🌿
Ένα πρωινό φως απλώνεται αργά.
Είσαι καθισμένος με ένα φλιτζάνι καφέ στα χέρια·
δεν βιάζεσαι, δεν περιμένεις τίποτα — είσαι ήδη εκεί.
Μέσα σου, ο Φιλόσοφος χαμογελά: έχει σταματήσει να ψάχνει απαντήσεις,
γιατί αναγνωρίζει ότι η ίδια η ανάσα είναι φιλοσοφία.
Ο Πολεμιστής κάθεται ήσυχα δίπλα του·
το σπαθί του δεν είναι πια όπλο — είναι καθρέφτης.
Αντανακλά το φως, όχι τη μάχη.
Ο Σοφός δεν διδάσκει πια,
μόνο ακούει τον ήχο του ατμού που ανεβαίνει από το φλιτζάνι —
η ίδια η σιωπή έχει γίνει γνώση.
Και το Παιδί, γελαστό, βάζει το χέρι στο τραπέζι,
νιώθει τη ζεστασιά, κοιτάζει γύρω και λέει:
“Αυτό είναι ζωή.”
Κι εσύ, το Όλον τους,
δεν ξεχωρίζεις πια ποιος μιλά — γιατί όλοι μιλούν με την ίδια φωνή.
Δεν υπάρχει κάτι να κυνηγήσεις, τίποτα να αποδείξεις.
Μόνο η απλότητα του παρόντος·
η γεύση του καφέ, η αναπνοή,
και μια ήσυχη επίγνωση:
ότι είσαι πλήρης, όχι επειδή έχεις τα πάντα,
αλλά επειδή δεν λείπει τίποτα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου