ΕΧΕΙ Ο ΘΕΟΣ

Η λογική σου λέει ότι πρέπει να φροντίσεις για το αύριο. Όλη η ζωή σου έχει γίνει ένα πρόγραμμα. Δεν είναι λες δυνατόν να γίνουν από μόνα τους τα πράγματα.
Γι αυτό λοιπόν φροντίζεις συνεχώς ότι κάνεις να έχει συνεπακόλουθο ένα καλύτερο αυριο. έχεις να παρουσιάσεις και αρκετές παροιμίες που άσχετα αν της ξέρης η αν της ακολουθείς σε εκφράζουν. Όπως . φασούλι το φασούλι, των φρονίμων τα παιδιά, και άλλες που στην ουσία τους λένε πως το αυριο κτίζεται σήμερα. Μάζευε όμως μάζευε φτάσαμε και στο άρπαξε να φας και κλέψε να’χεις. παραπατήσαμε λίγο.
Για να λέμε όμως και του στραβού το δίκιο, αν δεν φροντίζαμε το αυριο, δεν θα προχωράγαμε από την σπηλιά στην μεζονέτα.
Το θέμα όπως προανέφερα είναι ότι το παρατραβήξαμε και καταλήξαμε αντί για ζώα που από την σπηλιά πηγαίνοντας στην μεζονέτα έγιναν άνθρωποι, γίναμε άνθρωποι των σπηλαίων που κατάντησαν ζώα των πόλεων.
Ξεχάσαμε ότι άνθρωπος είναι ο άνω θρώσκον αυτός δηλαδή που βλέπει και οραματίζεται προς τα πάνω, προς τα ουράνια και καταλήξαμε να ονειρευόμαστε το εφήμερο. Αντί να κοιτάμε το αυριο των παιδιών μας, κοιτάμε το αυριο το δικό μας δηλαδή το σήμερα. Την πάρτη μας δηλαδή. Το κτίσιμο του αυριο έγινε, ότι φάμε ότι πιούμε και ότι αρπάξει ο κώλος μας. Ξεχάσαμε ότι τα αγαθά του κόσμου τούτου είναι συγκεκριμένα, και αυτό που σου περισσεύει λείπει από κάποιον άλλον. έρχεται λοιπόν η λογική του ζώου και λέει, αφού δεν τα κλέβω αφού τα δουλεύω είναι δικαιωματικά δικά μου ας δούλευε και ο άλλος και ας είχε. Δεν θα κατηγορηθώ κιόλας επειδή είμαι εργατικός και νοικοκύρης. Ήθελα να’ξερα αν από κάποια άσχημη συγκυρία, από κάποια αρρώστια ήσουν εσύ στη θέση του άλλου, η αν γεννιόσουν στην Ουγκάντα στην Αιθιοπία η σε κάποιο άλλο φτωχό μέρος του κόσμου και όχι στην προνομιούχα από την εκμετάλλευση άλλων λαών δύση, θα είχες της ίδιες απόψεις ?
Η ανασφάλεια του αυριο, το άγχος του τι μέλει γενέσθαι, έχει δημιουργήσει την πεποίθηση ότι πρέπει να καβατζάρουμε όσα περισσότερα μπορούμε για να έχουμε στα δύσκολα.
Φόβος λοιπόν η ανάγκη για περιουσία. Φόβος για τα δύσκολα, αλλά και φόβος για κοινωνική απαξίωση. Έχω άρα είμαι κάποιος. Άρα ότι είμαι, αποτιμάτε στα λίγα που έχω. Γιατί σε σχέση με τον πλούτο του κόσμου έχω λίγα κι ας είμαι Ωνάσης.
Ο μόνος ατελείωτος πλούτος είναι ο πνευματικός. Ο Ωνάσης έχει ήδη ξεχαστεί ο ΠΛΑΤΩΝΑΣ ακόμα. Ο Διογένης (άλλος αξέχαστος) είπε στον Αλέξανδρο, στον μόνο ανίκητο στρατηλάτη το περίφημο μην μου κρύβεις ότι δεν μπορείς να προσφέρεις (τον ήλιο) Και έμεινε στην ιστορία.
Τον πάμπλουτο της εποχής δεν τον ξέρη κανείς. Και μην ξεχνάμε ότι στην Αθήνα της εποχής είχε συσσωρευτεί όλος ο πλούτος της Ελλάδος.
Φόβος λοιπόν η ανάγκη του συσσωρεύην. Φόβος και να μην χαθούν όσα μάζεψες.
Ο φόβος αυτός καταλήγει σε εξάρτιση, στην συνέχεια σε αγάπη για την περιουσία και για το χρήμα και εντέλει πάθος για την ύλη (λάσπη στα αρχαία)
Σε αντιπαράθεση η ελληνική παιδεία έχει να προτείνει το έχει ο θεός. ……………