναζίμ και Δρ. Μπαχεντίν Σακίρ (και οι δύο ιατροί από την κοινότητα Σαμπεθαιστών της Θεσσαλονίκης που αργότερα ηγήθηκαν της μυστικής «Ειδικής Οργάνωσης- Τεσκιλάτι Μαχσουσά»), στη Θεσσαλονίκη επιτάχυνε την επικράτηση των ριζοσπαστών και την καλλιέργεια της ιδεολογίας «Κοινωνικού Δαρβινισμού» δηλαδή την υιοθέτηση της αρχής ότι ένα ισχυρότερο έθνος μπορεί να αφανίσει ένα άλλο με όποια μέσα μπορεί. Οι θεωρητικοί του Κομιτάτου έχοντας ζήσει στην Γαλλία είχαν επηρεαστεί επιφανειακά από διάφορα ιδεολογικά ρεύματα της εποχής όπως του Μαρξισμού, Θετικισμού και των ιδεών του Νίτσε. Σίγουρα έβλεπαν πολύ ελκυστικά μεθόδους άσκησης πολιτικής βίας όπως των Ιακωβινών κατά την Γαλλική Επανάσταση του 1789 που θεωρούσε σωστή την άσκηση πολιτικής βίας για επιβολή των ιδεολογιών τους. Το 1906 συμμετέχουν στην ηγετική ομάδα ο Μεχμέτ Ταλάατ, Ενβέρ, Τζεμάλ προερχόμενοι από κατώτερα στρώματα του στρατού χωρίς καμιά μόρφωση. Επίσης την γίνονται μέλη του Κομιτάτου οι Μουσταφά Κεμάλ (αργότερα ηγέτης της νέας Τουρκίας), Ραχμί (αργότερα Νομάρχης της Σμύρνης την περίοδο 1912-18 και που οργάνωσε την καταστροφή του Ελληνισμού της Ιωνίας) και Σουκρού. Είναι η περίοδος που το Κομιτάτο αρχίζει και διεισδύει ευρύτατα στο Οθωμανικό στράτευμα. Τον Ιουλίου του 1908 το Κομιτάτο έχοντας πετύχει να θέσει υπό τον έλεγχο την Στρατιά των Ευρωπαϊκών εδαφών της Αυτοκρατορίας επέτυχε με αναίμακτο πραξικόπημα να επιβάλει στον Σουλτάνο την επαναφορά του Συντάγματος του 1876 και με το σύνθημα «Ανακήρυξης της Ελευθερίας». Το γεγονός αυτό προκαλεί ενθουσιασμό στους λαούς της Αυτοκρατορίας και στην Αθήνα γίνονται διαδηλώσεις με Τουρκικές Σημαίες υπέρ του νέου καθεστώτος. Ο μόνος μα ο μόνος που είδε τις θύελλες και την καταστροφή που ερχόταν ήταν ο Πατριάρχης ο Ιωακείμ Γ¶, ο οποίος σε αυτούς που έσπευσαν να τον ανακοινώσουν ότι «ήλθε η ελευθερία» δήλωσε με σιγουριά ότι «τίποτε το καλό δεν μπορεί να περιμένει κανείς από τους φανατικούς αυτούς και θα χρειαστούν νέοι αγώνες για το Γένος». Πράγματι οι προθέσεις του Κομιτάτου φάνηκαν σε σύντομο διάστημα όταν ο Δρ. Μεχμέτ Ναζίμ τον Οκτώβριο του 1908 στη Σμύρνη δήλωνε ότι οι χριστιανοί δεν έχουν άλλη επιλογή παρά να δεχτούν το εκπαιδευτικό σύστημα που θα υπαγόρευε το Κομιτάτο και όσο σύντομα το δεχτούν αυτό τόσο το καλύτερο για τους χριστιανούς. Την πρώτη περίοδο αμέσως από την επικράτηση του πραξικοπήματος το Κομιτάτο προσπάθησε να προσεταιριστεί ανώτατους αξιωματικούς για να επιτύχει την πλήρη υποταγή του κρατικού μηχανισμού.
