η ζήλια

• Ρώτησες γιατί ζηλεύουμε. Γιατί μισούμε, γιατί πια δεν αγαπάμε; Γιατί μας ενοχλούν οι ερωτευμένοι που περπατούν χέρι χέρι; Γιατί μας ενοχλεί μια αγκαλιά σε ένα Cafe, Ένα φιλί στον δρόμο; Απορείς; Δειλία λέγετε. Γιατί φοβόμαστε μην μας δούν. Και τι θα πουν. Μην τυχών χαλάσει η εικόνα μας. Και θυσιασαμε τόσα γι'αυτήν. Γιατί φθονούμε τελικά αυτό που δεν τολμούμε. Και μισούμε τον έρωτα. Μισούμε την τρέλα που κουβαλάει. Μισούμε αυτούς που το νιώθουν, που το κάνουν. Γιατί; Γιατί έτσι αδιάφορα εκθέτουν την δειλία μας. Σου είπα. Και τότε, νά το. Είδα τον φόβο στα μάτια σου. Πόσο φοβήθηκες θεέ μου. Είδα τον φθόνο στο βλέμμα σου. Πόσο φοβήθηκα εσένα. Γιατί; Απλό. Γιατί σκέφτηκα αλλιώς. Απ ότι σου είπανε. Αλλιώς απ ότι έμαθες. Γιατί τόλμησα να κοιτάξω στα σκοτάδια . Του κόσμου, τα δικά μου, τα δικά σου. Και δεν φοβήθηκα. Γέλασα. Δεν τρόμαξες; Αντίθετα. Μπόρεσα να αντιμετωπίσω, αυτό που εσύ κι οι αλλοι φοβούνται και δικαιολογούν Αλλά εμένα δεν μου αρέσει η ατολμία. Εγώ τόλμησα. Κ'εμεινα όρθιος Και με είπες θρασύ. Γιατί αυθαδιάζω κατάμουτρα στο σωστό. Έτσι γελιοποιω κι αυτό κι εσάς. Εξευτελιζω το σωστό. Το σωστό των δειλων. Αυτο το σωστό που σε φοβίζει Αυτό το σωστό που και εσύ δεν θέλεις. Αυτο που θες να πολεμισεις αλλά δεν τολμάς. Και ζήλεψες που δεν το τόλμησες . Ποτέ. Και μίσησες εμένα που το τόλμησα. Γιατί ξεχώρισα. Γιατί φάνηκα ποιο ψιλός Έκατσα πιο ψιλά . Κι εσύ ποια ξέρεις ότι δεν ανήκεις εκεί. Γιατί ξέρεις ότι έτσι, δεν θα μπορώ να σου ανήκω. Γιατι εγώ δεν ζηλεύω.