Επειδή το υστερόγραφο μου ( για να αγαπώ τον γείτονα πρέπει να αγαπώ την γειτονιά. Γι αυτό αγαπώ την πατρίδα μου για να αγαπώ τον κόσμο) σχολιάσθηκε επανειλημμένως, θεωρώ ότι χρίζει αναλύσεως.
Για να αγαπώ το σύνολο (γειτονιά) πρέπει να αγαπώ το κάθε του κομμάτι-άτομο (γείτονα) Αγαπώ λοιπόν το κομμάτι (πατρίδα) για ν’αγαπώ το σύνολο (κόσμο).
Αν δεν αγαπώ όλα τα κομμάτια του συνόλου, δεν θα είναι πλήρης η αγάπη προς το σύνολο. Άρα δεν αγαπάς το σύνολο, αλλά μέρος του. εξαιρείς κάποια κομμάτια. Κάνεις επιλογή.
Το όλον, ο κόσμος δηλαδή, είναι αυτός που έχεις οριοθέτηση εσύ. Η είναι λοιπόν λάθος η οριοθέτηση, ή θέλει επαναπροσδιορισμό ή είναι επιλεκτική η αγάπη σου (όπως μας συμφέρει δηλαδή), οπότε δεν είναι γνήσια και αγνή. Μια αγάπη που δεν είναι αγνή είναι όπως προανέφερα καθαρό συμφέρον. Λέγοντας ότι αγαπάς κάποιον, όποτε σε βολεύει, απλώς εκμεταλλεύεσαι τον άνθρωπο. Αγάπη σημαίνει ΚΑΙ να χάνεις. Είναι δύσκολο για μερικούς το να αγαπάνε τελικά. Είναι όμως περισσότερο συμφέρουσα για τον εαυτό μας η αγνή χωρίς συμφέρον αγάπη. Είναι από τα λίγα πράγματα που κερδίζεις δίνοντας τα (δωρεάν).Αυξάνεται το στοκ όσο αυξάνεται η κατανάλωση. Κανόνας μακροχρόνιου κέρδους. Ωραιότατο, η κατανάλωση είναι δικιά σου και το στοκ το εχεις παλι εσύ. Τώρα θα μου πεις ότι μέσα στον κόσμο υπάρχουν και κάποιοι που δεν μπορείς να αγαπήσεις: π.χ. ο Χίτλερ (αν και μερικοί διαφωνούν). Αν τον δεις σαν ασθενή, θα τον μισήσεις? Δεν θα τον δεις με περισσότερη καλοσύνη? Δεν θα τον δεις σαν άρρωστο σε κρεβάτι που ζητά ένα ποτήρι νερό? Είναι καθαρά θέμα οπτικής γωνίας , το πόσο θα αντιπαθήσεις κάποιον. Την γωνία την επιλέγεις εσύ βέβαια. Σκέψου όμως, μήπως πας στην ίδια γωνία που είναι αυτός που κατηγορείς? Μήπως βλέπετε και οι δυο από την ίδια γωνιά ο ένας τον άλλον? Μήπως παίζετε και οι δύο στην ίδια ομάδα? Αν ναι, γιατί κατηγορείς τον συμπαίκτη σου, αφού είστε ίδιοι? Είστε διαφορετικοί? αυτός είναι κακός και εσύ είσαι ο καλός? Δεν έχει τίποτα καλό μέσα του αυτός? Δεν έχεις τίποτα κακό μέσα σου εσύ? Όλα δεν είναι θέμα ποσοστών? Και άγιος και καθίκι και αγνός και βρώμικος. Έτσι δεν είμαστε όλοι? ο καθείς με τα δικά του κριτήρια είναι καλός- δίκαιος -σωστός, ο απέναντι κακός- άδικος -λάθος. Η θέσεις εναλλάσσονται, και ο παρατηρητής βλέπει ότι εγώ είμαι τόσο κακός όσο και ο απέναντι. Τόσο καλός ο απέναντι όσο και εγώ. Ε! είναι παράλογο να μην αγαπώ κάποιον που είναι τόσο καλός-κακός τόσο σωστός-λάθος και τόσο δίκαιος-άδικος όσο εγώ. Γιατί εαν δεν το δω ετσι, δεν θα μπορέσω να φυλαχτώ απο το να γίνω και εγω Χίτλερ. Έχοντας την εντύπωση οτι ο Χίτλερ και ο καθε εν δυνάμει Χίτλερ, είναι κάτι το διαφορετικό και το διακριτό.
Ξέροντας ομως οτι ειμαι και εγω ενας εν δυνάμει Χιτλερ, προσέχω την εξέλιξή μου και δεν "βολεύομαι" απλά με το μίσος.
Εκτός αν μισώ τον ίδιο μου τον εαυτό!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου