ΠΕΘΑΙΝΕΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΟΤΑΝ ΠΕΘΑΝΟΥΝ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΤΟΥ
Πεθαίνει? Η νομίζει ότι ζει και ότι τώρα περνά καλά. Τώρα που δεν έχει πια αυτές της νεανικές ορμές, που δεν ονειρεύεται να κατακτήσει τον κόσμο η τουλάχιστον να τον αλλάξει. Που αρχίζει να βλέπει τα στραβά τού τότε σαν καλός έχοντα
Τώρα που η σεμνότητα ταυτίζεται με την μετριοπάθεια και η έλλειψη τόλμης με την σωφροσύνη. Όποιος δεν έχει μυαλό έχει πόδια του έλεγαν στα νιάτα του, και αυτός είχε καλά πόδια. Τώρα που δεν έχει τα ίδια πόδια νομίζει ότι έχει μυαλό, λες και είναι απαραίτητη συνέπεια τα γεράματα να φέρουν την σωφροσύνη. Δεν ονειρεύεται και νομίζει ότι έχει εκμεταλλευτεί τον χρόνο των ονείρων σκεπτόμενος. Φευ! Απλώς σκέπτεται περισσότερο χρόνο τον εαυτούλη του. Όταν είσαι νέος δεν χρειάζεται να σκεφτείς πολύ για σένα και σκέφτεσαι τους άλλους ‘τον κόσμο ολόκληρο. τώρα που το πνευματικό πεδίο στενεύει αρχίζει η αυτοκριτική. Σκληρό πράγμα όμως να βλέπεις τι δεν έκανες, τι νόμιζες ότι θα κάνεις και τελικά τι βλακείες έκανες. Την παρακάμπτεις λοιπόν την αυτοκριτική και αρχίζουν οι δικαιολογίες. Δεν πρόλαβα, δεν ήταν οι συνθήκες κατάλληλες, ήμουν άτυχος, είμαι και λίγο ευαίσθητος, και να πως καταλήγουμε για να δικαιολογήσουμε τον εαυτό μας στο ότι καλός μερικά πράγματα δεν τα τόλμησα…λάθος. Δεν τα έπραξα. Δεν ήταν σωστό, ενώ αυτά που νόμιζα λάθος και ήθελα να αλλάξω ήταν σωστά. Αρχίζουμε να δικαιολογούμε αυτά που κατηγορούσαμε για να δικαιολογήσουμε τον εαυτούλη μας.{δεν είμαι άπραγος άτολμος, απλά το ξανασκέφτηκα}και όλα του κόσμου ταιριάζουν με αυτά που θέλαμε. Μα τίποτα δεν διαφέρει από εμάς πια? Τόσο τέλειος είναι ο κόσμος? Η μήπως τον καταλάβαμε τόσο απόλυτα καλά, ώστε να μην διαφωνούμε και να μην θέλουμε να αλλάξουμε τίποτα? Μέγα και βολικότατο παραμύθι για τεμπέληδες της σκέψης. Γιατί όταν δεν ονειρεύεσαι δεν δουλεύεις το μυαλό σου .αν το μυαλό σκέφτεται τότε αναγκαστικά ονειρεύεται. Ονειρεύεται την εφαρμογή της σκέψης. Όσο ψάχνεις την εφαρμογή, βρίσκεις τι σε εμποδίζει, και τότε εναντιώνεσαι σ’αυτό. Έτσι επαναστατείς. όσο επαναστατείς είσαι νέος, άρα εφόσον η σκέψη και η επανάσταση είναι ταυτόσημα, και όσο σκέφτεσαι ονειρεύεσαι, όσο ονειρεύεσαι επαναστατείς όσο επαναστατείς είσαι νέος, όσο είσαι νέος ονειρεύεσαι, άρα όσο σκέφτεσαι είσαι νέος.
Όταν λοιπόν γεράσεις πνευματικά αυταπόδεικτα δεν σκέφτεσαι άρα λογικό είναι να μην ελπίσεις και να μην ελπίζεις γιατί δεν ονειρεύεσαι. ΑΡΑ ΩΡΑ ΝΑ ΠΕΘΑΝΕΙΣ