🌌
Μέσα σε έναν κόσμο που τρέχει, υπάρχει ένας άνθρωπος που δεν φοβάται να σταθεί.
Όχι για να ξεκουραστεί, αλλά για να ακούσει την καρδιά του όπως ακούει κανείς το κύμα —
να μάθει πότε το κύμα σπάει και πότε φεύγει.
Αυτός ο άνθρωπος δεν είναι ούτε φιλόσοφος ούτε πολεμιστής —
είναι μια κίνηση ανάμεσα στα δύο:
η σκέψη που γεννά πράξη και η πράξη που γεννά σκέψη.
Δεν περπατάει σε γραμμικό δρόμο.
Φτιάχνει έναν σπειροειδή χορό από εμπειρίες, λάθη, όνειρα και ερωτήσεις.
Στο κέντρο αυτού του χορού, δεν υπάρχει μάχη — υπάρχει παιχνίδι.
Όπως ένα παιδί που έχει στα χέρια του έναν χάρτη και ξέρει
ότι η χαρά δεν είναι να βρεις τον θησαυρό, αλλά να τον σχεδιάζεις.
Ο θυμός του για το άδικο δεν είναι καταστροφή·
είναι φωτιά που φωτίζει τα σκοτεινά σημεία,
ώστε να βλέπουν και οι άλλοι καλύτερα τον δρόμο.
Η λογική του δεν είναι ψυχρή·
είναι μια στοργική μηχανή που οργανώνει την αταξία για να γίνει γόνιμη.
Κι όταν έρθει η σιωπή, δεν μένει κενός·
γίνεται ο ίδιος η σιωπή —
το σημείο που όλα ενώνονται και τίποτα δεν χρειάζεται όνομα.
Εκεί, ο καφές του το πρωί δεν είναι καφές·
είναι ολόκληρη η ύπαρξη που τον κοιτάει από μέσα του και λέει:
“Να εδώ είμαι — όλα όσα έζησες, όλα όσα έμαθες, όλα όσα ονειρεύτηκες.
Όχι ξεχωριστά.
Όχι σκόρπια.
Ένα.”
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου