Ανέκαθεν έβλεπα με προκατάληψη τα ομαδικά αθλήματα.
Πάντα θεωρούσα ότι σου δίνουν την ευκαιρία να κρύβεις πίσω από το σύνολο τις αδυναμίες σου.
Πάντα θεωρούσα τα ατομικά αθλήματα το αμόνι του χαρακτήρα, γιατί ο μόνος ανταγωνιστής σου είναι ο εαυτός σου.
Εκει είτε πας για πρωτάθλημα είτε προσπαθείς να κάνεις ποιο ανοικτό το βήμα σου, ξέρεις ποιος είσαι που είσαι και τι μπορείς να κάνεις.
Εκει δεν μπορεις να κατηγορήσεις καποιον αλλον για την αποτυχεια.
Ο φταιχτης εισαι αποκληστικα εσυ
Ετσι μαθαινεις την ανάληψη της ευθύνης
Το να ψαχνεις πως να γινεις καλύτερος, κοιτώντας τι δεν εκανες για να εισαι.
Αλλά, με ότι και εάν ασχολείται κάποιος, η πειθαρχία που ενσταλαζει μέσα σου ή προπόνηση, το πείσμα που αποκτάς όταν ο ιδρώτας τσούζει τα μάτια, οταν τελιωνουν οι δυναμεις σου και θες λιγο ακομα για να ολοκληρώσεις την προσπαθεια, η πεποίθηση ότι ακόμα και εαν είσαι πίσω στο σκορ, στην απόσταση, στο ύψος, μαθαινεις να λες οτι εάν σφιξω τα δόντια θα τα καταφέρω, η συνήθεια του έχασα αλλά δεν πέθανα, οτι η ηττα ειναι μερος της ζωης και μαθημα για το τι πρεπι να κανει επιπλεον γιανα κερδίσεις την επόμενη φορά, είναι μοναδικό.
Και αυτό, σε κάνει να ξεκινάς μια ακόμα προσπάθεια, για πιο πάνω πιο μπροστά πιο δυνατά.
Ε,αυτό είναι η δόμηση του. ΕΙΜΑΙ
Όταν όλα αυτά εάν μεταφερθούν στην ζωή και γινουν ,οχι απλα μερος του χαραλτιρα σου ,αλλα Ο χαρακτιρα σου, τότε δεν μπορεί, αυτός ο άνθρωπο που μεγάλωσε έτσι να "φοβηθεί".
Εχει μαθει να παλευει, εχει μαθει, οτι οσες φορες και να χασει, απλα χρειαζεται μια ακομα προσπαθεια για να νικησει.
Τα άλλα, είναι εύκολα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου