Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που ποτέ και με τίποτα δεν μπορείς να τους ευχαριστήσεις.
Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που ακόμα και την ψυχή σου να τους χαρίσεις δεν θα ικανοποιηθούν, ούτε και θα εκτιμήσουν την χειρονομία.
Είναι οι αχάριστοι άνθρωποι, οι αγνώμονες.
Οι άνθρωποι που περισσότερο από οτιδήποτε βάζουν τον εαυτό τους, το εγώ τους, και φοβούνται να δώσουν το παραμικρό από φόβο μην χάσουν κάτι από εκείνους.
Είναι τόσο ανασφαλείς, τόσο λίγοι, τόσο μίζεροι, τόσο αγέλαστοι. Δεν χαίρονται με την χαρά σου, δεν σε επιβραβεύουν, δεν σε επαινούν, δεν σε εκτιμούν.
Η ψυχή τους ολότελα δηλητηριασμένη από το μίσος που τρέφουν για τους άλλους.
Τι κι αν εσύ προσπαθείς, τι κι αν δίνεις, τι κι αν ελπίζεις.
Άδικος κόπος, χαμένος χρόνος να επενδύει κανείς σε αγάλματα…
Αφιερωμένο σε αυτούς που κάνουν το λάθος να πιστεύουν πως “όταν δίνεις bonus στους άλλους, χάνεις από τον εαυτό σου”. Δεν είναι έτσι οι ανθρώπινες σχέσεις…

Μοναξιά είναι η απουσία προσώπων ή η έλλειψη του νιώθω;
Μήπως είναι ο πόνος ή το χάσιμο των δρόμων;
Βάθος, Επιφάνεια, Συναίσθημα, Αδιαφορία…
Ποια είναι άραγε η διαφορά τους;
Μήπως είναι τα είδωλα ενός καθρέφτη που σε κοιτούν αντίθετα απ’ ότι εσύ;
Ξέρω πονάς πολύ…
Σε νιώθω…
Μην αλλάξεις στο βωμό ενός ψεύτικου ειδώλου…
Σπάσε τον καθρέφτη και κοίτα τον ευατό σου κατάματα…