Η αντεπανάσταση της 31 Μαρτίου 1909 που οργανώθηκε από τον Σουλτάνο στην Κωνσταντινούπολη για να μειωθεί η δύναμη του Κομιτάτου απέτυχε αφού το κίνημα ήταν γνωστό από πριν στο Κομιτάτο. Ωστόσο το κίνημα έδωσε την δυνατότητα στο Κομιτάτο να αρχίσει να απαλλάσσεται από τους ανώτερους αξιωματικούς που είχαν συμμαχήσει με το Κομιτάτο. Την περίοδο αυτή αρχίζει και η πρακτική δολοφονίας δημοσιογράφων που έχουν την τόλμη να καταγγείλουν την δράση του Κομιτάτου. Δολοφονείται ο διαπρεπής τούρκος δημοσιογράφος Χασάν Φεχμί μέρα μεσημέρι στην γέφυρα του Γαλατά αρχές του 1909 από το Κομιτάτο. Η πρώτη αυτή δολοφονία κατά της ελευθερίας του τύπου αποτελεί την αρχή μιας θλιβερής παράδοσης. Η πρακτική αυτή συνεχίζεται μέχρι τις μέρες μας και ο μεγαλύτερος αριθμός δολοφονιών δημοσιογράφων έχει συμβεί στην Τουρκία.. Με την αποτυχία της αντεπανάστασης εκθρονίζεται ο Σουλτάνος Αμδούλ Χαμίτ και στην θέση του τοποθετείται ο Μεχμέτ Ρεσάτ που ήταν αλκολικός και άβουλος. Το πραγματικό προσωπείο του Κομιτάτου της Ένωσης και Προόδου, που έχει μετονομαστεί σε πολιτικό κόμμα, φαίνεται στην Κυλικεία τον Απρίλιο του 1909 όταν σφαγιάζονται πάνω από 20.000 Αρμένιοι. Ως δικαιολογία της σφαγής χρησιμοποιείται το γεγονός ότι το ίδιο Κομιτάτο που είχε συνεργασία με ριζοσπαστικές Αρμενικές οργανώσεις είχαν εξοπλίσει μερικούς Αρμένιους για να υποστηρίξουν το Κομιτάτο κατά της Σουλτανικής παράταξης. Τα ετήσια συνέδρια του Κομιτάτου από το 1908 μέχρι το 1911 που πραγματοποιούνται στην Θεσσαλονίκη και είναι μυστικά. Η ιστορική έρευνα δείχνει ότι στα συνέδρια αυτά καταστρώθηκε στο σχέδια εξόντωσης των χριστιανικών λαών της Αυτοκρατορίας και η προσπάθεια εκτουρκισμού των υπόλοιπων μουσουλμανικών όπως των Βοσνίων, Αλβανών, Κούρδων, Αράβων, Κιρκασίων κτλ. Οι βουλευτικές εκλογές που πραγματοποιούνται τον Φεβρουάριο του 1912 έχουν καταγραφεί στην ιστορία ως «εκλογές με ξύλο» και καθιερώνεται η μέθοδος της ανοικτής ψηφοφορίας και μυστικής καταμέτρησης των ψήφων. Η εξουσία περιέχεται στο φιλελεύθερο Κόμμα που είχε Αγγλόφιλοι πολιτική.
Η αδυναμία εφαρμογής στοιχειώδους κράτους δικαίου, να εφαρμοστούν οι μεταρρυθμίσεις που για 50 και πλέον χρόνια ήταν το αίτημα των χριστιανικών λαών στα Ευρωπαϊκά εδάφη της Αυτοκρατορίας οδηγεί στον Βαλκανικό Πόλεμο το φθινόπωρο του έτους 1912 στον οποίο συμμαχούν τα Βαλκανικά Κράτη η Ελλάδα, Βουλγαρία, Σερβία και Μαυροβούνιο για πρώτη φορά την ιστορία τους. Τα Οθωμανικά στρατεύματα υποχωρούν σε όλα τα μέτωπα και παραμένει στο έλεγχο του Οθωμανικού Κράτους μόνο η Ανατολικά Θράκη στην Ευρώπη.
Η δεινή ήτα στον Βαλκανικό πόλεμο φέρνει στην εξουσία ξανά το Κόμμα της Ένωσης και Προόδου. Το πραξικόπημα που έχει καταγράψει η ιστορία ως «η Έφοδος του Μπαμπαλή (Babiali Baskini)» συμβαίνει όταν ο Ενβέρ εισβάλλοντας στο κτίριο της Υψηλής Πύλης δολοφονεί εν ψυχρώ τον Υπουργό ?μυνας και αναγκάζει υπό την απειλή του όπλου την παραίτηση του Πρωθυπουργό. Πλέον η χώρα είναι στα χέρια μιας τριανδρίας που δρουν ανεξέλεγκτα με την καθιέρωση ασύστολα εγκληματικών μεθόδων. Η επανάκτηση της Αδριανούπολης από τον Ενβέρ όταν η πόλη έχει εκκενωθεί από τους Βούλγαρους λόγω του Β¶ Bαλκανικού πολέμου προβάλλεται ως μεγάλο επίτευγμα του Ενβέρ για ισχυροποίηση του.
Η Γερμανία που από την δεκαετία του 1890 έχει αρχίσει να διεισδύει πολιτικά και οικονομικά στα εδάφη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας προς το τέλος του έτους 1913 επικρατεί πλήρως αφού διορίζονται σε θέσεις κλειδιά του Οθωμανικού Στρατού Γερμανοί Αξιωματικοί. Ο Γερμανικός μιλιταρισμός βρίσκει πλήρη αντιστοιχία με την τριανδρία. Παράλληλα ο Κούρδος Ζιγά Γκιοκάλπ προτείνει την ιδεολογία της σύνθεσης του Ισλάμ με τον Τουρκικό Εθνικισμό. Πλέον όλα είναι έτοιμα για εξαπολυθεί η εφαρμογή του σχεδίου αφανισμού των χριστιανικών λαών. Το ξεκίνημα είναι προς το τέλος του 1913 με τους Έλληνες της Ανατολικής Θράκης που εκτοπίζονται βίαια από τα χωρία και της πόλης τους. Οι εκτοπίσεις συνοδεύονται με φοβερές κακουχίες και ακόμα σφαγές. Πριν την έναρξη των ανοικτών Πογκρόμ εφαρμόζεται συστηματικός οικονομικός αποκλεισμός που οργανώνεται από τα παρακρατικές οργανώσεις της Ένωσης και Προόδου και την «Ειδική Υπηρεσία» γνωστή ως Teskilati Mahsusa. Παράλληλα στις υπόλοιπες πυκνοκατοικημένες από Έλληνες περιοχές αρχίζει ένας σφοδρώς οικονομικός πόλεμος. Στα Ελληνικά καταστήματα επικολλούνται πινακίδες καλώντας τους μουσουλμάνους να μην εισέρχονται επειδή οι Έλληνες είναι εχθροί του κράτους. Σαν πρόφαση χρησιμοποιείται η ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα. Η εφαρμογή του σχεδίου εξόντωσης συνεχίζεται με έναρξη στην Δυτική Μικρά Ασία (Ιωνία) αρχίζοντας από τον Μάρτιο του 1914 με μαζικές επιθέσεις, σφαγές, πογκρόμ και εκτοπίσεις προς τις παραλίες των Ελληνικών πληθυσμών. µΌλα αυτά συμβαίνουν χωρίς να υπάρχει κανένα ίχνος πολέμου και δεν μπορεί να ισχυριστεί κανείς ότι οι εκτοπίσεις γινόταν λόγο αμυντικών αναγκών. Οι επιθέσεις στα Ελληνικά χωριά και κωμοπόλεις οργανώνονται με μυστικό τρόπο χρησιμοποιώντας τον κομματικό μηχανισμό του Κόμματος Ένωσης και Προόδου καθώς επίσης της αστυνομίας αλλά και χρήση αξιωματικών του στρατού που συμμετέχουν μεταμφιεσμένοι. Η πλέον τραγική περίπτωση είναι η ολοκληρωτική καταστροφή της Φώκαιας την 14 Ιουνίου 1914 που καταγράφονται από τον Γάλλο Αρχαιολόγο Φελίξ Σαρτιώ που βρισκόμενος στην Φώκαια φωτογραφίζει τις σφαγές και την πυρπόληση της Φώκαιας και ενημερώνει την Γαλλική κοινή γνώμη. Η Φώκαια όντας η μητέρα πατρίδα της Μασσαλίας, τα γεγονότα ξεσηκώνουν θύελλα διαμαρτυριών σε όλη την Γαλλία. Αν και οι διωγμοί μετριάζονται εν μέρει με την ανακήρυξη της εκκλησίας εν διωγμό τον Μάιο του 1914 από το Οικουμενικό Πατριαρχείο η κατάσταση χειροτερεύει με την είσοδο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στον Α¶ Παγκόσμιο Πόλεμο τέλη Οκτωβρίου. Σε πολλές εκθέσεις και αναφορές πρεσβευτών ουδέτερων χωρών αναφέρεται ο ρόλος της Γερμανίας στην παρότρυνση της Οθωμανικής Κυβέρνησης να εφαρμόσει μαζική εθνοκάθαρση με όλα τα στοιχεία που σήμερα αποκαλείται «Εθνοκάθαρση ή Γενοκτονία». Οι εκτοπίσεις γίνονται κάτω από τραγικές συνθήκες σε όλες τις περιοχές της Δυτικής Μικράς Ασίας συμπεριλαμβανομένων των περιοχών Προποντίδας, όλης τα παραλιακής ζώνης του Αιγαίου και της Μεσογείου. Πρέπει να σημειωθεί ότι η Ελλάδα μη έχοντας συμμετέχει ακόμα στον πόλεμο μέχρι τον Ιούνιο του 1917 διατηρούσε προξενεία και υποπροξενεία σε πολλές πόλεις (π.χ. Σμύρνη, Βουρλά, Αιβαλί, Προύσα, Τσανάκαλε, Αττάλεια, Σαμσούντα, Τραπεζούντα, κτλ. ) από τα οποία καταφθάνουν αναφορές συνέχεια προς την Ελληνική Πρεσβεία της Κωνσταντινούπολης και στην Αθήνα στο Υπ. Εξωτερικών. Η Κυβέρνηση του Βενιζέλου απειλεί την κήρυξη πολέμου αλλά με την επικράτηση του εθνικού διχασμού από τις αρχές του 1915 η βοήθεια από την Ελλάδα για την προστασία των πληθυσμών περιορίζεται. Οι διωγμοί συνεχίζονται σε όλη την διάρκεια του Α¶ Παγκόσμιου πολέμου ενώ μαζικές επιχειρήσεις εθνοκάθαρσης αρχίζουν στον Δυτικό Πόντο το φθινόπωρο του 1916 ενώ ο Ανατολικός βρίσκεται υπό τον Ρωσικό έλεγχο. Στο σημείο αυτό είναι ανάγκη να τονιστεί ότι μεγάλη ευθύνη για τους διωγμούς των Χριστιανικών λαών φέρει και το Γερμανικό Κράτος αφού ο Πρέσβης Βαρώνος Βαγκενχαίμ ελέγχει την κυβέρνηση των νεοτούρκων ενώ πλήθος αξιωματικών υπηρετούν στις ανώτατες βαθμίδες του Οθωμανικού Στρατού όπως οι Στρατηγοί Λίμαν βον Σάντρες και Κόλμαρ βον ντερ Γκόλτζ που είχαν την δυνατότητα να σταματήσουν τους διωγμούς. Ειδικότερα ο Λίμαν βον Σάντρες, εκτός των άλλων φέρει την ευθύνη της εντολής εκτοπισμού και αφανισμού της πόλης του Αιβαλιού (Κυδωνίαι) το 1917 χωρίς να υπάρχει ουδεμία στρατιωτική δικαιολογία.
Η πραξικοπηματική είσοδος στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Η είσοδος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο γίνεται με πραξικοπηματικό τρόπο από την δικτατορική τριανδρία του Ενβέρ, Ταλαάτ και Τζεμάλ. Αρχές Αυγούστου του 1914 η Οθωμανική Βουλή με μεθόδευση τίθεται σε διακοπές και σταματάει προσωρινά τις εργασίες της, Η Γερμανία πολιορκεί ασφυκτικά τους τρεις δικτάτορες και εκβιάζει για την είσοδο του Οθωμανικού Κράτους στον πόλεμο με την απειλή διακοπής της οικονομικής βοήθειας. Η επίσημη είσοδος γίνεται με την είσοδο των δύο θωρηκτών πλοίων «Γκόμπεν» και «Μπρέσλαου» από τον Ελλήσποντο τα οποία υψώνουν τουρκικές σημαίες και οι ναύτες φορούν φέσια και δική τους πρωτοβουλία βγαίνουν στον Εύξεινο Πόντο και βομβαρδίζουν την Οδησσό με αποτέλεσμα η Ρωσία να κηρύξει τον πόλεμο στο Οθωμανικό Κράτος. Πλέον το τυχοδιωκτικό Γερμανικό σχέδιο συνωμοσίας έχει πετύχει και η Αυτοκρατορία βρίσκεται εντός του πολέμου χωρίς να το έχει αποφασίσει η Βουλή ή ακόμα το Υπουργικό Συμβούλιο αλλά ο Γερμανός πρέσβης με τον Ενβέρ που κατέχει το αξίωμα του Υπουργού ?μυνας. Πλέον οι πολίτες ανεξάρτητα θρησκείας και εθνικότητας οδηγούνται σε ένα απέραντο σφαγείο και ανθρώπινης τραγωδίας, Την 14 Νοεμβρίου 1914 η δικτατορική κυβέρνηση οργανώνει την κήρυξη του Ιερού Πολέμου-Τζιχάτ που αποτελεί ένα από τα στάδια εφαρμογής του ολοκληρωτικού σχεδίου καταστροφής των χριστιανικών λαών. Μια από τις μεγαλύτερες εγκληματικές πράξεις συντελείται τον Δεκέμβριο του 1914 από τον Υπουργό ?μυνας Ενβέρ που διατάσσει τους 100.000 φαντάρους της Στρατιάς Καυκάσου που είχε ελαφριά εξάρτηση πολέμου για να πολεμήσει στην Αραβική έρημο να επιτεθούν τα Ρωσικά σύνορα στην περιοχή Σαρίκαμις με αποτέλεσμα να βρουν τραγικό θάνατο όλοι οι φαντάροι οι πλειοψηφία τους ήταν μουσουλμάνοι. Παρά αυτή την άνευ προηγούμενη ανθρώπινη τραγωδία ο Ενβέρ παραμένει αρχηγός των ενόπλων δυνάμεων. Σημειωτέον ότι ο Ενβέρ είχε αναρριχηθεί στην βαθμίδα του στρατάρχη με δική του απόφαση. Είναι τραγικό ότι ακόμα και σήμερα σύμφωνα με την επίσημη ιστορία ο της Τουρκίας ο Ενβέρ πασάς χαρακτηρίζεται ως ήρωας πράγμα που δείχνει ότι ακόμα επικρατεί η νοοτροπία του Κομιτάτου Ένωσης και Προόδου στην Τουρκία. Σημαντικό είναι να αναφερθεί ότι σε όλη την διάρκεια της δικτατορίας των Νεοτούρκων τα διατάγματα δεν τίθενται υπόψη του Σεϊχουλισλάμ που κατά τον Ισλαμικό νόμο έπρεπε να γνωματεύσει για την συμφωνία των υπό έκδοση νόμων με την Σερία. Ακόμα και το γεγονός αυτός δείχνει ότι το δικτατορικό καθεστώς των Νεοτούρκων δεν είχε κανένα φραγμό. Ο διαπρεπής Ολλανδός ιστορικός Ε. Ζούρχερ αναφέρει ότι προς το τέλος του Πολέμου, το Κόμμα Ένωσης και Προόδου διακατεχόμενο από μανία καταστροφής άρχισε να εξετάζει κατά πόσο οι πληθυσμοί των Αλεβητών θα μπορούσαν να αποτελέσουν μελλοντική απειλή. Για τον λόγο αυτό διατάχθηκε μια Επιτροπή να μεταβεί στις περιοχές που είχαν μεγάλη πυκνότητα Αλεβητών για να αποφανθεί. Το τέλος του Πολέμου σταμάτησε το θέμα.
