Φόβος, Σκοπός και Ηγεσία.

Το γνωστικό μου πεδίο δεν είναι τα οικονομικά. Δεν είμαι ειδικός. Η λογική του μέσου ανθρώπου λέει όμως ότι μια χώρα αποβιομηχανοποιημένη, που στηρίζεται κυρίως στις υπηρεσίες, π.χ. στον τουρισμό, μια κοινωνία που μετέτρεψε την φτωχή αλλά σκληροτράχηλη ραχοκοκκαλιά της, τους αγρότες, σε επαίτες των επιδοτήσεων, που οσονούπω τελειώνουν, μια χώρα που δεν παράγει την τροφή της και φέρνει φακές από την Κίνα και κρεμμύδια από την Τουρκία, σε συνθήκες παγκόσμιας κρίσης κινδυνεύει περισσότερο από άλλες χώρες, πιο συγκροτημένες, με ισχυρότερη βιομηχανία, πολλαπλές παραγωγικές δυνατότητες και πιο εύρωστη γεωργία και κτηνοτροφία, που δεν κρέμονται από την πιθανή αφραγκία των τουριστών που δεν θα µρθουν. Περάσανε πράσινοι και γαλάζιοι, άπαντες στελεχωμένοι με ανακυκλωμένους κόκκινους ή ροζ, τα χρήματα όμως για την αναδιάρθρωση της γεωργίας γίνανε μερσεντές αραγμένες στα σκυλάδικα, το συνεταιριστικό κίνημα αποδείχθηκε διαφθορείο και ο κόσμος, οι άνθρωποι μας, ο αληθινός πλούτος μας, από την κλειστή οικιακή αγροτική οικονομία περάσανε στην ομηρία των επιδοτήσεων, τον ευτελισμό του να παράγεις και να θάβεις το προϊόν σου, με αγροτικά μηχανήματα υποαπασχολούμενα και καταχρεωμένα. Η βιολογική καλλιέργεια και κτηνοτροφία, οι νέες καλλιέργειες, η τυποποίηση, η εξέλιξη αυτών που ήδη παρήγαγαν οι άνθρωποι μας, προχωρούν με βήμα ασθμαίνον. Τα παιδιά τους οδηγούνται στην εσωτερική μετανάστευση, να γίνουν «απασχολήσιμοι» δουλεύοντας τετράωρα στις πολυεθνικές αλυσίδες. Δουλεύουν τρεις άνθρωποι κι όλοι μαζί δεν μαζεύουν τον μήνα 2000 ευρώ. Μετά από τόσα χρόνια ρωμέϊκης εκδοχής σοσιαλισμό και ολίγη γαλάζια «επανίδρυση του κράτους» αποχαιρετίσαμε στον ιδιωτικό τομέα το οκτάωρο, οι άνθρωποι γίνονται σιγά σιγά σκλάβοι, επιβιώνουν με την ψυχή στο στόμα. Κάποτε δυο υπάλληλοι ή εργάτες με τεράστιες θυσίες μπορούσαν να ζουν αξιοπρεπώς και να σπουδάζουν τα παιδιά τους. Σήμερα απλώς επιβιώνουν. Γεμίσαμε τράπεζες, κανάλια, ριάλιτυ και μικροεπιχειρήσεις «υγειονομικού ενδιαφέροντος». Οι μισοί Έλληνες προσπαθούν να πουλήσουν στους άλλους μισούς σουβλάκια, πίτσες και καφέδες, οι τράπεζες διακοποδάνεια, δάνεια για λίφτιγκ, μπότοξ, αδυνάτισμα, καταναλωτικά και δάνεια εξόφλησης των ανεξόφλητων δανείων και οι παλιοί πράκτορες και νυν κροίσοι πουλάνε σε όλους κινητά, χάντρες, καθρεφτάκια και φίλαθλο πνεύμα. Πάνω απ¶ όλους και απ¶ όλα όμως η Τηλεοπτική Ολιγαρχία, η νέα άρχουσα τάξη. Οι Δυνατοί τα έχουν όλα, κανάλια, εφημερίδες, ομάδες, κατασκευαστικές εταιρείες, αντιπροσωπείες όπλων. Τρώνε μέχρι σκασμού και ταυτοχρόνως διαμορφώνουν την αισθητική, την γλώσσα, την συλλογική μας αφασία. Ντιριντάχτα μέρα νύχτα, στην πρώτη γραμμή τραγουδιάρες, στυλίστες, μοντέλα, τσιφτετέλια το πρωϊ, κουτσομπολιό τα μεσημέρια, ξανά τσιφτετέλια και συνεντεύξεις με το κατακάθι. Επειδή μας δείχνουν τον κώλο τους, πρέπει να μας πούνε και την άποψη τους. Το βράδυ όμως έρχεται η λάμψη, η χλιδή και η ελπίδα. Μπορείς κι εσύ να γίνεις τραγουδιάρα ή μπορείς κι εσύ να αυτοεξευτελιστείς απαντώντας σε απίθανες ταπεινωτικές ερωτήσεις με την ελπίδα να τα κονομήσεις. 180.000 αιτήσεις άκουσα ότι υποβλήθηκαν για συμμετοχή σε ριάλιτυ για επίδοξους πανηγυριτζήδες αοιδούς! Όλοι θέλουν την γκλαμουριά, να κρατούν το μικρόφωνο και να ραίνονται με γαρδένιες από τους περιδινούμενους δερβίσηδες μπαμπουίνους της πίστας. Καθείς με τα όνειρα του, που του τα διαμορφώνουν καθάρματα κερδοσκόποι των συχνοτήτων με «αριστερούς» υποτακτικούς. Εθίζουν στα σκουπίδια τους ανθρώπους κι ύστερα τους τα πουλάνε ακριβά. Πρεζέμποροι ασχήμιας και βαρβαρότητας.
Κάποιος μου πε πως οι εξαρτημένοι χρήστες φτάσανε πανελλαδικά τις 200.000! Δεν ξέρω αν είναι τόσοι, πάντως είναι τόσοι πολλοί, που τα βράδια στην Ομόνοια σπρώχνεις τα πρεζόνια για να περάσεις. Στην Ευελπίδων στρατιές περνούν καθημερινά ως κατηγορούμενοι για το πάρε δώσε τους με τα ναρκωτικά και την εξ αυτών παράγωγη εγκληματικότητα. Όχι, δεν μου χαλάει την αισθητική μου η εικόνα των δύστυχων παιδιών. Με εξοργίζει η αφασία μας, η βρώμικη πια ψυχή μας. Τα αγόρια και κορίτσια με τα έλκη από τους βελονονυγμούς, το χαμένο βλέμμα και τα δόντια που σαπίζουν από την πρέζα, τα κοριτσάκια που εκπορνεύονται και τα παιδιά που γονατίζουν και ξερνούν μες τον δρόμο δεν μου χαλάνε τη μόστρα, δεν διαταράσσουν την αστική μου γαλήνη. Έχουν μάνα, πατέρα, αδέλφια, είναι γείτονες, συγχωριανοί μου, συγγενείς μου. Στην γειτονιά μου, στον Κορυδαλλό, σε δέκα οικογένειες χάθηκαν δυο παιδιά. Ξέρω τους γονείς τους, τ¶ αδέλφια τους, έχω τα πρόσωπα τους στο νου μου, κάποτε τρέχαμε μαζί στις αλάνες που κατάπιε η αντιπαροχή. Κάθε μέρα παίζονται χιλιάδες μικρά δράματα, φτωχών ανθρώπων, ταπεινών, που μέσα στο σπίτι τους δέρνονται από το άρρωστο πλάσμα που θέλει τα τελευταία είκοσι ευρώ της σύνταξης τους για την δόση του, το ίδιο το παιδί τους. Πίσω λοιπόν από την γκλαμουριά του μεγκαντενοαλτεροάλφα υπάρχει η πραγματικότητα της αποσύνθεσης. Ποιος τολμά να πει την απλή λύση: ο χρήστης να καταγράφεται με μια απλή εξέταση και μ¶ένα βιβλιάριο υγείας να πηγαίνει στο δημόσιο νοσοκομείο για το υποκατάστατο. Στο ΙΚΑ για μεθαδόνη. Να μην κλέβει, να μην δέρνει την μάνα του για 10 ευρώ, να μην κολλάει AIDS, ηπατίτιδα, να μην σπαράζει στους δρόμους, να μην πουλάει το κορμί του στον κάθε ανώμαλο κουστουμαρισμένο αλήτη κι ας δουλέψουμε λιγότερο οι δικηγόροι, τα δικαστήρια, οι «γιατροί – πραγματογνώμονες» που γδέρνουν εκβιαστικά τους δύστυχους για να βεβαιώσουν ότι είναι αυτό που είναι, δηλαδή χρήστες, ώστε να έχουν την ελαφρύτερη ποινική μεταχείριση, ενώ ταυτόχρονα με ακόμη υψηλότερο αντάλλαγμα βγάζουν χρήστες τους εμπόρους. Έχετε δει έμπορο, χαρακτηρισμένο «χρήστη», αθλητικό, σινιέ, που δεν καπνίζει ούτε τσιγάρο; Έχετε δει «έμπορο» με σάπια δόντια, τρυπημένο παντού, με καμμένες φλέβες, που να αποφαίνονται κάποιοι ότι «δεν πληροί τα κριτήρια» για να χαρακτηρισθεί χρήστης; Εγώ είδα. Να σώσουμε ζωές, να αλαφρώσουμε γονιούς που λειώνουν κάθε μέρα, να στερήσουμε από τους εμπόρους τους πελάτες τους και ταυτόχρονα να τους λειώσουμε με την πιο άγρια καταστολή.
Όμως πάνω απ¶ όλα πρέπει να πολεμήσουμε τις αιτίες, να αποκαταστήσουμε την αξιοπρέπεια των ανθρώπων. Οι άνθρωποι, αδέρφια, είναι πιο σημαντικοί από τις κωλοτράπεζες. Οι άνθρωποι πρέπει να δουλεύουν ανθρώπινες ώρες, να παίρνουν ανθρώπινο μισθό, να έχουν ελεύθερο χρόνο για να σκεφτούν, για να χαϊδέψουν το παιδί τους, για να μιλήσουν στον γέρο πατέρα τους, να δουν την μάνα τους, ν¶ ακούσουν μουσική, να διαβάσουν ένα βιβλίο. Οι άνθρωποι θέλουν ασφάλεια, σταθερότητα, περίθαλψη, παιδεία για να μεγαλώσουν τα παιδιά τους. Γιατί μπορεί σ¶ ένα δυάρι στο Περιστέρι, στην Δραπετσώνα, σ¶ ένα σπιτάκι στην Κομοτηνή ή σε μια ράχη στην Πίνδο, να γεννηθεί αυτός που θα γράψει το ωραιότερο βιβλίο, αυτή που τραγουδήσει το ομορφότερο τραγούδι, αυτός που θα νικήσει τον καρκίνο, αυτός ή αυτή που θα σηκώσει ψηλά τη Σημαία μας, μπορεί να γεννηθεί αυτός που θα σταθεί κορυφαίος μπροστά στο πλήθος και θα δώσει παλμό στην ψυχή των ανθρώπων, θα την κατευθύνει κάπου ψηλότερα, για μια καλύτερη και μεγαλύτερη Ελλάδα.
Το κράτος αποψιλώνεται, πουλάει τα υπάρχοντα του και μετατρέπεται πλέον σ΄ έναν γραφειοκρατικό μηχανισμό διαχείρισης. Δεν θα ελέγχει τις τηλεπικοινωνίες, την παιδεία, τις μεταφορές, την υγεία, το βασικό εθνικό οδικό δίκτυο, δεν θα έχει καν ισχυρή φωνή – μέσα να απευθυνθεί στους πολίτες. Δυο – τρεις Δυνατοί μαζί, με τα κανάλια τους, τις ομάδες τους και τα συσσωρευμένα λάφυρα τους θα είναι πιο δυνατοί από την ισχυρότερη πλειοψηφική κυβέρνηση. Σε λίγο ο εκλεγμένος ηγέτης θα θέλει να πει κάτι, να περάσει κάτι στο λαό κι οι Δυνατοί, αν θέλουν και συνασπιστούν, θα μπορούν να σβήσουν την φωνή της εκλεγμένης ηγεσίας με λοιδωρίες ή απλά αποσιωπώντας την. Ο κρατικός τομέας, δηλαδή η ΔΕΗ, ο ΟΤΕ, η ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ, ο ΟΛΠ κλπ, προσέφεραν δουλειά, ασφάλεια και σταθερότητα σε έναν τεράστιο αριθμό πολιτών, δημιουργούσαν κοινωνική σταθερότητα. Η απάντηση στο αίτημα της παραγωγικότητας, της ανταγωνιστικότητας, του χτυπήματος της γραφειοκρατίας, είναι το ξεπούλημα; Συγγνώμη αδέλφια αλλά προτιμώ τον κρατικό γραφειοκράτη από τον κερδοσκόπο. Προτιμώ το ισχυρό κράτος, που εκλέγω την ηγεσία του από τον Διευθύνοντα Σύμβουλο του νταβαντζή, που μπορεί και να μην ξέρω ή και να μην μάθω ποτέ ποιος είναι ή ποιοι είναι πίσω του και σίγουρα ξέρω ότι δεν έχει κανένα κοινωνικό κριτήριο, δεν δίνει δεκάρα για την γλώσσα, τον πολιτισμό, την κοινωνική συνοχή, τα εθνικά συμφέροντα, την Κύπρο, το Αιγαίο, την τουρκική απειλή. Θέλω έλεγχο στην παιδεία, την υγεία, την ενέργεια, τις τηλεπικοινωνίες. Θέλω ισχυρές Ένοπλες Δυνάμεις, περιστολή της ασυδοσίας της τηλεοπτικής αλητείας, προστασία της γλώσσας μου από την βαρβαρότητα των νταβαντζήδων της ενημέρωσης και της ψυχαγωγίας. Θέλω Φόβο, Σκοπό και Ηγεσία. Θέλω φόβο για τους Δυνατούς από το ισχυρό Κράτος, θέλω Σκοπό για το λαό μου και Ηγεσία που να του τον δείχνει, διοικώντας με τον παλιό καλό λοκατζίδικο τρόπο: δια του παραδείγματος.

Του Φαήλου Μ. Κρανιδιώτη,Δικηγόρου. Προέδρου του Δ.Σ./Δ 21

5η Νοεμβρίου 2008