Τι κι αν κάποτε πίστευα ότι μοναξιά είναι η απουσία προσώπων; Τι κι αν υπάρχουν φορές που νομίζουμε πως έτσι είναι;
Στην πραγματικότητα κανείς δεν υποφέρει από μοναξιά.
Από σχέσεις υποφέρουμε ακόμα και εάν πρόκειται για αυτή με τον εαυτό μας.
Τελικά, όσο πιο κοντά έρχετε κανείς με κάποιο πρόσωπο, τόσο απομακρύνεται από τον εαυτό του…
…Και έρχετε η ώρα που αυτό το πρόσωπο φεύγει και δεν ξέρεις τι σου λείπει περισσότερο…
Ο εαυτός σου ή αυτός που έφυγε… ;
Υπάρχουν φορές που σκέφτομαι πόσο άδικη είναι η ζωή. Είμαστε νέοι και τα δίνουμε όλα. Χωρίς καμία σκέψη, χωρίς ειδικά δεύτερη σκέψη, χωρίς υποψίες. Μόνη πυξίδα είναι το παρόν και η χαρά μας.
Γνωρίζουμε ανθρώπους και δείχνουμε τον πραγματικό μας εαυτό. Απλά, είμαστε εμείς. Τόσο απλά.
Και κάνουμε πράγματα για τον άλλον απίστευτα. Μεταμορφωνόμαστε σε μικρούς θεούς.
Ρισκάρουμε, παίζουμε με την φωτιά και δεν μας νοιάζει τίποτα. Είμαστε αγνοί και καθαροί, τόσο, ώστε η σκέψη όπως γεννιέται, έτσι εφαρμόζεται. Κρατάμε τον κόσμο στα χέρια μας - έτσι νομίζουμε τουλάχιστον- και τον χαρίζουμε στον άλλον.
Ανοίγουμε τον εαυτό μας. Είμαστε ξεκάθαροι, όχι από χαρακτήρα, αλλά από την ένταση που νιώθουμε, καθώς βιώνουμε τόσο πρωτόγνωρα συναισθήματα. Απλά με μια λέξη τα δίνουμε όλα.
Αν είναι να πετύχει, θα πετύχει σίγουρα. Κανένα μυστικό, όλα έξω, φανερά. Εσύ και ο άλλος.
Και έρχονται οι σφαλιάρες. Παντού και από παντού. Μαθαίνεις να κρύβεσαι, βάζεις τα χέρια μπροστά, ασπίδα, να γλυτώσεις μερικές. Πετυχαίνει το κόλπο. Κάποιες έρχονται ξώφαλτσες, σκύβεις λίγο, αποφεύγεις μερικές. Τα χέρια-ασπίδα δουλεύουν σαν μηχανή, καλά. Αποκρούουν πάρα πολλές.
Μαζί με την αποφυγή της σφαλιάρας έρχεται αγκαλιά και η εμπειρία. Σκύβεις πρίν ακόμα ξεκινήσει η σφαλιάρα. Την περιμένεις εσύ στην γωνία πλέον.
Αντανακλαστικά σηκώνεις το χέρι, σκύβεις και αποφεύγεις. Είναι τόσο όμορφα. Το μυαλό σου είναι πια ξυράφι. Η κρίση σου γιγαντώνεται. Είσαι πάντα ένα βήμα μπροστά. Περιμένεις πιο πίσω. Και αν έρθει σφαλιάρα, ούτε που σε αγγίζει πλέον. Δεν σε φτάνει.
Τρόπος ζωής, σου έγινε η αποφυγή. Ούτε που το σκέφτεσαι πια. Ρίζωσε στο βάθος του συνειδητου.
Είσαι θεός. Κανείς δεν σε φτάνει. Και είναι τόσο όμορφα. Όσο περνά ο χρόνος γίνετε πιο γλυκό. Αθάνατος. Τρανσφόρμερ. Ο Turbo "X". Αλλά το συνήθισες. Και στέκεσαι πολύ μακριά. Τόσο που δεν είσαι καν μέσα στο κόλπο. Είσαι εσύ και εσύ. Ο άλλος βήματα πιο πέρα. Χιλιόμετρα τον διώχνεις. Αφού είναι όμορφα στο μυαλό σου.
Και εδώ έρχεται η αρχή. Πόσο άδικη είναι η ζωή. Απέναντι, μακριά σου, είναι ο άλλος. Αυτός που πρέπει να είναι. Που είναι όπως είχες ονειρευτεί να είναι. Αλλά οι σφαλιάρες, έχτισαν την απόσταση. Ούτε βήμα πιο κοντά. Μουλάρωμα. Χέζεσαι πάνω σου, να κάνεις ένα μέτρο προς αυτόν. Στο βάθος της ψυχής σου ξέρεις πόσο άδικο είναι. Και αδικείσαι και εσύ μαζί με τον άλλον. Θα ήθελες να είναι αλλιώς.
Δεν είναι όμως. Και χάνετε και οι δυο. Γιατί και ο άλλος, είναι στις απεκρούσεις καλός. Αν είχατε βρεθεί πρίν χρόνια, όλα θα ηταν διαφορετικά. Χωρίς αναστολές, χωρίς φόβους. θα έπαιρνε ο καθένας αγκαλιά τον κόσμο και θα τον χάριζε στον άλλον.
Και βουτάς μέσα στην ψυχή σου και κάνεις ταξίδια. Και βρίσκεις τα πάντα. Όσα έχασες, όσα θα ήθελες να έχεις. Ξέρεις πως δεν τα έχασες, απλά τα έθαψες. Τα έκρυψες, για να τα βγάλεις όταν έρθει η στιγμή. Αλλά για βγάλτα τώρα! Πως να γίνεις αγνός, καθαρός ξανά. Και μέχρι να τα βγάλεις, το τρένο ξεκίνησε. Και είτε έμεινες στον σταθμό, είτε είσαι εσύ το τρένο, το ίδιο και το αυτό είναι. Αν έμεινες, θα πάρεις το επόμενο, ακόμα και κάποιο πολύ μακρινό που θα φτάσει όταν είσαι έτοιμος. Εξάλλου η γραμμή είναι μια. Στο ίδιο προορισμό θα πας όποιο και αν πάρεις. Αρκεί να πάρεις το σωστό. Χωρίς μετεπιβίβαση και ανταποκρίσεις. Αυτό που φτάνει στο τέλος.
Αν είσαι το τρένο κινδυνεύεις να την πατήσεις. Ίσως κάποιος μπει σε επόμενο σταθμό. Και ίσως να ταξιδέψετε μακριά μαζί μέχρι το τέρμα. Μπορεί να μην μπει και κανένας. Ή να μπει και να κατέβει. Μπορεί να αλλάξουν και επιβάτες. Μπες βγες, κάποιος θα πάει στο τέρμα, το κέρατό μου.
Αλλά αν φτάσεις και τερματίσεις, μουντζούρης, κατσούφης, και μόνος? Τότε χαίρεται!
Επιμύθιο. Καλύτερα να κάνεις τον επιβάτη. Στην χειρότερη περίπτωση να μείνεις για πάντα στο σταθμό. Ε! Όπως και αν έχει, ένας σταθμός έχει πάντα ενδιαφέροντα κόσμο να περνάς την ώρα σου!

ΓΡΑΜΕΝΟ ΑΠΟ
empyrium