Η ολοκληρωτική εξόντωση των Χριστιανικών Πληθυσμών
Η συνέχιση του πολέμου, η ναυτική επίθεση στα στενά των Δαρδανελίων και απομόνωση της ενδοχώρας της Μικράς Ασίας από τον έξω κόσμο δίνει την δυνατότητα στην κυβέρνηση της Ένωσης και Προόδου να εφαρμόσει το γενικό σχέδιο εξόντωσης των χριστιανικών λαών. Η εξόντωση των Αρμενίων και Ασσυρίων σε όλες τις περιοχές που ζουν κορυφώνεται τον Απρίλιο του 1915 χωρίς να σταματούν οι διωγμοί των Ελλήνων στις υπόλοιπες περιοχές. Στο πλαίσιο του γενικού σχεδίου εξόντωσης εφαρμόζεται η σύλληψη της πνευματικής ηγεσίας των 250 Ελλήνων τον Μάρτιο και 300 Αρμενίων την 24 Απριλίου στην Κωνσταντινούπολη. Τα μεγάλα αστικά κέντρα όπως Κωνσταντινούπολη και Σμύρνη εξαιρούνται από τις εκτοπίσεις λόγο της παρουσίας πρεσβευτών ουδέτερων χωρών. Οι προσπάθειες του μεγάλου ανθρωπιστή πρέσβη της Αμερικής Χ. Μοργκεντάου αποτυγχάνουν για την διάσωση των χριστιανικών λαών. Αργότερα ο ίδιος πρέσβης ονομάζει την γενοκτονία των Αρμενιών ως «Ο Θάνατος ενός Έθνους». Η επίθεση στα στενά των Δαρδανελίων του Αγγλογαλλικού στόλου αποτυγχάνει τον Μάρτιο του 1915 όμως τα Οθωμανικά στρατεύματα σε όλη την διάρκεια του 1915 και 1916 υφίστανται ήττες στον Καύκασο και στις Αραβικές ερήμους. Η τραγική κατάσταση των λαών της Αυτοκρατορίας λόγο των σφαγών και εκτοπισμών των χριστιανικών πληθυσμών αλλά και του πολέμου φθάνει σε τρομακτικό επίπεδο. Το σχέδιο εξόντωσης των χριστιανικών λαών εφαρμόζεται από την παραστρατιωτική οργάνωση «Τεσκιλάτι Μαχσουσά-Teskilati Mahsusa» που έχει διοικείται από τους Μπεντρετίν Σακίρ, Μεχμέτ Ναζίμ και Εσρέφ Κουστσούμπαση. Τα εκτελεστικά όργανα της Τεσκιλάτι Μαχσουσά είναι τα εγκληματικά στοιχεία της κοινωνίας που μαζεύονται από τις φυλακές βαρυποινιτών και στρατολογούνται για την εξόντωση γυναικόπαιδων αφού οι χριστιανοί άντρες έχουν οδηγηθεί στα τρομερά τάγματα εργασίας γνωστά ως Αμελέ Ταμπουρλαρί.
Ο Ρωσικός στρατός τον Απρίλιο του 1916 καταλαβαίνει την ανατολική παραλία του Πόντου συμπεριλαμβανομένης της Τραπεζούντας. Ο Μητροπολίτης Χρύσανθος ως πρότυπο Ορθόδοξου ιεράρχη οργανώνει την περίθαλψη όλων των πληθυσμών μουσουλμάνων και χριστιανών και εξασφαλίζει την ομαλότητα στην περιοχή του Ανατολικού Πόντου. Όμως στον Δυτικό Πόντο (Σαμσούντα και Μπάφρα) αρχίζουν από τον Οκτώβριο του 1916 τρομεροί εκτοπισμοί του Ελληνικού στοιχείου σε μέγεθος ολοκληρωτικής γενοκτονίας και οι οποίοι συνεχίζονται μέχρι το τέλος του πολέμου.
Το Οθωμανικό Κράτος καταρρέει το φθινόπωρο του 1918 και οι τρεις δικτάτορες Ενβέρ, Ταλλάτ και Τζεμάλ διαφεύγουν μυστικά με γερμανικό υποβρύχιο αρχές Οκτωβρίου ενώ το Οθωμανικό Κράτος αναγκάζεται να υπογράψει την ανακωχή του Μούδρου της 30 Οκτωβρίου 1918. Παρά την διαφυγή των τριών δικτατόρων στο εξωτερικό οι μηχανισμοί του Ιττιχάτι Τερρακί παραμένουν σε μεγάλο βαθμό άθικτη και το κόμμα αλλάζοντας ονομασία συνεχίζει την δράση του στο Οθωμανικό Κοινοβούλιο. Η νέα κυβέρνηση που ορίζει ο Σουλτάνος Βαχντεντίν προσπαθεί να προσάγει στη δικαιοσύνη τους εγκληματίες κατά των Αρμενίων και Ελλήνων αλλά η προσπάθεια αυτή σταματάει ουσιαστικά προς τα τέλη του 1919 με την έναρξη του εθνικιστικού κινήματος με πρωτεύουσα την ?γκυρα στην οποία σπεύδουν όλα τα μέλη του Κόμματος της Ένωσης και Προόδου. Η προσπάθεια των Βρετανών να οργανώσουν δίκη των υπαιτίων της εξόντωσης των χριστιανικών λαών της Μικράς Ασίας οδηγείται σε αποτυχία λόγο της επικράτησης των οικονομικών συμφερόντων της Γαλλίας, Ιταλίας, Η. Π. Αμερικής αλλά και της ίδιας της Βρετανίας που δεν θέλει να μείνει εκτός του μοιράσματος σφαιρών οικονομικού επηρεασμού. Αποδεικνύεται ότι το πετρέλαιο είναι πολύ πιο σημαντικό από το αίμα εκατομμυρίων αθώων θυμάτων. Η νέα τότε Σοβιετική Ένωση πιστεύοντας στην επικράτηση της Μπολσεβικικής επανάστασης μέσο του νέου καθεστώτος στην ?γκυρα σπεύδει να υποστηρίξει πολύπλευρα το Εθνικιστικό κίνημα από τα μέσα του 1920.
Τα πολλαπλά διαδοχικά σφάλματα που εκτελούνται από τις Κυβερνήσεις τόσου του Ε. Βενιζέλου αλλά και της Βασιλικής παράταξης στην διάρκεια της Μικρασιατικής εκστρατείας, η ανοικτή υποστήριξη της νέας Σοβιετικής Ένωσης αλλά στον ίδιο βαθμό της Ιταλίας και Γαλλίας οδηγεί στην ήττα του Ελληνικού Στρατού και την ολοκληρωτική εξόντωση του Ελληνισμού της Μικράς Ασίας και Πόντου που αποτελεί την ολοκλήρωση του σχεδίου εξόντωσης των χριστιανικών λαών. Το μεγαλύτερο κόστος το πληρώνει ο Ποντιακός Ελληνισμός που εκτοπίζεται μαζικά στην διάρκεια του Ελληνοτουρκικού Πολέμου και οδηγείται σε ολοκληρωτικό αφανισμό. Ο συνολικός αριθμός των θυμάτων των χριστιανικών λαών της Μικράς Ασίας υπερβαίνει τα 3 εκατομύρια για την περίοδο 1913-1922.
Η ατιμωρησία που επισημοποιήθηκε με την Συνθήκη της Λωζάνης, όπως επισήμανε ο Τσώρτσιλ από το 1928 αποτέλεσε κύρια αιτία που ο Χίτλερ κατέστρωσε με βάση την ιδεολογία του εθνικοσοσιαλισμού το Ολοκαύτωμα των Εβραίων της Ευρώπης. Όταν άρχιζε η επιχείρηση εθνοκάθαρσης των Εβραίων της Πολωνίας το 1939 στις επιφυλάξεις των στρατηγών της Βέρμαχτ ο Χίτλερ απάντησε κατά την κορύφωση του Ολοκαυτώματος των Εβραίων της Ευρώπης «Ποιος θυμάται σήμερα τους Αρμένιους».
Συμπερασματικά, η 100η επέτειος της επικράτησης του Κομιτάτου Ένωσης και Προόδου – Ιττιχάτι Τερακκί αποτελεί την πλέον μελανή επέτειο όχι μόνο για τους λαούς της περιοχής μας αλλά και για όλη την ανθρωπότητα. Το ότι οι νοοτροπίες και οι πολιτικές αντιλήψεις που εισήγαγαν οι οπαδοί του Κομιτάτου ακόμα και σήμερα αποτελούν σοβαρή απειλή για την ειρήνη και τα ανθρώπινα δικαιώματα πρέπει να προβληματίσει όλους τους φιλειρηνικούς ανθρώπους και την διεθνή κοινότητα.
Νικόλαος Ουζούνογλου, Καθ. Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου
30η Ιουλίου 2008
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)