Σαν Καφές το Πρωί
Δεν ψάχνω πια τον δρόμο·
τον βρηκα και πίνω σιγά,
όπως τον καφέ μου.
Η λογική στάζει μέσα μου σαν φίλτρο,
κρατά τα κατακάθια του φόβου
και αφήνει να περάσει μονο η γεύση της ζωής.
Η καρδιά ανάβει φλόγα —
όχι για να κάψει,
μα για να φωτίσει το άδικο που στέκει παντού
Ο πολεμιστής αφήνει το σπαθί του δίπλα
ο φιλόσοφος γελά με το παιδί μεσα του
κι ο σοφός απολαμβανει τον ήχο της σιωπής.
Κι εγώ, μέσα σ’ όλα αυτά,
δεν ξεχωρίζω ποιος είμαι·
γιατι είμαι η ανάσα ανάμεσα στις γουλιές,
το φως που αγγίζει το φλιτζάνι μου δινει ζωη
Δεν ζω την στιγμη.
Είμαι η στιγμή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου